جرا خداوند گناهکاران را تا ابد در آتش جهنم می سوزاند؟

Related Articles

۱۳ هزار خانواده هنوز پیکر فرزندانشان را از جنگ پس نگرفته‌اند

اسفند ۲۳, ۱۳۹۹

سفارش لحظه آخر امام صادق به شیعیان

خرداد ۲۸, ۱۳۹۹

اعمال و فضائل شب و روز سیزدهم رجب/ نمازهایی که سبب آمرزش گناهان می شود

اسفند ۱۷, ۱۳۹۸

«خداوند کسی را در آتش به طور جاودانی نگه نمی‌دارد مگر اینکه کافر و منکر حق و گمراه و مشرک باشد». ۲. امام هشتم ‌در رساله‌ای که آن را به عنوان عقائد اسلامی به مأمون نوشت‌، فرمود: «خدا مؤمنی را که وعده بهشت داده است‌، وارد آتش نمی‌کند . کافری را که وعده دوزخ و خلود در آن داده است‌، از آتش بیرون نمی‌آورد، ولی گنهکاران اهل توحید وارد آتش می‌شوند و از آن خارج می‌شوند و مورد شفاعت قرار می‌گیرند» .(۲) امّا در مورد کفّار که چگونه ممکن است آن‏ها مثلاً صد سال عمر بکنند، امّا تا ابد در جهنم بسوزند؟ باید گفت : مجازات و کیفرها سه گونه است: ۱- مجازات قراردادی، همان کیفرها و مقرّرات جزایی است که در جوامع بشری قانون گذاران الهی یا غیر الهی وضع می‏کنند، مثل حدّ شراب خوار، دزد، قاتل و… . در این گونه مجازات همه گفته‏اند باید بین جرم و کیفر تناسب وجود داشته باشد. چنان که در اسلام چنین چیزی ملاحظه شده است .بین مجازات زناکاری که زن دارد و کسی که زن ندارد تفاوت وجود دارد. بین کسی که بار اول دزدی کرد یا چیزی را خارج از صندوق و انبار در بسته دزدیده و کسی که دزد حرفه‏ای است، یا با شکستن صندوق و انبار چیزی را دزدیده است، تفاوت وجود دارد و… . ۲- مجازاتی که با عمل رابطه تکوینی یا علت و معلولی دارد، مثلاً بین خوردن سمّ و مسموم شدن رابطه تکوینی وجود دارد، چه شخص بداند و چه نداند، بچه باشد یا بزرگ، گناهکار باشد یا بی گناه،… فرقی نمی‏کند هر کسی بخورد، مسموم می‏شود، همان طوری ملاحظه می‏شود ،در این جا تناسب وجود ندارد و احدی هم اعتراض نمی‏کند که این چه ظلمی است که در حق بچه یا بی گناه و… صورت گرفته است. ۳- مجازاتی که تجسم و عینیّت یافتن جرم و گناه است، در قرآن آمده است: آنانی که اموال یتیمان را از راه ظلم و غیر شرعی می‏خورند ،در واقع آتش در شکم خود وارد می‏کنند.(۳) یعنی مال یتیم به صورت آتش در می‏آید و همین طور سایر گناهان .(۴) در این نوع از مجازات هم تناسب بین جرم و کیفر لازم نیست، چون در حقیقت کیفری از طرف خداوند وضع نشده است، بلکه خود عمل شخص تجسم پیدا می‏کند و به این شکل در می‏آید. مولوی در مثنوی می‏گوید: ای دریــده پوستیــن یوسـفــان ‏گرگ بر خیزی از این خواب گران‏ گشتـه گرگان یک به یک خوهای تو مـی‏درانند از غضب اعضــای تـو زانچـه می‏بافی همـــه روزه بپـوش ‏زانچه می‏کاری همه سالـه بپــوش‏ گـر زخاری خستـه‏ای ،خود کشته ای ‏ور حـریر و قز دری ،خود رشته ای‏ چـون ز دستت زخم بر مظلوم رست آن درختی گشت و زآن زقوم رست این سخن های چــو مار و کژدمت مـار و کـژدم می‏شود گیـرد دمت(۵) کفر و شرک حقیقی به خدا که ریشه‏ای نفسانی دارد و روان انسان را در تاریکی مطلق قرار می‏دهد،در سرای دیگر تجسم عینی و اخروی آن رنگ ابدیت را دارد و مایه کیفر دائمی می‏شود.