پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم The Hundred-Foot Journey (سفر صد پایی)
یک ویژگی ملایم، جذاب و قدیمی در «سفر صد پایی/The Hundred-Foot Journey» دیده می شود، فیلمی مناسب
خانواده ها به کارگردانی «لاسه هالستروم» که بر اساس کتابی از «ریچارد سی. مورایس» ساخته شده است. «سفر صد پایی» فیلمی غیر مقابله ای و فاقد مقایسه گری درباره ی قدرت خوراک و خانواده است و از استعدادهای قابل ملاحظه ی بازیگران کارآزموده ی نقش های اصلی خود «هلن میرن» و «اُم پوری» استفاده ی مناسبی می کند تا تفاوت های فرهنگی و مربوط به غذا و آشپزی که میان هندوستان و فرانسه وجود دارند را به تصویر بکشد. قلمرو پوشش داده شده ی فیلم در همه جای خود لطیف و آرام نیست. عناصر عاشقانه و هوس آلود با مواردی متقابل قرار گرفته اند که در آنها زشتی بیگانه ترسی خود را نشان می دهد. تنها نزدیک پایان فیلم، وقتی داستان در یک پرده ی پایانی نسبتاً طولانی درنگ می کند است که این ترکیب کمی فرو می ریزد.
آخرین فیلم موفق کارگردان اثر، هالستروم، احتمالاً فیلم «قوانین شراب خانه/The Cider House Rules» بوده است که ۱۵ سال پیش اکران شد. در این مدت او چند فیلم نسبتاً بی سر و صدا و خوشایند (مانند «یک زندگی پایان نیافته/An Unfinished Life» و «صید قزل آلا در یمن/Salmon Fishing in the Yemen») و دو فیلم غیرماندگار بر اساس آثار «نیکولاس اسپارک» («جانِ عزیز/Dear John» و «پناهگاه امن/Safe Haven») را کارگردانی کرده است. «سفر صد پایی» نشانی از هالستروم در بهترین وضعیت و پربارترین سال های او را در خود دارد. این اثر فیلمی است سرزنده و تفکر برانگیز که بیشتر از آنکه بر روی طرح داستانی تکراری خود تمرکز کند به شخصیت ها و احساسات آنها می پردازد. داستان ساده است، افرادی که در فیلم حضور دارند آن را به تجربه ای که ارزش تماشا کردن داشته باشد تبدیل می کنند.
«اُم پوری» نقش رئیس خانواده ی کادم را بازی می کند، گروهی متشکل از شش عضو که از هندوستان سفر کرده اند و به فرانسه آمده اند تا رستورانی باز کنند. سه فرزند بالغ او همراهی اش می کنند: مختار (دیلون میترا)، ماهیرا (فرانزا دوا ایلاهه) و سرآشپز آینده حسن (منیش دایال). حسن استعداد فوق العاده ای در آشپزی دارد اما مرگ مادرش اثر شدیدی بر او گذاشته است. پدر اینطور تصمیم می گیرد که بهترین محل برای شروع این زندگی جدید، ساختمانی متروکه نزدیک حاشیه ی دهکده ای به نام سنت آنتونین نوبل وال در جنوب فرانسه است. برای او این بنا محلی عالی برای افتتاح رستوران “عمارت بمبئی” به نظر می رسد اما فرزندانش مشکلی را نشان می دهند: آن طرف خیابان رستوران به شدت مورد احترام “لو سال پلوریو” واقع شده است. مالک مؤنث این تشکیلات فرانسویِ سطح بالا مادام مالوری (هلن میرن) از رقابت خوشش نمی آید. پدر که دلسرد نمی شود، بر کار خود پافشاری می کند. در همین حین حسن با یکی از سرآشپز های مادام مالوری به نام مارگریت (شارلوت لو بن) رابطه ی نسبتاً عاشقانه ای برقرار می کند. خیلی زود این دو تشکیلات رقیب وارد جنگی تمام عیار در زمینه ی غذا و خوراک می شوند، تا اینکه این جنگ بیش از حد پیش می رود.
تکنیک های فیلمسازی هالستروم روشن و ساده هستند. تصاویری که توسط فیلمبردار او «لینوس سندجرن» ثبت شده اند بر روی زیبایی منطقه تأکید می کنند و محلی که تقریباً شبیه به داستان های افسانه ای است به وجود می آورند. گرچه داستان فیلم در زمان معاصر می گذرد (این نکته از وجود تلفن همراه در اوایل فیلم و همچنین تجهیزات پیشرفته در پرده ی پایانی در پاریس مشخص است) به نظر می رسد که همه چیز در دهه های ۷۰ یا ۸۰ می گذرد. تلفن هایی با شماره گیر چرخان دیده می شوند، مردم برای حمل و نقل از دوچرخه یا اتومبیل های قدیمی استفاده می کنند و هیچ اثری از کامپیوتر دیده نمی شود. در بیشتر فیلم، به نظر می رسد سبک زندگی داخل سنت آنتونین و حول و حوش آن از دوره ای پیش تر و ساده تر ثابت مانده باشد.
این حالت وجود دارد که انگار هالستروم سعی می کند آن
محیط و فضای مملو از خوراکی را که از ویژگی های فیلم
هایی مانند «میهمانی بابِت/Babette’s Feast» و «شب
بزرگ/Big Night» هستند به وجود بیاورد. با وجود اینکه
خوراک های متنوعی به شکلی بسیار دوست داشتنی
نمایش داده شده اند، مانند آن فیلم های قبلی اشتهای
بیننده را برنمی انگیزند. البته چندان غیرمنتظره نخواهد
بود که بعضی از تماشاگران تمایل داشته باشند بعد از
تماشای فیلم غذای هندی میل کنند. علاوه براین ترکیب
جذابی از چیده شدن نماها کنار هم دیده می شود که
در آنها هالستروم از خرد کردن و ریز کردن سبزیجات
استفاده می کند تا زد و خورد حاضر در نبرد جاری میان
“عمارت بمبئی” و “لو سال پلوریو” را نشان دهد.
«سفر صد پایی» برای کسانی که از دیدن فیلم های
معمول تابستانی خسته شده اند، سرگرمی متفاوت
و دلنشینی فراهم می کند. این فیلم درباره ی انسان
ها و نحوه ی کنش های متقابل آنهاست. هیچ انفجار
یا تعقیب و گریز با اتومبیلی در فیلم وجود ندارد. هیچ
صحنه ی روابط جنسی ای دیده نمی شود، فقط چند
بوسه و کمی رقص. فیلم بعضی اوقات بیش از حد
احساسی است و خط داستانی اصیل و مبتکرانه یا
غافلگیر کننده نیست، اما فیلم در کلیت خود به خاطر
جذابیت نابی که دارد امتیازاتی کسب می کند. این
از آن خوراک هایی است که آنقدر خوب آماده شده
است که شما را راضی کند.