پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد فیلم Sing Street
اگر کسی بخواهد بهترین فیلم‌های جان کارنی را تماشا کند، فقط کافی است به سراغ سه اثری از سینمای او برود که
طرفدارانش آن‌ها را قسمت‌های سه‌گانه‌ی موزیک‌محور وی می‌دانند. سه فیلم که شاید هیچ ربط مستقیمی به یکدیگر نداشته باشند، ولی از منظر بررسی تم‌های گوناگون و رساندن مخاطب به یک جمع‌بندی کلی و ارزشمند از آن‌چه در نگاه من «هویت موسیقی» خطاب می‌شود، به شکلی عالی کنار یکدیگر قرار می‌گیرند. Sing Street به عنوان آخرین فیلم از این سه‌گانه‌ی جذاب که این مقاله به سراغ یکی دیگر از اعضای دیگر آن هم می‌رود، داستانی آشنا را با چاشنی‌های تازه مخلوط می‌کند و به فرمی از روایت می‌رسد که به بیننده امیدهای منطقی و احساسات آرامش‌دهنده و باورپذیر می‌بخشد. Sing Street، قصه‌ی پسری با رویای سفر کردن از دنیای کوچکش که در آن متولد شده، به مقصد شهری بزرگ است. همان قصه‌ی آشنایی که در آن تلاش‌های یک نوجوان برای رسیدن به آرزوهایش با قصه‌ی افرادی دیگر پیچ و تاب می‌خورد و نتیجه‌اش می‌شود شکل‌گیری گروهی از کاراکترهای متفاوت، که تک به تک‌شان به دنبال آرزوهای بزرگ می‌گردند. به دنبال برآورده کردن خواسته‌هایی که شاید تا قبل از رسیدن زمان مورد نظر، خودشان هم نمی‌دانستند که آن‌ها در وجودشان پیچ و تاب می‌خورند. به همین سبب، تمامی‌شان کنار یکدیگر قرار می‌گیرند. گروه موسیقی‌شان را تشکیل می‌دهند و بعد، می‌گذارند آهنگ‌ها نواخته شوند. مابین پخش شدن این موزیک‌های دوست‌داشتنی، پیچیدگی روابط اعضا نیز به سطح تازه‌ای می‌رسد. شخصیت اصلی عاشق می‌شود، مابقی شخصیت‌ها جهان‌های قبلی‌شان را جدی‌جدی کنار می‌گذارند و مخاطب هم یاد می‌گیرد که بعضی مواقع برای روبه‌رو شدن با هیجان زیبای زندگی کردن، باید خودش وقتی روی یک استیج بزرگ ایستاد، صحنه‌ی روبه‌رویش را به شگفت‌انگیزترین و شلوغ‌ترین حالت ممکن نگاه کند.
نقد فیلم Sing Street – سینگ استریت
پرداخت عالی Sing Street به مفهوم آرزو و صد البته عمق نگاه شخصیت‌های مختلفش، کاری می‌کند که بیننده بتواند دلیلی برای تصور کردن خودش در جایگاه یکی از اعضای گروه و صد البته کاراکتر اصلی پیدا کند و به دنبال آن، بتواند جهان پیرامونی‌اش را از منظر نگاه فیلم‌ساز ببیند. در این بین، ساختار موسیقی‌محور تصاویر که اجازه نمی‌دهند کسی با انرژیِ پایین سراغ دنبال کردن ثانیه‌های Sing Street برود، کاری می‌کند که جان کارنی در اثرش به عمق احساسی و هیجانی فوق‌العاده‌ای برسد و آدم‌های مختلف با شخصیت‌های مختلف و با آرزوهای مختلف را
درون اثرش غرق کند.
البته که فیلم فقط درباره‌ی رخ دادن همه‌چیز در
اوج ایده‌آلی نیست و کاراکترهای داستان در مهم
ترین لحظه‌ها باید بین اولویت‌های‌شان یکی را
انتخاب کنند، اما مزیت Sing Street نسبت به
برخی برخی فیلم‌ها که فقط امواج متلاطم دریا
های قرارگرفته در مقابل آدم‌ها را به رخ می
کشند یا آثاری که بدون حرف زدن درباره‌ی
مسیر، شخصیت را به مقصد می‌رسانند،
آن است که تصویر تمام و کمال حرکت قایق
درون اقیانوسی پرشده از موج‌های گوناگون
را تقدیم‌تان می‌کند.