سكته - قسمت سيزدهم

یهودیان بر این باوراند که شریعت یکى است و ابتدا و انتهاى آن با حضرت موسى است. قبل از موسى شریعت و دینى نبوده؛ آنچه بوده، حدود عقلى و احکام مصلحتى بوده است. پس از موسى نیز شریعت و احکام دیگرى نبوده و نخواهد بود، زیرا نسخ احکام و دستورات الهى جایز نیست. نسخ یعنى بداء و بداء بر پروردگار روا نیست. یهود مدعى است که موسى گفته است آئین من هرگز منسوخ نخواهد شد. در این رابطه یهودیان سه دیدگاه دارند: گروهى بر آنند که نسخ در شرایع عقلا جایز نیست. گروهى مى گویند: عقلا جایز است ولى شرع آن را منع کرده؛ به همین جهت موسى گفته است که دین من منسوخ نخواهد شد. و گروه سوم مى گویند: نسخ شریعت (نه عقلا و نه شرعا) جایز نیست. بدون شک جامعه اى که در فقر اقتصادى مى سوزد، دعوت آن جامعه به معنویت و اخلاق و تقوى، احمقانه ترین کارى است که مى توان کرد! جامعه نو بنیاد یهود نیز بحرانهاى اقتصادى بسیارى را متحمل شد. یهودیان در پى آوارگى و سرگردانى چهل ساله در صحراى سینا به انحطاط اخلاقى دردناکى گرویدند. در تورات، سفر خروج، به این واقعیت اعتراف شده است: اگر درخت همسایه خود را به گرو گرفتى، آن را قبل از غروب آفتاب به او رد کن، زیرا که فقط پوشش او براى بدن او است. پس در چه چیز بخوابد. و اگر نزد من فریاد برآورد، هر آینه اجابت خواهم فرمود. فقر مطلق یهود آنان را به ستیزه جوئى با موسى واداشت. این وضعیت پس از مرگ موسى تجدید شد و این بار به فحشا انجامید. رهبران مذهبى یهود، به وضع احکام جزائى سختى پناه بردند. خاخامهاى یهود که متولیان رسمى دین موسى شده بودند و خود در رفاه و راحتى مى زیستند، براى اجراى اخلاق، قوانین و احکام جزائى شدیدى از قبیل سنگسار کردن زانى و زانیه و لاطى و ملوط و.. . وضع کردند. عدم بکارت عروس نشانى از بى عفتى بود و دختر سنگسار مى شد. خشونت اخلاقى معلول این فقر مطلق بود. روحیه درندگى و آدم کشى در یهودیان آواره تقویت شد. آنان براى توجیه وضع روحى و روانى خود، خداوند (یهوه ) را خدائى خونخوار و بى رحم معرفى مى کردند. یهودیان به مرز نهایى بى رحمى و قساوت رسیدند و در برخوردها حیوان و انسان و نبات را نابود مى کردند. آنان بر هر جا دست مى یافتند، کلیه مظاهر حیات را مى سوختند. آنان براى توجیه این جنایات آیاتى در تورات مى ساختند. این قوم فاقد هر گونه اخلاق انسانى بودند. یهودیان با پاکى و طهارت و نظافت بیگانه بودند و به انواع بیماریها مبتلا مى شدند و قربانیان بسیارى مى دادند. این وضعیت اخلاقى همچنان جزء سیره اخلاقى و زندگى یهودیان است. قوم یهود مردمى گمراه و خود خواه اند، گرچه آنان خود را قوم برگزیده خدا مى دانند. آنان این مطلب را به سلیمان نسبت مى دهند که مى گفت: خداى ما عظیم ترین خدایان است. احکام جزائى و حقوقى یهود بدون شک متاءثر از فرهنگها، مذاهب و ادیان مجاور است، احکام و قوانین جامعه مصرى، جامعه بابلى و جامعه ایرانى در تورات راه یافته است. احکام جزائى تورات با قوانین حمورابى بابل شباهت بسیار دارد.

باورمندي به ظهور منجي در ميان اقوام گوناگون چندان كتمان‌ناپذير است كه نه تنها اقوام معتقد به اديان ابراهيمي بلكه پيروان اديان و مذاهبي كه اصطلاحا غير ابراهيمي و غيرالهي ناميده مي‌شوند را نيز شامل مي‌شود.‌

آدميزاد از ديرين‌ترين زمان و از آن هنگام كه يارا يافت تا ابتدايي‌ترين جوامع را تشكيل دهد همواره در آرزوي جامعه‌اي آرماني كه شالوده‌اش بر پايه‌هاي عدل بنا شده باشد، بوده است. البته به تبع اميدي چنين در ذهن و انديشه‌اش، در جستجو و منتظر ظهور شخصيتي توانمند بوده كه بر تشكيل چنين جامعه‌اي قادر باشد.
درحقيقت، باورمندي به ظهور منجي در ميان اقوام گوناگون چندان كتمان‌ناپذير است كه نه تنها اقوام معتقد به اديان ابراهيمي بلكه پيروان اديان و مذاهبي كه اصطلاحا غير ابراهيمي و غيرالهي ناميده مي‌شوند را نيز شامل مي‌شود.‌لازم به ذكر است نگارنده در اين كوتاه‌جستار در پي آن است تا به واكاوي هرچند مختصر مبحث منجي در ميان اقوام و ملل مختلف بپردازد و شرحي كوتاه از باورها و اعتقادات آنان درباره كسي كه دادگستري پيشه اوست، بيان دارد.