پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Bed And Board (تخت و تخت خواب)
خوب برای آخرین بار او اینجا است، آنتوان دوانل، کسی که همانند بقیه ما بزرگ شد و نهایتاً،
به طور مشخص، آرامش زندگی مشترک را یافت. در طول این مسیر او تغییر زیادی کرده است. فرانسوا تروفو نخستین بار آنتوان را در “۴۰۰ ضربه”، یعنی نخستین نقشش، معرفی کرد. این شخص کاملاً براساس جوانی و نوجوانی خود تروفو بود، زمانی که او نوجوان بزهکار بود و در خیابان های پاریس پرسه می زد. “۴۰۰ ضربه” همراه با “از نفس افتاده” از گدار و “سرژ زیبا” از شابرول موج نو فرانسه را آغاز کردند و وجه و سبک فیلم سازی را تقریباً یک شبه تغییر دادند. اما “۴۰۰ ضربه” را به دلایل تاریخی به خاطر نمی آوریم؛ آن را به خاطر می آوریم چرا که، برای بسیاری از ما، نخستین طعم فیلم سازی شخصی، تقریباً صمیمی، بود. فیلم های هالیوودی که در طی دهه ۱۹۵۰ دیده ایم به صورت فزاینده بی حاصل و ناآزموده شدند، البته چند استثناء نیز وجود داشت، اما اکنون در اینجا فیلم سازی با سبک راحت و مطالعه نشده وجود داشت، کسی که ریتم زندگی خود را، به جای طرحی مبالغه آمیز، ثبت کرد. او به ما اجازه می دهد تا زمانی را با آنتوان پسر، والدینش، مدرسه اش و عوارض بدخلقی نوجوانی اش بگذرانیم. چند فیلم وجود دارد که در مورد ریتم آرام به صورت “کلاسیک” صحبت کرده اند و به شکلی فاقد لذت تکامل خود را مطالعه کرده اند، اما “۴۰۰ ضربه” هرگز به این شکل قدیمی نخواهد شد. این فیلم یکی از فیلم هایی خواهد بود که می توانیم آن را در کپسول زمان بگذاریم تا نسل های بعد را متقاعد کنیم که برخی از ما، حداقل، نفس می کشیدیم.
به استثناء موضوع کوتاه موقتی، تروفو به شخصیت مربوط به شرح حال خود آنتوان تا زمان “بوسه های دزدکی” برنگشت، زمانی که یک بار دیگر بازیگر نقش اول ژان پی یر لئو بود. در این فیلم مشخص بود که تروفو و آنتوان تغییر زیادی کرده اند. “بوسه های دزدکی” بیش تر از جنبه هوس بود تا غم، و تقریباً به اندازه فیلم ابتدایی جدی نبود. اما در مسیر خود فیلم بزرگی بود، این فیلم به ما جوانی آنتوان را در چند شغل و درگیری عشقی نشان می داد. در پایان “۴۰۰ ضربه”، تصور می کنم، انتظار داریم که آنتوان بزرگ شده و انسانی غیرعادی شود، اما اشتباه می کردیم. تروفو او را تبدیل به مرد جوان شاد و نسبتاً عادی در اوایل دهه ۲۰ سالگی خود کرد، و اکنون با “تخت و تخت خواب”، آنتوان به واقع تبدیل به عنصر طبقه وسط جامعه شده بود. او با کریستین ازدواج کرد، دختری که او را برای آن میهمانی شام فاجعه بار در “بوسه های دزدکی” به خانه برد و آن ها در آپارتمانی راحت، که با سلیقه کریستین چیده شده بود، بر روی محلی که آنتوان کار می کرد، زندگی می کردند. (ظاهراً با فاقد جذابیت برای هر نوع شغل معمولی مبهم، آنتوان گل ها را رنگ می کرد.) در این ساختمان اغلب گروه های شاگردان شبانه روزی از زمان جشنواره حیوانات در “سوار کار پنجم ترسیده است” ساکن بودند و تروفو به ما مفهومی مطالعه نشده از زندگی اطراف می دهد.
کریستین بعد از فاصله ای مناسب حامله شد، و آنتوان شغلی غیر قابل توضیح
داشت که قایق های مدل را برای فیلم آمریکایی می ساخت. او عاشق یک
دختر زیبای ژاپنی نیز شد، و مقدار این حرکت عاشقانه به حدی بود که
کریستین مانع حضور وی در تخت خوابشان شد. افسوس، دختر دیگر اغلب
اوقات معتاد به گفتن “متشکرم” بود، و آنتوان متوجه می شد که در تلاش
برای غذا خوردن بر روی زمین، به سبک ژاپنی، پا درد می گیرد. او مجدد
مشتاق کریستین شد، و کریستین نیز مشتاق وی بود، و این فیلم با پایانی
شاد همراه بود. خود تروفو در دهه گذشته تغییر قابل ملاحظه ای کرده است،
و داستان آنتوان تبدیل به زندگی نامه، نه از زندگی تروفو، بلکه از هنرش، شده
است. شما از فیلم های وی این احساس را کسب می کنید که او یکی از
مهربان ترین و متمدن ترین کارگردان ها بوده است، و او رویدادهای زندگی
انسانی معمولی را به اندازه سوژه های ملودرام یا قهرمان جذاب می یافته
است. “تخت و تخت خواب” یکی از نجیب ترین و دوست داشتنی ترین فیلم
هایی است که می توانم به خاطر بیاورم. اگر نتیجه ای که ما برای آنتوان
انتظار داریم را فراهم نکند، این فیلم ارائه خواهد کرد.