پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد فیلم Passengers – مسافران
با توجه به اوج سینمای علمی-تخیلی و پیشرفت تکلونوژی در زمینه جلوه های ویژه، هنر قلم فیلمنامه نویسان بیش از قبل به سمت
ساخت آثاری با زمینه فضا و جهان پیرامون آن سوق پیدا کرده است. در سال های اخیر شاهد فیلم هایی همچون، “در میان ستارگان
” و “ورود” بودیم که هر یک در زمینه ای خاص مفاهیم مرتبط با خود را در سینمای تفکر و تعقل بیان کرده بودند.
همچنین سینمای نوستالژیک علمی-تخیلی نیز راه خود بهتر پیش گرفته و آثار همچون “پشتازان فضا” و “جنگ ستارگان” بار دیگر به صدر فروش های گیشه ای و ترغیب سینمارو ها تبدیل گشته است. از طرفی سینمای رومانس یا عاشقانه نیز کمی از اوضاع گذشته خود فاصله گرفته است ولی با این حال هر از گاهی آثار مناسب و خوبی را میتوان در این دسته بندی شاهد بود که از جمله آن میتوان به فیلم هایی همچون؛ “انتخاب” ، “من قبل از تو” ، “بروکلین” و “ددپول” اشاره داشت. فیلم سینمائی “مسافران” با زمینه های معرفی شده تعریف میشود. اثری علمی تخیلی که بار علمی چندانی ندارد و در محتوای ریشه ای خود به انسانیت و در راس آن به “عشق” میپردازد. فیلم مسافران در سبک اثری همچون؛ “جاذبه” بیان میشود؛ جایی که تعداد بازیگران فیلم به تعداد انگشتان دست هستند و به همین موضوع، بازی مناسب و قابل درک بازیگران و به نوعی بازی گیری مناسب کارگردان از بازیگران فیلم ، امری حیاتی تلقی میشود. جایی که فیلم مسافران با ترکیب ؛ “کریس پرت” و “جنیفر لارنس” هم بازی شده اند و همگی تحت فرمان کارگردان نروژی ، “مورتن تیلدوم” (کارگردان فیلم “بازی تقلید”) به هنرنمائی میپردازند.
داستان فیلم مسافران جدید و تازه میباشد و اگرچه در سینمای علمی-تخیلی چندان دور از ذهن نیست ولی در دسته بندی عاشقانه کاملا تازه و نو میباشد که پرداخت جدیدی در آن صورت گرفته است. فضاپیمای بین ستاره ای ، “آوالون” به همراه پنج هزار مسافر راهی سرزمین و کره ای دیگر از سمت زمین میباشد. همه مسافران خواب هستند ولی مسیر سیر فضاپیما چندان بدون دردسر نیست. “جیم پریستون” بنابر دلایلی از خواب ۱۲۰ ساله خود، در سال سی ام بیدار میشود و خود را تنها و بدون هیچ نقشی پیدا میکند و در میابد که باید ۹۰ سال را در فضاپیما سیر کند تا به سیاره جدید برسد اما سوال اینجاست که آیا او زنده میماند و آن قدر عمر میکند که بتواند سیاره جدید بشری برای زندگی را ببیند!
در ابتدا فیلم، خاطراتی از فیلم “دور افتاده” با بازی تام هنکس برای مخاطب زنده میشود ولی روند دردناک دور افتاده چندان پافشاری در زمینه داستانی و مفهومی فیلم ندارد و به زودی رنگ فیلم با انسانیت و وارد شدن حس و حال بشری تغییر میکند. جایی که جیم (کریس پرت) دختری مناسب و شاید رویاهای خود، “آئوران لین” (جنیفر لارنس) را پیدا میکند. فیلم در نیمه های ابتدایی بر اصول وجدان در فضای ماورا تاکید دارد. کمی بعدتر سیر داستان عاشقانه میشود اما با روند رو به جلو فیلم، مسافران بیان کننده حس دیگر بشری میشود و در نهایت اکشن هایی که انتظار میرود در فضا کهکشانی فیلم رخ دهد تا مسافران در بر دارنده دارنده انواع سکانس های مخاطب پسند باشد. در مضمون عاشقانه سینما، در نمای کلی، فیلم پسنجرز اثری عاشقانه تلقی میشود و به همین حاطر بسیار مهم است که ببینده بداند که به چه ذهنیتی باید وارد سالن های سینما شود و به مشاهده فیلم بپردازد. فیلم بدون هیچ شک و تردیدی، عاشقانه ایست که طعم و حس علمی-تخیلی به خود گرفته است. همانطور که در بالاتر ذکر شده بود، جهت ادای درست فیلم در ساخته ای با تعداد عوامل بازیگری کم، نقش درست بازیگران میتواند منجر به خوب یا بد بودن فیلم شود. مسافران در این زمینه نمره “خوب” را دریافت میکند و نود درصد نمره اعطاء شده را باید به بازی بسیار خوب جنیفر لارنس، برنده یک جایزه اسکار نسبت داد. لارنس اگرچه شخصیت اصلی و زمینه ای ابتدایی نیست ولی مکمل اصلیت فیلم را بازی میکند.
