داناى پیرى شنیدم در نصیحت به یکى از مریدان خود چنین مى گفت : ((اى پسر به همان اندازه که دل انسان به رزق و روزى تعلق دارد، اگر به روزى دهنده تعلق داشت ، مقام او از مقام فرشتگان بالاتر مى رفت .
فراموشت نکرد ایزد در آن حال
که بودى نطفه مدفوق و مدهوش
روانت داد و طبع و عقل و ادراک
جمال و نطق و راءى و فکرت و هوش
ده انگشت مرتب کرد بر کف
دو بازویت مرکب ساخت بر دوش
کنون پندارى از ناچیز همت
که خواهد کردنت روزى فراموش؟