پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم « چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت »
« چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت » براساس ایده ای شکل گرفته که پتانسیل فراوانی برای بسط و گسترش دارد.
داستان مردی که یک آگهی چاپ می کند و قصد دارد تا به نیازمندان مبلغ ۳۰ میلیون تومان کمک کند، می تواند منجر به اتفاقات مختلفی شود که از بهم پیوستگی این اتفاقات، پیکره یک فیلم اجتماعی جذاب شکل بگیرد. اما « چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت » فقط مواد اولیه فیلمنامه را داشته و در پرورش این مواد اولیه موفق نبوده است.
فیلم قرار است داستان سه زندگی مختلف را روایت کند. سه زندگی که در هرکدام از آنها درد وجود دارد و افراد نیازمند ( چه مالی و چه عاطفی ) در آن حضور دارند. اما وحید جلیلوند در اولین تجربه کارگردانی اش، تنها به روایت درد این افراد پرداخته و از گسترش فیلمنامه براساس رویدادهایی که منجر به ایجاد درام یا منتقل کردن پیام فیلمساز به مخاطب می شود، خودداری کرده است.
در این فیلم شخصیت ها، یکی از پس از دیگری از راه رسیده و ناله و شیون سر می دهند اما هیچ منطقی پشت این حجم از سر و صدا به چشم نمی خورد. فیلمساز علی رغم اینکه علاقه ای به برانگیختن حس ترحم مخاطبش نداشته، ناخواسته با توسل به سکانس هایی که در آن افراد در حال ناله هستند ، باعث شده تا منطق پرداخت شخصیت تنها محدود به زبان ناله آنها باشد و نه رویدادهایی که فیلمساز قرار است با استفاده از آنها، قصه تعریف کند.
چنانچه بخواهیم این حجم از فریادها را کنار گذاشته و بصورت منطقی به آنچه که در فیلمنامه گنجانده شده نگاه کنیم، با مجموعه ای از لحظات مواجه می شویم که ایرادات ساختاری فراوانی در آن به چشم می خورد. یکی از این داستانها، مربوط به شخصیتی به نام لیلا ( با بازی نیکی کریمی ) است. شخصیتی که همیشه و در هر شرایطی ایستا است و در حال ناله است و بسیاری از سکانس هایی که او در حال توضیح مسائل مختلف است ( چه در نزد همسر بیمارش و چه در نزد جلال ) داستانی روایت نمی شود و تماشاگر تنها شاهد گفتگوی عادی است میان دو نفر است که کارکرد مشخصی ندارد. ما در این سکانس ها شاهد گفتگوهای بی ثمره ای هستیم که نه منجر به افزایش آگاهی مخاطب نسبت به شخصیت می گردد و نه کمکی به روند داستان انجام می دهد.
دیگر شخصیت فیلم دختری به نام ستاره ( با بازی خوب سحر احمدپور ) می باشد که با عمه و پسرعمه اش زندگی می کند و مخفیانه ازدواج کرده است. این داستان کوتاه تا اینجا کارکرد مناسبی دارد و تماشاگر می تواند انتظار موقعیت های دردناکی را داشته باشد. اما پس از داد و فریادهای قابل انتظار پسرعمه، داستان ستاره هم به ورطه تکرار می افتد و مخاطب تنها شاهد مونولوگ هایی است که سارا درباره وقایع اتفاق افتاده در هرکجا که بنشیند تکرار می کند! مونولوگ هایی که این یکی هم همانند موقعیت لیلا، فقط بیان کننده درد است و کارکردی در بسط دادن فیلمنامه و درام ندارد. به نظر می رسد وحید جلیلوند در اولین تجربه کارگردانی خود بیشتر علاقه مند به مطرح کردن معضلات اجتماعی بوده و هنوز برای اینکه بتواند همانند اجتماعی ساز مطرحی نظیر رخشان بنی اعتماد، داستانهایش را پرورش داده و به نقطه قابل اعتنایی در سینما نرسیده است.
با اینحال جلیلوند در اولین تجربه کارگردانی اش ویژگی های مثبتی نیز از خود نشان داده که می تواند نشان از ظهور فیلمسازی باهوش باشد. قاب بندی های جلیلوند و همچنین تدوین مناسب فیلم، از جمله ویژگی های مثبت کارگردانی جلیلوند می باشد. « چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت » گاهی طولانی و کسل کننده می شود اما کمتر به ورطه ملال آور بودن می رسد. وی همچنین بازیهای بسیار خوبی از بازیگران فیلمش گرفته است؛ هرچند که بهترین بازیهایی نیست که از بازیگران فیلم تا به امروز شاهد بوده ایم.
نیکی کریمی در نقشی که اغلب طرفداران قدیمی سینما او
را با این شکل و شمایل به یاد می آورند، توانسته خوش بدرخشد.
بازی نیکی کریمی مخصوصا در لحظاتی که دیالوگ ندارد تماشایی
است. امیر آقایی نیز در نقش جلال به خوبی توانسته پریشانی این
شخصیت را به تصویر بکشد. اما بهترین بازیگر فیلم، دختر جوانی
است که به تازگی به سینما آمده و سحر احمد پور نام دارد. این
بازیگر جوان در اولین تجربه بازیگری اش، حضور موفقی را در فیلم
تجربه کرده است.
« چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت » را چناچه به عنوان اولین تجربه
کارگردانی وحید جلیلوند در نظر بگیریم، می توان آن را اثری
متوسط و قابل قبول نامید. اما اگر از این نکته چشم پوشی
کنیم، باید گفت که ایرادات زیاد فیلمنامه ، موجب می شود
تا « چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت » اثر استانداردی محسوب
نشود. اولین فیلم جلیلوند فیلمبرداری خوبی دارد، تدوین
مناسبی دارد، بازی های خوبی هم دارد اما در بخش
فیلمنامه درجا زده و ناتوان از ایجاد درامی پرکِشش است.
با اینحال « چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت » را می توان یکی از
اجتماعی ترین فیلمهای سالهای اخیر سینما نامید. اثری که
حرف هایی برای گفتن دارد اما هنگام به زبان آوردنش به لکنت می افتد.