پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Fallen Angels (فرشتگان سقوط کرده)
فرشتگان سقوط کرده اثر فیلمساز جسور هنگ کونگی (وونگ کار وای) است, کسی که تاثیر فیلم هایش مانند
تاثیر ورق زدن سریع مجله ها و مرور عکس هایشان است! فیلم کم و بیش مرا یاد chucking express او می اندازد که درباره اش نوشته بودم “بابت اطلاعاتی که از فیلم دارید از دیدنش لذت میبرید , نه به دلیل اطلاعاتی که فیلم از زندگی واقعی دارد!” در واقع فیلم مرا به حال و هوای آثار گدار در دهه ۶۰ برد. من فیلمی را تماشا میکردم که از مخاطبش ترسی نداشت. معمولا اکثر فیلم ها- حتی بهترینشان- نیز نگرانی مخاطب را در دل دارند و سازندگان اثر نگران عکس العمل مردم هستند, آیا از فیلم خوششان می آید؟! آیا خسته میشوند؟!
یا… اما وونگ همانند گدار نسبت به این مسائل بی توجه است و بدون لحظه ای تردید, سرش به سبک عجیب و منحصر به فرد خودش گرم است. در فیلم نباید به دنبال خط داستانی خاصی گشت, فرشتگان سقوط کرده فیلمی شخصیت محور است و به کنش ها و واکنش های کاراکتر هایش توجه دارد و همانند یک عکس, آن ها را برای مخاطب مجسم میکند. به همین دلیل است که در انتهای فیلم به دنبال نتیجه گیری خاصی نیستید و بیشتر تحت تاثیر حس فیلم قرار گرفته اید. تاثیرات کار های او مانند سایر فیلمسازان نیست, بلکه بیشتر به عکاسان و موسیقیدانان شباهت دارد همچنین آدم های کار های او نیز شخصیت های معمول نیستند و بیشتر به عناصری مفهومی شباهت دارند. فیلم شامل داستان زندگی یک قاتل و مدیر خانومش است که بخش های مختلف روز را در یک هتل می گذرانند. همچنین داستان مردی را شاهدیم که بعد از خوردن یک کمپوت تاریخ گذشته نمیتواند صحبت کند و شب ها در مغازه ها کار میکند و همچنین رابطه ای نامطمئن و مبهم با زنی جوان و احساساتی دارد. همچنین داستان زنی را داریم که بدون دلیل خاصی با کلاه گیس بلوند سرگردان است, گمان کنم چنین شخصیتی را در فیلم chucking express هم دیدیم.
اما آیا مهم است که این آدم ها چه میکنند؟ نه چندان. این متن زندگی آنهاست که وونگ به آن اهمیت میدهد نه نتیجه و ثمره اش. او به بخش های خشن و وحشی شهر میرود و با لنز wild angel – دوربین رو دست – کات های سریع – اسلومونشن ها – فریم های منجمد و ساکن – تکنیک سیاه و سفید – فیلتر های رنگی و دوربین خسته و ایستایش که به نقطه ای زل میزند همه چیز را اغراق آمیز تصویر برداری میکند. هنگامی از دوربین ایستا و ساکن استفاده میشود شاهد بهترین لحظات فیلم هستیم. مرد قاتل به تازگی از اتاق قمار بیرون آمده و سوار مترو میشود. از قضا مرد پشتی او همکلاسی مثبت دوران دبیرستانش است که حال مشاور بیمه شده.
همکلاسی از سیاست های بیمه و زندگی شخصی و ازدواج پیش رویش با او صحبت میکند,
در حالی که قاتل را در سمت چپ کادر با چهره ای خشک و بی روح که از وراجی های
همکلاسی اش به ستوه آمده داریم. در نهایت همکلاسی کارت قاتل را از او میخواهد که
او پاسخ میدهد” “Ah! You have your own business!” سپس همکلاسی از او میخواهد
که عکس همسر و خانواده اش را به او نشان دهد و اون نیز عکس زنی سیاه پوست و
بچه اش را نشان میدهد. سپس راوی به ما میگوید که او در گذشته ۵ دلار به آن زن و
یک بستنی به بچه اش داده تا با او عکس بگیرند. این بخش کار به ما میگوید که در
این جامعه حتی قاتلین نیز به دنبال حفظ آبرو هستند. رفت و آمد های بی وقفه فیلم
ساختار کار را شکل میدهند. ما مرد فروشنده را شاهدیم که پدر پیرش را ملاقات میکند
و از آشپزی او فیلم میگیرد. ما کافه های شبانه و ترافیک شهری و داستان های مختلف
را پشت سر هم مشاهده میکنیم. هم خسته کننده است و هم مفرح. این فیلم بیشتر
آدم های خیابانی ژاپن را جذب میکند. همان هایی که در انیمیشن های ژاپنی لباس
های کوتاه میپوشند تا خالکوبی هایشان مشخص شود! یا اعضای باند های زیر زمینی
یا شاید هم دانشجویان هنر یا…این فیلم به درد فیلم بین های معمولی نمیخورد البته
مگر اینکه به دنبال تجربه ای متفاوت باشند.