پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد فیلم Kill Bill: Vol. 2 ( بیل را بکش ۲)
بیل را بکش (قسمت دوم) کوئینتین تارانتینو همراه با طنز و هجو خلاقانه و درامی بینظیر و اکشن خالص, ضیافتی از فیلمسازیست
که بی پروا مخاطب را از یک بخش به بخشی دیگر می برد و لذتی فراموش نشدنی را برای وی رقم میزند. من قسمت دوم را بیشتر از قسمت اول دوست میدارم, در واقع نمیتوان آن را به عنوان یک اختتام به حساب آورد بلکه بیشتر یک ادامه و مکمل برای قسمت اول است که همزمان با قسمت اول نیز فیلمبرداری شده است. در واقع قسمت دوم فیلمی مستقل است. حال که مخاطب تمام داستان را میداند بخش اول با ابعادی تازه برای او روایت میشود.
فیلم مخلوطی از علایق کارگردان و تمام فیلم های رزمی است که مشاهده کرده, برخی وبلاگ ها الهام گرفتن های او از فیلم های دیگر را میشمارند-به عنوان مثال چگونگی حرکت شمشیر و….-اما او کپی برداری نمیکند, درواقع یک ویژگی خاصی در فیلم موجود است, طوری که انگار او شعله زیر خاطراتش را روشن کرده و فیلمسازی میکند.
فیلم با کلوزآپی طولانی از عروس شروع میشود که چگونگی نقشه اش را-که کشتن بیل است- برای مخاطب هنگام رانندگی بازگو میکند. توضیحات زیادی در فیلم مشاهده میشود, تارانتینو دیالوگ ها را با وسواس فراوان مینویسد که شامل جزئیات دقیق است, این یکی از راه هایی است که به فیلمش کیفیتی افسانه ای میبخشد. کاراکتر ها به زبان عامه مردم دیالوگ نمیگویند, بلکه به گونه ای خاص دیالوگ میگویند که به زیبایی جزئیات افسانه اشان, روش ها و باور هایشان را بازگو میکند.
فلش بک های ابتدایی کار به مخاطب یادآوری میکند که چگونه عروس باردار و مهمانان عروسی توسط گروه افعی های مرگبار در قتل عام مراسم عروسی مورد حمله قرار گرفتند. بیل مسئول این اتفاق بود-بیل کسی که عروس در مراسم عروسی با او رو به رو شد و دیالوگ هایی که بین آنها رد و بدل شد نشان دهنده رابطه عمیق و عجیب آنها در گذشته بود-
رفتار بیل-با هنرمندی دیوید کاردیان-طوریست که نشان دهنده رابطه جدی و نامعقول آنها در گذشته است-بیل از اینکه او تصمیم به عروسی با یک مغازه دار عادی را گرفته بسیار ناراحت و عصبانی است-
البته همه ما میدانیم که عروس به طرز اعجاب آوری از قتل عام جان سالم به در برده و بعد از مدت های مدید از کما بیرون آمده و در فیلم اول خود را آماده انتقام جویی از افعی های مرگبار میکند که شامل مبارزات نفس گیر و سلسله وار با Vernita Green و O-Ren Ishii و بادیگاردش گو گو و گروه ۸۸ دیوانه است.
بخش اعظمی از موفقیت های وی در قسمت اول به دلیل این است که او موفق شد هاتوری هانزو-شمشیر ساز افسانه ای-را متقاعد کند تا از بازنشستگی بیرون آمده و برای او شمشیری ویژه آماده کند, هنگامی که او شمشیر را آماده میکند بی هیچ فروتنی و شکست نفسی میگوید”این بهترین شمشیر من است, اگر در سفرت مجبور به مبارزه با خدا شدی, او را نیز از بین میبرد!”
در قسمت دوم عروس یک مبارز افسانه ای دیگر را از آسیای شرقی ملاقات میکند -استاد پای می(با هنرمندی Gordon liu)- پای می که در بالای یک قله بلند و خلوت به تنهایی زندگی میکند استاد بیل بوده و در یکی از فلش بک ها, بیل شاگرد خود-بئاتریکس-را برای آموزش پیش او میفرستد. پای می استادی خشن و ناسازگار است و بئاتریکس در طول جلسات غیر معقول آنان سختی های زیادی را متحمل میشود.
پای می با مو و ریش بلند و سفید که یادآور کاراکتر های کمیک بوک هاست نمونه ای دیگر از روش خاص کار تارانتینو است, ساخت تک بخش های چفت و بست دار و زیبا که در عین استقلال در همکاری و هماهنگی با محتوا و هدف اصلی فیلم است. مانند تمام فیلم های این ژانر, پای می نیز برای قرن ها در غار تنهایی خود به سر برد تا زمانی که فیلم به او نیاز پیدا کرد!
