پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم ۲۰۴۶
در فیلمهای وونگ کاروای همیشه برای عاشق شدن یا خیلی زود است یا خیلی دیر.شخصیت های فیلمهای
کاروای بیشتر در پشیمانی و آه و افسوس سرگردانند.در حال و هوای عشق این ناراحتی شهوت*ناک را درون داستانی درباره ی یک زن و مرد که در اتاق هتلی در کنار یکدیگر زندگی میکنند و میخواهند “عاشق” باشند به تصویر میکشید,عشقی که هیچوقت به وجود نمی آید.عجیب نیست که بیشتر اعتماد ها در عشق ها معمولا پیش پا افتاده هستند؟
۲۰۴۶ فیلم جدید کاروای است ادامه ای پیچیده و غیر مستقیم از فیلم قبلی.با نقش آفرینی تونی لئونگ در نقش چو مو وان(هم نام شخصیت وی در “در حال و هوای عشق”)و همچنین مگی چئونگ که در فیلمم قبلی نیز همراه تونل لئونگ بود.در فیلم قبلی همچنین اتاقی با شماره ی ۲۰۴۶ وجود داشت پس مسلماً ارتباطی بین این دو فیلم وجود دارد. ۲۰۴۶ نام رمانی علمی تخیلی در فیلم است که توسط چو نوشته شده است.۲۰۴۶ همچنین نام اتاق بقلی هتلی است که چو در آن زندگی میکند.اتاقی که قسمت های زیادی از فیلم در آن شکل میگیرد.اتاقی که زنان مورد علاقه ی او در آن زندگی میکنند.۲۰۴۶ سالی است که دولت چین از آن به عنوان پایان شبه استقلال هنگ کونگ از سرزمین اصلی یاد میکند.آیا این باعث میشود که ما فکر کنیم فیلم ۲۰۴۶ نمونه ای از جامعه ی هنگ کونگ است؟ممکن است شما بتوانید که تشابهاتی بین این دو پیدا کنید,از این بابت مطمئنم,اما به نظر نمیرسد که این مقصود کارگردان بوده باشد.
چو باور دارد که اگر او شماره ۲۰۴۶ را در آن اتاق نمیدید رمان زمان آینده خود را نمی نوشت و این سرنخی است از اینکه کارگردان فیلم آقای کاروای هنگامی که فیلم در حال و هوای عشق تمام شده از خود پرسیده که چه چیزی در اتاق ۲۰۴۶ اتفاق افتاده است؟به هر حال این احتمالات کمکی به درک فیلمی نمیکنند که حیات خود را مدیون زیبایی های بصری نشات گرفته از چهره های زیبای بازیگران است.
نسخه ای که از فیلم جدید وونگ کاروای یعنی”۲۰۴۶″ در جشنواره فیلم کَن نمایش داده شد با چیزی که ما هم اکنون در سینماها میبینیم تفاوت هایی دارد.مراحل تولید این فیلم که بیش از چهار سال طول کشید دوباره پس از مراسم کَن به مدت چهار ماه ادامه یافت تا تغییراتی هرچند کوچک در فیلم اعمال شود.این تغییرات شامل ۴ دقیقه محتوای بیشتر مقداری تغییرات در عوامل فنی و قطعه ی موسیقی ای که دوباره از اول تولید شد میشود.نسخه ی ویرایش شده ی “۲۰۴۶” تنها کمی با نسخه ی اصلی فرق دارد با همان نقاط قوت ها و صد البته ضعف ها.
داستان خیلی خلاصه شده است یا حتی میشود گفت که بیش از حد برای به اجرا در آمدن پیچیده است.خلاصه داستان به این شکل است:چو(تونی لئونگ) سنگاپور را ترک میکند و سو لی ژِن(گونگ لی) میگوید:”ما در اینجا هیچ آینده ای نداریم پس بگذار هنگ کونگ را امتحان کنیم.”در هنگ کونگ او(چو) به هتلی نقلِ مکان کرده و با گروهی از زنان آشنا میشود:لولو(لائو) زنی بدکاره که ماجرای قتلش در تمام فیلم گنگ باقی میماند,جینگ(وونگ) دختر صاحبِ هتل و بای لینگ(ژانگ) بدکاره ای که مورد اعتماد چو واقع میشود.تمام این روابط در میان نماهای که به نظر فراموش نشدنی میرسند نشان داده میشوند.
نمایی منحصر به فرد جینگ از بالای و پشت نشان میدهد در حالی که سیگاری بر لب دارد و به
یک اپرا گوش میدهد نشان داده میشود.ترکیب این اشیا موضوع نما را به خوبی نشان میدهد.
اینکه جینگ دچار عشقی با یک مرد ژاپنی شده است میتواند مثالی برای پیچیده گی این
فیلم باشد.مرد ژاپنی راوی اصلی داستان میباشد.گرچه بعد ها مشخص میشود که داستان
علمی تخیلی نوشته شده توسط آقای چو از عشق بین جینگ و معشوقه اش در زمان حاضر
سرچشمه میگیرد.
از آنجایی که این فیلم توسط وونگ کاروای ساخته شده است از لحاظ بصری حیرت انگیز
است.کاروای از سه فیلمبردار مختلف اما با سبک کاریِ یکسان استفاده میکند.بیشتر
سعی وی در القای حس میباشد تا معنی و مفهوم.کلیت فیلم متاسفانه هیچوقت به
خودش اتکا ندارد.شبیه یک کتاب دارای قطعات ادبی کوتاه است.ما تصاویر صداها
دیالوگ ها و شخصیت هایی داریم که به نظر میرسد آقای کاروای در حال شکل دادن
آنهاست اما به نظر میرسد او هیچ وقت مطمئن نیست که چرا دارد این فیلم را میسازد
و یا نقطه ی پایان فیلم کجاست؟