کریس پرت در نقش جیم پریستون همان گونه که باید بازی کند به ایفای نقش خود میپردازد و میتوان انتقال حس بازی او را “خوب” ارزیابی نمود. پرت با فضای علمی-تخیلی بیگانه نیست و فیلم های اخیر او از جمله مجموعه “محافظان کهکشان” تعریفی از توانایی بازی او در زمینه علمی-تخیلی تلقی میشود به همین خاطر بازی او در ابتدای فیلم که کلیک درگیر کننده مخاطب با ادامه ماجرا داستانی میباشد، مهم تلقی میشود و تاثیرگذاری آینده خط داستانی را رقم میزند و فیلم در این زمینه موفق عمل میکند که شاید مهم ترین نقش در انتقال حس اولیه فیلم که به نوعی منجر به کشش اصولی داستان میشود را باید به پای کارگردان فیلم بنویسیم، جایی که مورتن تیلدوم با برداشتی از تنهایی های شخصیت جیم سعی در شکسته بودن قلب و فضای تنهایی جیم دارد و به همین خاطر فیلم در ابتدای خود، موفق عمل کرده است. جلوه های ویژه فیلم همانطور که انتظار میرفت، عالی است و نمیتوان غیرطبیعی بودن ساختار بصری را در محتوای فیلم پیدا نمود. جلوه های ویژه فیلم فضایی و کاملا کهکشانی میباشد و حس عکس های مشاهده شده از جهان دیگر را به ببینده منتقل میکند.
فیلمنامه پیچیدگی خاص و بسیاری ندارد که البته تنها عامل پیچیدگی داستان میتوانست با بُعد علمی آن بیان شود که فیلم چندان در این زمینه مانور نمیدهد و خود را به بیان اتفاقات اکشن و راز بیدار شدن شخصیت جیم پریستون محدود میکند اما نقطه مهم فیلم مکان روایتی میباشد که ما به عنوان مخاطب با چه ساخته ای رو به رو هستیم؟ فیلم در چه زمینه سعی در بیان اهداف خود دارد؟ زمینه فیلم همانطور که در بالاتر کامل توضیح داده شد؛ “عاشقانه” است که رنگ بوی علمی-تخیلی به خود گرفته است. اگر با دید و تفکر فیلم هایی همچون “ورود” و “در میان ستارگان” پا به سالن های سینما بگذارید، فیلم مسافران اثری ضعیف ارزیابی میشود چرا که ژانر اصلی و حرف های فیلم چیزی دیگر است اما اگر دید خود را با فیلم هایی همچون “من قبل از تو” مطابقت دهید، “مسافران” تجربه ای جدید و زیبا برای شما تلقی میشود و اگرچه فیلم آن پیچش علمی را دارا نیست و تمرکز خود را بر روی احساسات و تنهایی حاکم بر داستان قرار داده است ولی با مشاهده یکباره آن میتوانید طعم چند اثر سینمائی موفق که در فیلم مسافران رد پای آنها دیده میشود را احساس کرد.
مسافران به قلم “جان اسپیتز” میباشد که بیانی تازه از عشق را در فضایی کاملا تازه تعریف میکند. کارگردن فیلم بازی تقلید، “مورتن تیلدوم” این بار دست به ساخت اثری پرهزینه با ستارگان سینما زده و در دسته بندی فیلم خود، اثری موفق را عرضه کرده است. فیلم مسافران هم زمان به اکران فیلم “کشیش های قاتل” بر روی پرده های سینما به نمایش در آمد و اگرچه فیلم کشیش های قاتل توانایی مقابله با این فیلم را نداشت ولی در نتیجه کلی، بر میزان فروش فیلم مسافران تاثیر خود را وارد نموده است. مسافران با بودجه ۱۰۰ میلیون دلاری تهیه شد و در نهایت به فروش جهانی ۲۹۴ میلیون دلار دست یافت و سودی معادل ۱۹۴ میلیون دلار را برای کمپانی عرضه کننده آن “کلمبیا پیکچرز” به همراه داشت. وزنه قدرتمند فیلم تیلدوم، جنیفر لارنس با بازی عاشقانه و احساسی اش میباشد، بازی که با آن کاملا آشناست و فیلمی همچون “دفترچه خاطرات” به طور واضح به بیان قدرت بازی این هنرپیشه جوان در این زمینه ای اشاره دارد. فیلمنامه “مسافران / پسنجرز” بدون نقص نیست و مشکل بیان بار علمی و دیر بیان شدن آن کاملا مشهود است اما با این حال کارگردان با به تصویر کشیدن نماهایی از فضای دور و کهکشانی جهان پیرامون، ذهن مخاطب را به سمت لذت بردن از آنچه که شاهد آن است، سوق میدهد.