پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Transcendence (برتری)
اگر بخواهیم منصف باشیم باید اقرار کنیم “Transcendence/برتری” ایده های بزرگ خاص خودش را دارد،
استعاره هایی علمی تخیلی که از زمان مطرح شدن ایده کامپیوترهای دارای احساس ذهن بینندگان را
دهه ها مشغول خود کرده اند.
اما برای ساخت یک فیلم به چیزی بیش از ایده های بزرگ نیاز است و عدم انسجام سینمایی در این فیلم پر پیچ و خم و نا امید کننده مشهود است.در ژانر علمی تخیلی بیش از هر ژانر دیگری شاهد هل دادن مخاطب به سمت پذیرش ارادی فرض های فیلم و چشم پوشی از خطاهای آن هستیم.اما “Transcendence/برتری” با وجود سوراخ های متعدد در فیلم نامه موفق به انجام این مهم نشده و کل فیلم و ایده های آن تحت الشعاع این مشکلات قرار می گیرند.
جانی دپ نقش ویل کَستِر،نابغه کامپیوتری را بازی می کند که در آستانه ایجاد پیشرفتی بزرگ در زمینه هوش مصنوعی است.این مسئله او را تبدیل به هدف گروهی تروریستی می کند که اعتقاد دارند پیشرفت کامپیوترها زوال بشر را به هم راه خواهد داشت.آن ها به جان ویل سو قصد کرده و او را به شدت مجروح می کنند.ویل که تنها پنج هفته برای زنده ماندن فرصت دارد شروع به بارگذاری و انتقال ضمیر و ذهن خود به پیشرفته ترین کامپیوتر موجود در جهان می کند،فرآیندی که توسط همسر او،ایوِلِن (رِبِکا هال) و هم کارش،مَکس واتِرز (پال بِتِنی)،پس از مرگ او هم ادامه پیدا می کند.اما این ویل “برتر” موجودی سرد و خطرناک است که جز جمع آوری دانش و قدرت هدف دیگری ندارد.مَکس بلافاصله متوجه این موضوع می شود و به اطرافیان خود از جمله هم کار دانشمند خود در زمینه کامپیوتر،جوزِف تَگِر (مُرگِن فریمِن)،و مامور فدرالی به نام بیوکَنِن (سیلییِن مُرفی) هشدار می دهد.اما زمان زیادی می برد تا ایوِلِن بفهمد ویل درون ماشین دیگر آن مردی نیست که او عاشقش بود.
این اولین فیلم والی فیستِر در مقام کارگردان است،او فیلم برداری زبر دست است که از زمان فیلم “Memento/یادآوری” تا کنون در تمام فیلم های کریستوفر نولان پشت دوربین بوده است.”Transcendence/برتری” که با استفاده از فیلم (نگاتیو) فیلم برداری شده ظاهر زیبا و جلوه های ویژه ای قابل ستایش دارد اما متاسفانه این موضوع در مورد خط روایی و شخصیت پردازی فیلم صدق نمی کند.قسمت های زیادی از فیلم از جمله قسمت مربوط به ویروس کامپیوتری با عقل جور در نمی آیند.ارتباط قوی ای بین جانی دپ و رِبِکا هال شکل نگرفته و داستان عاشقانه شخصیت های آن ها که نقشی حیاتی در جان بخشیدن به خط روایی داشته،واقعی از آب در نیامده است و شاهد تراژدی عاشقانه ای هستیم که رمق لازم را ندارد.
فیلم یک اشکال ساختاری بزرگ هم دارد و فیلم نامه که دست پخت جک پاگلِن است بیش تر داستان را در قالب فلش بک باز گو می کند.بر همین اساس در ابتدای فیلم شاهد دنیایی هستیم که اینترنت در آن وجود ندارد (و عدم وجود آن موجب از بین رفتن سیستم برق رسانی شده است) و در نتیجه شخصیت های اصلی هم دیگر وجود ندارند.دلیل روشنی برای استفاده از چنین خط زمانی در باز گو کردن داستان وجود ندارد و استفاده از آن تمام تنش و تعلیق داستان را از بین برده است،زیرا تمام مدتی که قدرت ویلِ کامپیوتری در حال افزایش است ما به خوبی می دانیم که انتهای داستان چه اتفاقی قرار است بیفتد.این موضوع امکان درگیر شدن مخاطب با داستان فیلم را از او گرفته است.
حضور فیستِر در رده های بالای صنعت فیلم سازی امکان به کارگیری
بازیگران تراز اول را به او داده است.(اگر چه کریستین بِیل که در ابتدا
قرار بود نقش ویل را بازی کند در نهایت به دلیل مشکلات زمانی کنار
کشید) دپ در فیلم کم سر و صدا ظاهر شده که بعد از نقش های
اغراق شده اخیرش شاید این تغییر به مذاق عده ای خوش بیاید.رِبِکا
هال سر در گم به نظر می رسد و تلاش می کند به نقشی کلیدی
و در عین حال پرداخت نشده رنگ و بویی درست ببخشد.از پال بِتِنی
،سیلییِن مُرفی و مُرگِن فریمِن (که دو تای آخر در سه گانه “The Dark
Knight/شوالیه تاریکی” با فیستِر هم کاری داشتند) استفاده زیادی
نشده است و زمان حضورشان در مقابل دوربین کار خاصی انجام نمی دهند.
علاقه مندان به موضوع احساس در ماشین ممکن است چیزهای جذابی
در “Transcendence/برتری” پیدا کنند اما همان جنبه های جالب فیلم
هم اکثراً تکراری هستند و از فیلم های دیگر قرض گرفته شده اند.بخش هایی از فیلم را می توان به یکی از قسمت های سریال اصلی “Star Trek/پیشتازان فضا” (تحت عنوان “Where No Man Has Gone Before/جایی که هیچ کس تا کنون نرفته است”) که در سال ۱۹۶۶ پخش شد شبیه دانست.نمونه دیگر را می توان فیلم “Her/او” از اِسپایک جونز دانست که سوالاتی مشابه را با فصاحت و تاثیر گذاری بیش تر مطرح می کند.”Transcendence/برتری” صرفاً سر و صدای بیش تری در می آورد ولی حرف های کم تری برای گفتن دارد.