(۶) یعنی حالت کفر و انکار حقیقت در درون شخص رنگ ابدیت گرفته، به گونه ای که اگر تا ابد در دنیای مادی باشد، همین گونه خواهد بود اما از آن جا که دنیای مادی، شایستگی ابدیت ندارد، مرحله ظهور این باطن و درون قیامت است، و ظهور کفر و انکار حقیقت جز دوزخ نیست. در نتیجه باید گفت : اولا : بنا به شهادت بسیارى از آیات و روایات ، پاداش ها وکیفرهاى روز رستاخیز نـتـیـجـه اجتناب ناپذیر اعمال و کردارهاى دنیوى ماست و این نتایج – خواه و ناخواه – دامنگیر ما مى گردد . هـمـان طـور کـه اعـمـال بـشـر در جـهان لوازم اجتناب ناپذیر دارد و از آن جدا نـمـى گـردد , مـثـلا یک فرد میگسار که مدت ها با شراب و الکل سر و کارداشته , باید باقی مانده عمر را با بـدن رنـجـور و کـبـد و قـلب بیمار به سر برد ، یا کسی که با ندانم کاری چشم خود را از دست داده تا پایان عمر رنج آن را باید تحمل کند ، همچنین کارهاى نیک و بد ما داراى آثار و لوازمى هـسـتند که در روز واپسین آشکارمى گردند و خود را نشان مى دهند. نتیجه برخی از آنها هم می تواند ابدی ودائمی باشد; بنابراین قسمت مهمى از پـاداشـها و کیفرها، زاییده اعمال ما و اثر مستقیم کردارهاى ماست . هیچ نوع حق گله و اعتراض نـداریم . اگر ما زندگى خود را با برنامه صحیح و عالى شرع تنظیم مى نمودیم , هرگز دچاراین عـواقب بد و ناگوار نمى شدیم ; مهم این است که از این عواقب ونتایج آگاه شده باشیم که طریق عقل و وحی هشدارهای لازم به ما داده شده تا در قیامت حق گله واظهار بی اطلاعی نداشته باشیم . ثـانیا : پاداش ها و کیفرهاى روز واپسین , ضامن اجراى دستورهاى آسمانى است و صددر صد جنبه تربیتى دارند . خداوند با وعده هاى قطعى و تخلف ناپذیر خود بندگانش را به کارهاى نیک دعوت نموده و آنان را از اعمال زشت باز مى دارد . این وعده درصورتى مى تواند نقش تشویقى و تهدیدى را ایفا کند که صد در صد قطعى و تخلف ناپذیرباشد . اگر در آن احتمال تخلف باشد , اثر تربیتى خـود را به کلى از دست خواهد داد و دیگر دلیل ندارد که یک نفر زیر بار سنگین وظایف و واجبات و اعمال نیک برود یا از بسیارى هوس هاى سرکش چشم بپوشد .بلکه حتی می تواند از ایمان خود دست کشیده ،دست به کفر و ارتداد بزند، به این خیال که اگر قیامتی هم بود ،عذاب آن مقطعی است ؛ پاداش ها و کیفرهاى الهى در صورتى مى توانند ضامن اجراى احکام و دستورهاى آسمانى گردند که بـه صـورت یـک وعـده قـطـعى و تخلف ناپذیر درآیند و هیچ نوع احتمال تخلف به آن راه نیابد. خداوند منزه است از آن که به وعده خود عمل ننماید . بنابراین وجود عذاب های اخروی با همین شدت وحدت از جهتی رحمت است برای انسان ها تا برای در امان ماندن از آنها به کارهای نیک رو آورده و بهشت جاودان را نصیب خود کنند. پی نوشت‏ها: ۱. نساء (۴) آیه ۴۸،۱۱۶. ۲. بحارالانوار، علامه مجلسی‌؛، ج ۸، باب ۲۷، ح ۳۲ و ۳۶ و ۳۸، دار احیاء التراث العربی‌، بیروت‌. ۳. نساء (۴) آیه ۱۰ ۴. مجموعه آثار، ج ۱، ص ۲۲۵. ۵. مجموعه آثار، ج ۱، از ص ۲۳۸ به بعد. ۶. اقتباس از منشور جاوید، ج ۹، از ص ۴۰۰ به بعد.