پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Night At The Museum: Secret Of The Tomb (شب در موزه ۳: راز مقبره)
«نسبیت»، نقاشی محصول ۱۹۵۳ که با جاذبه و پرسپکیتو بازی میکند، اثر موریس اشر در
«شب در موزه: راز مقبره/ Night at the Museum: Secret of the Tomb» دچار فراز و
نشیبهای خوشایندی میشود.
لری، نگهبان شب (با بازی بن استیلر) و همکاران عتیقهاش، تدی روزولت (با بازی رابین ویلیامز) و سِر لانسلوت (با بازی دن استیونس) دور و بر پلکانهای جانبی حیاط خلوت سورئال نقاشی اشر مدام بالا و پایین میپرند. این صحنه تجلی فشردهای از کمدی فیزیکی و تا حدی متافیزیکی است- که تقریباً به اندازه نسخه لِگویی «نسبیت» اثر اندرو لیپسون و دانیل شیو خندهدار و تاثیر گذار است. با پیش بردن استعاره، تولید کنندههای فیلم موفق به تهیه پوستری از همین نقاشی برای فیلم شدهاند. باید به همه دست اندرکاران [این پوستر] تبریک گفت.
متأسفانه تعریف از سومین قسمت از مجموعه فیلمهای «شب در موزه»، فیلمی فانتزی برای مخاطب کودک که در آن مجسمههای پارچهای یا مومی موزه تاریخ طبیعی نیویورک جان میگیرند و هر شب از سویی به سوی دیگر میپرند، به همین جا ختم میشود. کارگردان، شان لوی، نسخه اولیه این فیلم ( ساخت سال ۲۰۰۶ ) را با دنبالهای که در موسسه اسمیتسونیان واشنگتن ساخته شده در سال (۲۰۰۹) ترکیب کرده و کش داده است. با توجه به این که دو نسخه قبلی روی هم تقریباً یک میلیارد دلار در سراسر جهان فروش داشتهاند، با یک دو دو تا چهارتا ساده هم میشد به این نتیجه رسید که نسخه سومی هم در کار خواهد بود. این بار نسخه سوم در بریتیش میوزیوم فیلمبرداری شده است. مقصد بعدی این تور جهانی ممکن است موزههای لوور یا هرمیتاژ باشد، اما ظاهراً پروژه به همین جا ختم میشود.
دلیل دیگر این پیش بینی این است که عنوان «راز مقبره» شهادت میدهد که قرار است همه چیز در همین نسخه دفن شود. در فیلمنامه دیوید گوی ون و مایکل هندلمن، لری و دار و دستهاش راهی لندن میشوند تا بفهمند چرا لوح باستانی مصری که منبع احیای مجسمههای موزه بوده از کار افتاده است. آنها در بریتیش میوزیوم با لانسلوت روبرو میشوند. او خیلی سخت با شرایط قرن بیست و یکم خو میگیرد و تقریباً مأموریت لری برای نجات دوستان بسیار بسیار قدیمیاش را خراب میکند. فیلم برخی از بخشهای دو نسخه قبلی را تکرار میکند و اندک نوآوریهایش- مثلاً ایفای دو نقش (مرد غار نشین و نگهبان موزه) توسط استیلر- هم بسیار نخ نما، مبتذل و ضعیف هستند.
آیا کسی در این فیلم درخشیده است؟ بازیگرها انگار به زور از روی سناریوی فیلمی که بیشتر شبیه بازداشتگاه غیرنظامیان است تا اردوگاه تابستانی دیالوگهای خود را میخوانند. کمدینهای نمونهای مانند ریکی جروایس (کارگردان AMNH)، استیو کوگان (اکتاویوس سرباز رومی) و اوون ویلسون (جدیدا کابوی باستانی) بیشتر شبیه ولگردها هستند و گویی امیدوارند کسی از گوشه و کنار یک خط دیالوگ جالبتر از آنچه فیلمنامه برایشان در نظر گرفته است بهشان برساند. این چهرههای یخزده و وامانده از ناراحتی داد میزنند که «بابا یکی نقش منو دوباره بنویسه!».
میکی رونی، که ماه آوریل در ۹۳ سالگی درگذشت، روی ویلچر برای مدت
کوتاهی در این فیلم ظاهر می شود. ویلیامز، در آخرین نقش سینمایی
پیش از مرگش در آگوست گذشته، برخلاف همیشه ساکت است اما
به سادگی توانسته شخصیت نوشته شده در فیلمنامه را دربیاورد.
(فیلم به این دو ستاره ابدی سینمای کمدی تقدیم شده است).
تنها بازیگرانی که انگار با خودشان حال میکنند یکی دیک وان دایک،
در نقش نگهبان شب بازنشسته موزه طبیعی که اتفاقاً خیلی هم
زبر و زرنگ است، و دیگری کریستال میمونه، میمون کپوچین بازیگوشی
که در جریان جست و خیزهایش روی مجسمههای کوچک اکتاویوس و
جدیدا، در صحنه ای که شهر پومپی به آتش کشیده میشود، میشاشد
و چند ماچ آبدار روی صورت هر آدمی که می‌بیند میکارد، هستند.
میتوانم همینطور ادامه دهم، اما شوخی با فیلمهای شکست خورده
بخش مورد علاقهام در حرفه نقد فیلم نیست. علاوه بر این، حتماً تا
حالا منظورم را گرفتهاید. روزی از همین روزها، صحنه «نسبیت» روی
یوتیوب خواهد رفت. همان صحنه از «شب در موزه: راز مقبره» را ببینید
و بیخیال بقیه اش شوید.