پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Get Hard (سفت باش)
«سفت باش/Get Hard» فیلمی با بازی ویل فِرِل است که نقاط قوت و ضعفش را میتوان از عنوانی که برایش انتخاب شده است
حدس زد. گرچه کمپین بازاریابی فیلم روی زوج هنری فرل/کوین هارت حساب باز کرده است، فیلم بیشتر به سمت کمدی «بزن در رویی» خاص فرل متمایل است تا به سبک خشن و پر انرژی هارت. نیازی به گفتن نیست که هارت نتوانسته نشان خود را در فیلم برجای بگذارد، بلکه به نظر میرسد که «سفت باش» بیشتر خویشاوند نزدیک فیلم «گوینده خبر/Anchorman» است. گرچه نام فرل در این فیلم به عنوان نویسنده فیلمنامه نیامده است، اما ردپای او همه جای این فیلم دیده میشود. این که این خوب است یا بد به نظر شما درباره پایه ثابت برنامه شوی زنده یکشنبه ها (SNL) در گذشته بستگی دارد.
«سفت باش» فارل را در قالب شخصیتی قرار میدهد که با آن از قدیم آشنا هستیم. جیمز کینگ، دلال سهام، پیرپسر ساده و دست و پاچلفتی است که نمیداند دیگران چه دید تحقیرآمیزی به او دارند. از نظر خودش، او قهرمان داستانش است. بخش زیادی از شوخیهای فیلم ناشی از تضاد بین جهان بینی گل مَنگُلی جیمز و دیدگاههای پراگماتیک دیگران است. این کمدی یکنواخت نیست- برخی لحظات خنده دارند، برخی دیگر ابتذال بیش از حد را برای رسیدن به خنده افسار گسیخته با کمدی اشتباه میگیرند، و بیش از چندین صحنه هم یک شوخی را بیش از حد کش میدهند تا خنده دار بودن خود را از دست بدهد. هیچ چیز جدیدی در «سفت باش» وجود نداد- این یکی از کارهای فرل است و دلیلی ندارد که فکر کنیم قرار است سبک او در این فیلم تغییر کند.
جیمز در وال استریت کار میکند، مانند یک حرفهای رفتار و معامله میکند ولی هرگز قانون را نقض نمی کند. او پول زیادی برای رئیسش (با بازی کریگ تی نلسون)، که امیدوار است که یک روز با او شریک شود، در میآورد. علاوه بر این، برای شیرین شدن داستان، او با دختر جذاب و ماده گرای رئیس، آلیسا (با بازی آلیسون بری)، نامزد میکند. وقتی که ماموران فدرال ناگهان در مهمانی نامزدی هجوم می‌آورند و به دستش دستبند می زنند داستان شیرین جیمز به پایان میرسد. خیلی زود، بعد از متهم شدن به جرایم مادی متعدد، به ده سال حبس در زندان سن کوئنتین محکوم میشود. قاضی ۳۰ روز به او مهلت میدهد تا کارهایش را راست و ریس کند. او در این مهلت سی روزه کارواش داری به نام دارنل ( با بازی کوین هارت) را استخدام میکند تا به او درس های لازم برای زنده ماندن در زندان، بدون قربانی شدن، را یاد دهد. جیمز این برداشت غلط را دارد که چون دارنل سیاه پوست است پس حتماً تجربه زندگی در دوران سختی را داشته است. دارنل سعی نمیکند او را از اشتباه دربیاورد چون برای جابه جایی خانواده‌اش به سی هزار دلار نیاز دارد، چون به این ترتیب دخترش میتواند به مدرسهای برود که در آن مجبور نیست برای ورود به مدرسه از میان فلزیاب ها رد شود.
«سفت باش» بهرههایی از شوخیهای ضدکلیشهای (برای مثال لات و لوتها درباره سبدسهام حرف می زنند) و به سخره گرفتن اهداف آسان (افرادی که سفیدپوست ها را نژاد برتر میدانند) میبرد. یکی از شوخیهای معمول فیلم این است که جیمز نمیتواند شوخی های مذهبی را درک کند، اما این بعد از چند صحنه دیگر خسته کننده میشود.
همچنین یک صحنه مسخره و غیرخنده دار درباره یک عمل سک*سی وجود
دارد که بیش از حد طولانی میشود. زمانی، کمدی اینچنینی ممکن بود
که ریسکی تلقی شود، اما با خنثی شدن ارزش شوکه شدن از طریق تکرار
بسیار در فیلمهای دیگر، این نوع کمدی خسته کننده شده است. (یکی دیگر
از فیلمهای اخیر، «پروژه ناتمام/Unfinished Business»، کار مشابهی با همین
نتایج ضعیف را انجام میدهد.)
حضور کوین هارت یک عامل نیازمند انرژی زیاد را به فیلمی اضافه میکند که
اغلب با عدد و رقم بازی می کند، اما به هارت مجال یا فضای زیادی برای
تکاپو در فیلم داده نمیشود. بهترین صحنههای فیلم لحظاتی هستند که
دارنل به جیمز آموزش میدهد. عامل زوج هنری به خوبی درآمده است
اما در این زوج عجیب هیچ چیز به یادماندنی یا خاصی وجود ندارد. و وقتی
فیلم وارد حیطه شبه تریلری تحقیق درباره پاپوشی که منجر به زندانی شدن
جیمز شده است میشود واقعاً کله پا میشود.
هیچ کس انتظار یک کمدی شاهکار را از فیلمی که عنوانش ایهام[۱] دارد
ندارد، اما میتوان گفت که «سفت باش» تا حدی توانسته انتظارات را برآورد
کند. این یک فیلم نسبتاً سرگرم کننده ۱۰۰ دقیقهای برای طرفدران سبک
کمدی ویل فرل است. این هنرپیشه در گذشته نقشهای بهتری هم در ژانر
درام و هم کمدی بازی کرده است، اما این فیلم به هر حال برای تعداد زیادی
از طرفداران او جذاب است. وقتی که کمدی احمقانه و جوان پسند خنده
دار است، جایگاهش را دارد. متاسفانه اغلب اوقات در «سفت باش» چنین چیزی صحت ندارد.
————