داستان های بحار انوار جلد اول

يکي از ياران حضرت عيسي عليه السلام که قد کوتاهي داشت و هميشه در کنار حضرت ديده مي شد، در يکي از مسافرتها که همراه عيسي عليه السلام بود، در راه به دريا رسيدند.حضرت عيسي با يقين خالصانه گفت

در زمان حضرت موسي پادشاه ستمگري بود که وي به شفاعت بنده صالح ، حاجت مؤ مني را به جا آورد! از قضا پادشاه و مؤ من هر دو در يک روز از دنيا رفتند! مردم جمع شدند و پادشاه را با احترام دفن نمودند و سه روز مغازه ها را بستند و عزادار شدند.

خداوند به يکي از پيامبران بني اسرائيل وحي کرد که مردي از امت او سه دعايش نزد من مستجاب است . پيامبر آن مرد را از اين مطلب آگاه ساخت . مرد نيز پيش همسر خود رفت جريان را به وي نقل کرد زن اصرار کرد که يکي از دعاها را درباره ايشان انجام دهد.

پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله وسلم فرمود:سه نفر از بني اسرائيل با هم به مسافرت رفتند در ضمن سير و سفر در غاري به عبادت خدا پرداختند، ناگهان ! سنگ بزرگي از قله کوه فرود آمد و بر در غار افتاد و دهانه غار به کلّي بسته شد. و مرگ خود را حتمي دانستند.

شخصي به نام سليمان ديلمي مي گويد:به امام صادق عليه السلام عرض کردم ، فلاني در عبادت ، و دينداري چنين و چنان است ... (او را محضر امام تعريف کردم .)امام صادق عليه السلام فرمود:عقلش چگونه است ؟

مردي از بني اسرائيل کاخي زيبا و محکم ساخت و خوراک هاي مختلفي به عنوان غذا آماده نمود و تنها از توانگران شهر دعوت کرد و مستمندان را وانهاد. هنگامي که بدون دعوت ، از مستمندان نيز کساني آمدند،

در بين بني اسرائيل قاضي اي بود که ميان مردم عادلانه قضاوت مي کرد. وقتي که در بستر مرگ افتاد، به همسرش گفت :- هنگامي که مُردم ، مرا غسل بده و کفن کن و چهره ام را بپوشان و مرا بر روي تخت (تابوت ) بگذار، که به خواست خدا، چيز بد و ناگوار نخواهي ديد.

امام محمد باقر(ع ) نقل مي فرمايد:در ميان بني اسرائيل ، عابدي به نام جريح بود. او همواره در صومعه اي به عبادت مي پرداخت .روزي مادرش نزد وي آمد و او را صدا زد، او چون مشغول عبادت بود به مادرش پاسخ نداد، مادر به خانه اش بازگشت .

حضرت عيسي (ع ) با پيروانش سياحت مي کرد. به دهکده اي رسيد که تمام ساکنين آن در بين راه و خانه هايشان مرده بودند.حضرت عيسي (ع ) فرمود:- اينان به مرگ طبيعي نمرده اند، قطعا گرفتار غضب الهي شده اند،

مردي از بني اسرائيل ، يکي از بستگان خود را کشت و جسد او را بر سر راه مردي از بهترين فرزندان قبيله بني اسرائيل گذاشت . سپس به خونخواهي او برآمد. کسي از آنها متهم شد که قاتل اوست . در نتيجه غوغاي برخاست .

پيامبران الهي ، پيامبران و امت هاي گذشته در دوران فرمانروايي حضرت سليمان در شام ، بلقيس ملکه سباء در يمن حکمران بود. او و ملتش بجاي پرستش خداوند آفتاب را مي پرستيدند. سليمان از رفتار آنان اطلاع يافت ، نامه اي به ملکه سباء فرستاد و فرمان داد برتري نجويند

احمد پسر حواری می گوید:- آرزو داشتم سلیمان دارانی ، یکی از عرفا، را در خواب ببینم .پس از یک سال ، او را در خواب دیدم .به او گفتم :- استاد! خداوند با تو چه کرد؟گفت :- ای احمد! از جایی می آمدم ، قدری هیزم در آنجا دیدم …

عبيدالله بزاز نيشابوري مي گويد:من با حميد بن قحطبه طوسي (يکي از حکمرانان هارون ) معامله داشتم . روزي براي ديدار او بار سفر بستم . وقتي به آنجا رسيدم ، از آمدن من باخبر شد! هنوز لباس سفر بر تن داشتم که مرا احضار کرد.

عبدالملک مروان ، خليفه اموي در مکه سخنراني مي کرد. همين که سخنانش به پند و موعظه رسيد، مردي از ميان جمعيت برخاست و گفت :- بس است ، بس است !! شما امر مي کنيد ولي خود عمل نمي کنيد و نهي مي کنيد،

هنگامي که يزيد، منفور در گذشت . پسرش معاويه به جاي وي نشست . ولي طولي نکشيد از خلافت کناره گيري کرد، و بر منبر رفته و اين چنين سخنراني نمود:- مردم ! من علاقه ندارم بر شما رياست کنم و مطمئن هم نيستم .

مردي که دو پا و دو دست او قطع شده بود و هر دو چشمش نيز کور بود، فرياد مي زد:- خدايا مرا از آتش نجات بده !به او گفتند:- از براي تو مجازاتي باقي نمانده ، باز مي گويي خدايا مرا از آتش نجات بده ؟

معاصرين ائمه (ع )، نکته ها و گفته ها ابو مسلم مي گويد:روزي با حسن بصري و انس بن مالک به در خانه امّسلمه (همسر رسول گرامي ) رفتيم . انس کنار در خانه نشست . من با حسن بصري وارد منزل شديم .

ابوراحج از شيعيان مخلص شهر حله ، سرپرست يکي از حمام هاي عمومي آن شهر بود، بدين جهت ، بسياري از مردم او را مي شناختند.در آن زمان ، فرماندار حله شخصي ناصبي به نام مرجان صغير بود. به او گزارش دادند که ابوراجح حلي از بعضي اصحاب منافق رسول خدا (ص ) بدگويي مي کند.

علامه مجلسي (ره ) از قول پدرش نقل مي کند که مي گفت :در زمان ما شخص صالح و مؤ مني به نام امير اسحق استر آبادي (ره ) بود که چهل بار پياده به مکه رفته بود، و بين مردم مشهور شده بود که او طي الارض دارد -

حضرت حجة بن الحسن امام عصر(عج ) در پانزدهم شعبان سال دويست و پنجاه و پنج هجري در شهر سامرا چشم به جهان گشود.حکيمه دختر امام محمد تقي (ع ) نقل مي کند که امام حسن عسگري (ع ) مرا خواست و فرمود:- عمه ! امشب نيمه شعبان است ، نزد ما افطار کن !