پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Jupiter Ascending (صعود ژوپیتر)
یکی از جنبههای کلیدی فیلمهای علمی تخیلی یا افسانههای تخیلی خلق جهان است. از این فرایند با عنوان
خلق و توسعه واقعیتی یاد میشود که در بستر آن داستان نقل میشود. این عامل علاوه بر تهیه پیش زمینه
صرف، به خلق داستان، انگیزه شخصیتها و تقریباً هر چیزی که در طول روایت فیلم بیان میشود کمک می کند.
«صعود ژوپیتر/Jupiter Ascending»، آخرین فرزندخوانده چشمگیر واچوفسکیها، در خلق چنین جهانی فوق العاده است. اما مشکلش این است که پیش داستانش[۱] بیش از حد برای در بر گرفتن آنچه روی پرده در طول ۱۲۷ دقیقه اکران فیلم رخ میدهد طولانی است. به عبارت دیگر، «صعود ژوپیتر» نسخه کوتاه شدهای از چیزی است که میشد آن را در قالب یک مینی سریال به مراتب بهتر ساخت. دو ساعت برای این داستان خیلی کوتاه است و نتیجه نهایی نیز به شدت در اثر این محدودیت آسیب دیده است.
از نظر بصری، «صعود ژوپیتر» گامی رو به جلو است، گرچه آن دسته از افراد که از صحنههای کامپیوتری بیزارند ممکن است از دیدن این فیلم اذیت شوند. به عنوان خویشاوند نزدیک جلوههای ویژه قسمتهای قبلی «جنگ ستارگان» جرج لوکاس، «صعود ژوپیتر» برگشت بودجه هزینه شده را در زمان اکران روی پرده سینماها تضمین میکند. در فیلم، صحنههای جنگهای فضایی خیره کننده و پیروتکنیک‌ها حتی بیشتر از کارهای مایکل بِی هستند. می توان انتقادات زیادی به «صعود ژوپیتر» وارد کرد، اما هرگز نمیتوان اَنگ کسل کننده بودن به آن زد. با این حال، فیلم هر از گاهی تمرکز خود را از دست میدهد، گاهی اوقات گیج کننده میشود و پر است از پایانهای قابل پیش بینی.
فیلم بی هیچ اتفاق خاصی شروع میشود، ما را با ژوپیتر جونز (با بازی میلا کونیس)، مهاجر روس ساکن آمریکا که به عنوان خدمتکار روزمزد برای کمک مالی به خانوادهاش کار میکند، آشنا میسازد. او چیز زیادی نمی داند، موجود بیگانهای قصد نابودی او را کرده است. خانواده آبراساکس- شامل بالم (با بازی ادی ردمین)، کالیک (با بازی توپنس میدلتون) و تیتوس (با بازی داگلاس بوث)- ژوپیتر را هم به عنوان تهدید و هم فرصت می نگرند و بر اساس خواستههای خود وارد عمل میشوند. بالم آدمکشهایی را برای کشتن او به شیکاگو اعزام میکند. تیتوس، کِین (با بازی چنینگ تاتوم)، شکارچی حرفهای که قبلاً نظامی بوده، را برای محافظت و آوردن ژوپیتر نزد خود استخدام میکند. اما کالیک دستش را برای بقیه رو نمیکند؛ تا زمانی که خودش فاش نمیکند معلوم نمی شود که چه اهدافی در سر دارد. طولی نمیکشد که پرتوهای لیزری دیده میشوند و ژوپیتر میفهمد که نه تنها دیگر در کانزاس بلکه روی کره زمین نیست.
«صعود ژوپیتر» فیلمی اپیزودیک است و هیچ یک از اپیزودها آن طور که باید کامل نمیشوند. حس ناقص بودن با جلوتر رفتن فیلم بیشتر و بیشتر میشود. داستان عشقی بین ژوپیتر و کین خیلی عجولانه پرداخت شده، و باعث میشود که رابطه پادم/اناکین در «حمله کلونها/Attack of clones» همچنان به عنوان تنها فیلم علمی تخیلی سال های اخیر مطرح بماند. میلا کونیس و چانینگ تاتوم چیز زیادی از رابطه عاطفی نشان نمیدهند اما این میتواند بیشتر تقصیر نمایشنامه اکشن محور فیلم باشد تا ناتوانی این بازیگران دربرقراری یک رابطه با معنا. کونیس که در فیلمهای کوچکتر خوش میدرخشد هرگز نمیتواند خود را به عنوان قهرمان متولد زمین و مسافر فضا در این فیلم به بیننده بقبولاند.
از بسیاری جهات، ژوپیتر نچسب ترین شخصیت فیلم است.
خواهر و برادران آبراساکس پیچیده ترند و شایسته دریافت
سهم بیشتری از پرده بودند. ابهام غیراخلاقی کالیک جذاب
است و افسون زیاد و انگیزه‌های مبهم تیتوس او را به آنتاگونیستی
جذاب تبدیل کرده است. بالم شخصیت شریر بی شیه پیله تری
است، گرچه نامزد اسکار بهترین بازیگر سال ۲۰۱۵، ادی ردمین،
نقش او را طوری بازی کرده که گویی مشغول تست بازی برای
بازسازی «ماجراهای ملکه پریسیلای صحرا» است. شون بین
نقش کهنه سرباز مسنی را بازی میکند که وفاداریاش بنا به
مقتضیات زمان تغییر میکند.
گرچه «صعود ژوپیتر» معایب و اشتباهات خاص خود را دارد،
در فیلم لحظه باشکوهی وجود دارد که شایسته واکاوی است.
در طول یک صحنه نسبتاً طولانی، شاهد نگاهی هجوگونه به
هزارتوی بروکراتیکی هستیم که به جان جامعه بیگانگان فضایی
افتاده است. ژوپیتر از کارمندی به کارمند دیگری ارجاع داده می
شود بدون این که به نتیجهای برسد. با دیدن این صحنه به یاد
فیلم «برزیل / Brazil» افتادم- کنایه ای عمدی که وقتی رخ
می دهد که نقش آخرین بروکرات سفر ادیسه وار ژوپیتر را
کسی غیر از تری گیلیام بازی نمی کند.
طرفداران واچوفسکی ها ممکن است با دیدن این که «صعود
ژوپیتر» بیشتر یادآور کارهای اخیر آن ها، دنبالههای «ماتریکس»
و «اطلس ابری / Cloud Atlas»، است تا آثار محکمتر اولیهشان
مانند bound و به خصوص «ماتریکس» ناامید شوند. این فیلم هم
موفق است و هم مغلوب- نه آن قدر بد است که بتوان نادیده اش
گرفت و آن قدر خوب است که بتوان به هر کس که دیدی پیشنهادش
کنی. تکنیک سه بعدی افتضاح است و موسیقی خسته کننده مایکل
جاکینو بارها از دیالوگها عقب میافتد. «صعود ژوپیتر» شاید انرژی و زرق
و برق کافی برای جبران برخی کمبودهایش را داشته باشد، اما اینها
برای دور کردن آن از مدار پوسیدگی کافی نیستند.