تمرین با پای می, عروس را آماده همکاری با بیل کرد-همکاری که در بخشی از فیلم اینگونه معرفی میشود(سفر به نقاط مختلف دنیا و کسب پول های فراوان بابت کشتن آدم های خاص)-و ما نیز زمانی که نتایج این تمرینات در سرنوشت عروس تاثیر گذار است آنها را مشاهده میکنیم-بخش گورستان-. برای طراحی هر چه بهتر سکانس تمرینات با پای می, تارانتینو بار دیگر از دیالوگ های درخشانش بهره میگیرد و عروس از طریق این دیالوگ ها متوجه میشود که پای می از زن های سفید پوست آمریکایی متنفر است و همچنین بخشی از افسانه پای می نیز برایش بازگو میشود, این بخش ها و دیالوگ ها نه تنها باعث انحراف از داستان اصلی نیستند بلکه به کارگردان کمک میکنند تا در مواقعی که ایجاد درام مشکل است, شخصیت پردازی کند و سکانس ها را به دلخواه خود طراحی کند.
در این قسمت عروس مجبور به مبارزه با دشمنان سرسخت خود یعنی ellen driver –استاد هنر های رزمی تک چشم- و budd –برادر خوانده بیل که بادیگارد یک کلوپ شبانه است و در خانه ای سیار میان بیابانی لم یزرع زندگی میکند- است. هیچ کدام از این دو, رقیب آسانی برای عروس نیستند-ellen بابت هنر های رزمی اش(او نیز شاگرد پای می بوده) و باد به خاطر زیرکی ایش-
بخش مربوط به باد شامل سلسله مراتبیست که به نظر می آید عروس بعد از دفن شدن زیر خاک باید مرده باشد(که البته این طور نیست زیرا هنوز بیل زنده است و فیلم نیز به پایان نرسیده اما او محکوم به فنا به نظر می آید). تارانتینو که فیلم را قبل از رنگی شدنش به صورت سیاه و سفید آغاز کرد, در اینجا نیز از همان فرمت استفاده میکند که بتواند حس خفقان دفن شدن را به مخاطب القا کند, او عروس را درون تابوتش نشان میدهد و هنگامی که کلوخ های زمین باز میشوند او دوربین را از widescreen به classic 4×۳ screen ratio تغییر میدهد.
با وجود اینکه میدانیم مبارزات میان عروس و الن آنطور که به نظر می آید نیستند و در حقیقت ترومن و هانا تمرین های زیادی را انجام داده اند تا به این سطح از هماهنگی برسند, اما مبارزه آنها ضیافتی هنرمندانه از هنر های رزمیست که به مخاطب هدیه میشود. مبارزه میان آن دو در خانه ویرانه باد انجام میشود که هماهنگی خاصی با سکانس مربوط به مبارزه عروس و O-Ren Ishii در قسمت اول دارد, در واقع مبارزه بین آن دو طوری تمام میشود که گویا به جز تارانتینو کس دیگری نمیتواند آن را در فیلمش قرار دهد, مبارزه بین آن دو طوری طراحی شده است که در عین خشونت بالا و نفرت انگیز بودنش حالتی کمدی دارد.
تارانتینو در این فیلم به زبان خودش سکانس ها را طراحی کرده است, به عنوان مثال, هنگامی که باد میخواد عروس را دفن کند مونولوگ جالبی میگوید و به عروس این حق انتخاب را میدهد که بین اسپری سوزان و چراغ قوه یکی را انتخاب کند, این جملات حسی هراس آور و رعب انگیز را به مخاطب القا میکند که منحصر به فرد است, یا هنگامی که الن مار سیاه را به جان باد می اندازد, پس از اینکه مار باد را نیش میزند و باد در حال جان باختن است, الن گوشه ای نشسته و اثرات نیش مار را برای باد میخواند!
در مورد قسمت اول نوشته بودم”در این
فیلم فقط داستان روایت میشود و ما
داستانی نمیبینیم, انگیزه عروس برای
انتقام خوب درنیامده و اساس روانشناسی
درستی ندارد اما صرفا ایجاد یک پیرنگ
ساده میکند, شخصیت پردازی مشکل
دارد” همه این حرف ها درست است, اما در قسمت دوم داستان
غنا پیدا میکند, شخصیت پردازی شکلی
کامل میگیرد و اعمالشان در طول فیلم
منطقی جلوه میکند, به خصوص بخش
پایانی-ملاقات بیل و عروس- که جدا از
اکشن ماهرانه شامل دیالوگ های کلیدی
است و پایانی بینظیر و میخکوب کننده که
به یک نقطه سر خط شباهت دارد!
اگر قسمت اول و دوم را کنار هم بگذاریم
میبینیم که تارانتینو یک اثر حماسی استادانه
ساخته است که ژانر هنر های رزمی را
ستایش میکند, با آن شوخی میکند, عشق
می ورزد و به آن جلا میدهد. اعتراف میکنم
که میترسیدم قسمت دوم مانند آن ادامه
هایی شود که به خوبی قسمت اول نیست
اما اینطور نشد.
این دو قسمت یکی هستند و حال که
هر دو قسمت را با هم میبینیم متوجه
میشویم که از هر دو قسمت به صورت
مستقل بزرگتر است, تارانتینو بی شک
عجیب ترین و بزرگترین کارگردان در نسل
خود و این فیلم یکی از بهترین های سال است
۲۰۰۴ |
اکشن,
جنایی,
ماجراجویی |
۱۳۷ دقیقه |
درجه نمایشی R
کارگردان :
Quentin Tarantino
نویسنده :
Quentin Tarantino
بازیگران :
Uma Thurman,
David Carradine,
Michael Madsen