غم نان و عیال ، عامل بازدارى از سیر در عالم

یکى از شاهان ، از عابدى عیالمند پرسید: ((ساعات شبانه روز خود را چگونه مى گذرانى ؟ ))

عابد جواب داد: ((همه شب را با مناجات و سحر را با دعاى روا شدن حاجتها مى گذرانم و همه روز در فکر مخارج زندگى و تاءمین معاش اهل و عیال هستم . ))

شاه از اشاره هاى عابد فهمید که او تهیدست است . دستور داد مبلغى به اندازه کفاف زندگى تعیین کنند تا او بار مخارج عیال خود را بردارد.

اى گرفتار پاى بند عیال

دیگر آسودگى مبند خیال

غم فرزند و نان و جامه و قوت

بازت آرد ز سیر در ملکوت

همه روز اتفاق مى سازم

که به شب با خداى پردازم

شب چو عقد نماز مى بندم

چه خورد بامداد فرزندم ؟