نقد فیلم A Nightmare on Elm Street
وس کریون که از همان اولین فیلم هایش ثابت کرده بود قرار نیست کارگردانی بدون ایده باشد و میخواهد ژانر وحشت را با
تغییرات به خصوصی مواجه کند، به شدت روی غالب اکثر آثار ترسناک اواخر قرن بیستم و صد البته بسیاری از آثار اسلشر تمامی سالهای اخیر، اثر گذاشته است. بهترین فیلم او که یقینا جزوی از مهمترین آثار تاریخ فیلمهای ترسناک نیز به حساب میآید، «کابوس در خیابان الم» یا همان قصهای است که درونش یک قاتل زنجیرهای، نوجوانان را در خواب به قتل میرساند. قاتلی که به طرز آزاردهندهای اول آنها را درون رویاهایشان به بازی میگرفت و سپس میکشت، تا شدت باورپذیر و زجرآور بودنش بیش از پیش نیز بشود. فردی کروگر، شخصی است که والدین پروتاگونیستهای نوجوان داستان، سالها قبل او را برای محاکمه، زندهزنده سوزاندهاند و حالا روح خشمگین، بدچهره و ترسناکش بازگشته است تا در دنیای رویاها، فرزندان آنها را بکشد. یک داستان تکاندهنده که از رخدادی عجیب و واقعی دربارهی نوجوانانی که چندین شب کابوسهای وحشتناک میدیدند و در آخر نیز درون خواب به طرز عجیبی مردند، برداشت شده است و احتمالا شدت تاثیرگذاریاش روی مخاطبان، از بسیاری از آثار دیگر سینمای ترس، بیشتر به نظر میرسد. چرا که در فیلم همهی آدمها تلاش میکنند نخوابند و بیدار بمانند، تا در دنیای خواب، فردی کروگر به سراغشان نیاید و زندگیشان را به پایان نرساند. ایدهی فوقالعادهای است. چون ما آدمها، خواسته یا ناخواسته بعد از دیدن هر اثر ترسناک سینمایی، بیشتر از هر زمان دیگری موقع خواب به یاد موجودات و لحظات وحشتآور آن فیلمها میافتیم و اگر به عنوان یک نوجوان، فیلمی را تماشا کنید که در آن برای رویارو نشدن با هیولای قصه نباید خوابید، احتمالا برای چند شب بزرگترین کابوسها و ترسها را یدک میکشید.
فضاسازیهای قدرتمندانه و هنری A Nightmare on Elm Street،
ایدهی داستانی جذابش که هرگز در هیچ فیلم دیگری از
مجموعهی مورد نظر با چنین کیفیتی ارائه نشد، بازیگرانی
که کارشان را خوب بلدند و پایتان را به دنیای پر از ترس
آن باز میکنند، کارگردانیها، گریم و اجرای رابرت انگلاند
که از فردی کروگر یکی از به یاد ماندنیترین و فراموش
ناشدنیترین هیولاهای جهان را ساختهاند و روایت جذابی
که ابدا محدود به زمان و مکان ساخته شدنش نیست و
برای هر بینندهی سینمای ترس، جذابیتهای خاص
خودش را دارد. A Nightmare on Elm Street، یکی از
معدود آثار اوریجینال و جذابی است که شدت دوست
داشتنی بودنش برای طرفداران یک ژانر، حتی می
تواند در عین گذر سالهای طولانی، آنها را راضی
به دیدن تکتک دنبالههای کوچک و بزرگش نیز بکند.