آیه شریفه “نَسُواْ اللَّه‌َ فَأَنسا‌هُم‌ْ أَنفُسَهُم‌”(حشر،۱۹) به چه معنا است‌؟

از سوی دیگر فراموش کردن خدا همراه با فراموش کردن صفات پاک او است که هستی مطلق و علم بی‌پایان و غنای بی‌انتها از آن اوست و هرچه غیر او است وابسته به او و نیازمند به ذات پاک او است‌، همین امر سبب می‌شود که انسان خود را مستقل و غنی و بی‌نیاز ببیند و به این ترتیب واقعیت و هویت انسانی خویش را فراموش کند و خیال می‌کند که حیات‌، قدرت و علم و سایر کمالاتی که در خود سراغ دارد از خودش است‌. خداوند متعال در آیه فوق می‌فرماید: هم‌چون کسانی نباشید که خدا را فراموش کردند و خدا نیز آن‌ها را به خود فراموشی گرفتار کرد”، چنین کسی خودش را هم فراموش می‌کند، زیرا او از خودش تصوری دارد که او نیست‌، او خود را موجود مستقل الوجود و مالک کمالات ظاهر خود و مستقل در تدبیر امور خود می‌داند، موجودی می‌پندارد که از اسباب طبیعی عالم کمک گرفته‌، خود را اداره می‌کند، در حالی که انسان این نیست‌، بلکه موجودی وابسته است و سراپا جهل‌، عجز، ذلت و فقر و امثال آن‌ها است و آن‌چه از کمال از قبیل وجود، علم‌، قدرت‌، عزت‌، غنا و امثال آن دارد، کمال خودش نیست‌، بلکه کمال پروردگارش است‌.(ر. ک‌: تفسیر نمونه‌، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران‌، ج ۲۳، ص ۵۴۰، دارالکتب الاسلامیه‌، تفسیر المیزان‌، علامه طباطبایی‌;، ترجمه سید محمد باقر موسوی همدانی‌، ج ۱۹، ص ۴۴۹، نشر بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی‌.)

بانک پرسمان قرانی