پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم نقطه کور
فیلم جدید مهدی گلستانه شباهت انکار ناپذیری به فیلمهای اصغر فرهادی و شباهت بیشتری به « سعادت آباد » مازیار میری دارد.
اثری که داستانی تکراری را در بستر خانواده ای روایت می کند و به سبب بحرانی که برای خسرو در شک و تردید به همسرش ایجاد شده، شخصیت های بیشتری را وارد داستان می کند تا این بحران را گسترش دهد.
اما مشکل اینجاست که شخصیت های مکمل بصورت مستقل قدرت دراماتیزه کردن داستان را ندارند و ایجاد گره های جدید در روند داستان هم منطق مشخصی ندارد. اصلی ترین سوال درباره فیلمنامه در مرحله نخست به داستان باز می گردد. داستانی که با یک شک آغاز می گردد و در حالی که پاسخ ساده ناهید می تواند گره فیلم را در همان دقایق ابتدایی باز کند، او از پاسخ طفره می رود و سپس نفرات جدیدی به داستان اضافه می شوند تا روند گره گشایی به تعویق بیفتد و فیلم دقایق بیشتری به طول بینجامد.
در واقع می توان ایراد بزرگ « نقطه کور » را در پرداخت فیلمنامه و شخصیت های داستان برشمرد که فاقد کیفیت مناسب می باشند. اطلاق کردن مشکلات ریز و درشت جامعه به هر یک از شخصیت های داستان ، در صورتی ارزش نقد اجتماعی را افزایش می داد که فیلمساز منطقی از حضور آنان در داستان تعیین می کرد و یا به سبب حضورشان، باعث هویدا شدن بخشی از بحران زندگی خسرو و ناهید می گردید که مخاطب کمتر به آن توجه داشته است. اما این اتفاق در « نقطه کور » رخ نمی دهد و فیلمنامه به شکلی قراردادی مسیر خود را تا انتها پیش می گیرد.
دخیل کردن مجموعه ای از معضلات بزرگ اجتماعی در قالب شخصیت های فیلم بیشتر از آنکه بیانگر دغدغه های فیلمساز به مسائل اجتماعی باشد، باعث به تعویق افتادن چندباره گره گشایی خط اصلی داستان یعنی حضور مرد لوله کش در خانه خسرو می شود. متاسفانه این تعویق در جهت بسط و گسترش فیلمنامه پیش نمی رود تا « نقطه کور » از نیمه به بعد، تکرار فیلمهای آپارتمانی سینمای ایران در سالهای اخیر باشد که در آن کتک زدن زن و ایجاد جنجال جایگاه ثابتی دارد.
« نقطه کور » همچنین از بازیهای ضعیفی رنج می برد که در راس
آنها می توان از نیکی مظفری یاد کرد که بازی بسیار بدی از خود
به نمایش گذاشته است. محمدرضا فروتن نیز در شکل و شمایل
همیشگی خود در سالهای اخیر در نقش مردی عصبی تکراری است
و هانیه توسلی هم که پیش از این بارها نقش های مشابه ناهید
را ایفا کرده، در این فیلم حرف تازه ای برای گرفتن ندارد.
« نقطه کور » همانطور که از نامش بر می آید یک نقطه کور در
فیلمنامه است که کارگردان توان پرداخت و هدایت آن را نداشته
است. فیلم مهدی گلستانه نسخه ضعیف تر شده آثار آپارتمانی
سالهای اخیر سینمای ایران به شمار می رود که بحث خیانت،
شک و تردید در آن مطرح و با یک پایان بندی بسیار بد نیز به اتمام
می رسد. به نظر نمی رسد که « نقطه کور » اثری باشد که در
سالهای بعد مخاطبین سینمای ایران آن را به خاطر بیاورند.