پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم The Wedding Ringer (سخنران عروسی)
شاید کوین هارت کمدین بزرگ و س*ک*س*ی بعدی سینمای آمریکا باشد- او بازیگری پرانرژی است
که قادر است درام و کمدی را با هم اجرا کند و در عین حال پا در جای رابین ویلیامز، ادی مورفی، جیمی فاکس و دیگران بگذارد. اگر این را قبول داشته باشیم، در این صورت «سخنران عروسی/The Wedding Ringer» بهترین قالب برای نمایش توانایی‌های هارت نیست- «سخنران عروسی» کمدی بی انگیزه و مناسب برای کلیه سنین است که هرگز توقعات بیننده را به چالش نمی‌کشد- اما به هر حال فرصت خوبی برای هارت است تا از دایره نقش‌های مکمل خارج شود و نقش اول فیلم را بی چون و چرا در اختیار بگیرد. از طرفی، برخلاف فیلم «گردش/Ride Along» که در آن کوین هارت نقش مکمل آیس کیوب را بازی می‌کرد، در این فیلم او نقش اول را دارد و جاش گاد دنباله رو او است.
داستان فیلم بسیار ساده است: هارت نقش جیمی کالاهان معروف به «سخنران عروسی» را بازی می‌کند. او حاضر است در قبال مبلغی نقش ساقدوش هر دامادی را بازی کند. این پکیج همیشگی شامل وقت گذرانی در مهمانی عروسی، نوشیدن به افتخار ساقدوش و … است. او برای به دست آوردن پول بیشتر می‌تواند در فعالیت‌های جانبی این گونه مراسم‌ها مانند ردیف کردن مهمانی مجردی نیز شرکت کند. داگ هریس (با بازی جاش گاد) چالشی را مقابل پای جیمی قرار می‌دهد: او نه تنها ساقدوش می‌خواهد بلکه ۷ تا هم می خواهد. این بخش بسیار دشوار اما خواستنی کار یا همان «توکسیدوی طلایی» است. بعد در مسیر رسیدن جیمی به این پول اتفاقات زیادی برایش رخ می‌دهد: او کم کم به داگ علاقمند می‌شود و داگ با خود فکر می‌کند که آیا گرچن (با بازی کالی کوکو-سوییتینگ) همانی است که او می‌خواسته؟
«سخنران ازدواج» به عنوان نخستین کار جرمی گارلیک، کارگردان، شروع ضعیفی دارد. نیم ساعت اول، فیلم از نظر دراماتیک راکد و از نظر کمدی ضعیف است. اما بالاخره راه می‌افتد. کاریزمای هارت در فضای دود گرفته این فیلم پایین‌تر از حد ستاره ها شروع به درخشیدن می‌کند. شوخ طبعی فیلم با صحنه ای که در آن کلوریس لیچمن عصبانی می‌شود شروع می‌شود و اندک اندک «سخنران عروسی» خندههای از ته دل را که از این قبیل فیلم‌ها انتظار می‌رود بیدار می‌کند. «عشق برداری» بین جیمی و داگ کلید می‌خورد. «سخنران عروسی» هرگز به پای یک فیلم عالی نمی‌رسد اما به سطحی از سرگرمی می‌رسد که با توجه به شروع بدش، از نظر برخی، قابل قبول است.
همان طور که از یک کمدی درجه R ساخت سال ۲۰۱۵ ممکن است انتظار برود،
شوخ طبیعی فیلم بیشتر بر استفاده از کلمات زشت استوار است و ظاهراً در
صحنهای آلت تناسلی مردی با چیز ناخوشایندی برخورد می‌کند. با این حال،
گرچه این کمدی هر از گاهی به سطح «خماری /Hangover» نزدیک می‌شود،
اما معمولاً عقب می‌رود و بیشتر در حد National Lampoon’s Vacation’s باقی
می‌ماند. البته صحنه های خنده داری نیز در فیلم وجود دارند که گستاخانه و بی‌ادبانه نیستند.
جایی گفته شده که یکی از وجوه تمایز کمدی‌های جود آپاتو با همکاران دیگرش
«صمیمیتی» بود که او در کارهایش وارد می‌کرد. مقداری از آن صمیمیت را
می‌توان اینجا دید. گارلیک، هارت و گاد انرژی لازم را برای شکوفا ساختن
دوستی بین جیمی و داگ سرمایه گذاری کرده‌اند و مسیر درازی را طی
شده است تا «سخنران عروسی» به فیلمی قابل دیدن تبدیل شود. صحنه
ای که در آن جیمی متوجه می‌شود که آن قدرها هم با انسان‌های «بازنده»
فرق نمی‌کند، بازی داگ به طرز عجیبی تلخ است. مثل اکثر فیلم‌های اکران
فصل ژانویه (دوران رکود سینما در آمریکا)، «سخنران عروسی» نیز ناقص است
اما کمبودهایش قابل تحمل هستند چون با مقداری درام، اندکی خنده و یک
پُرس بزرگ از کوین هارت همراه هستند.