پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد فیلم Interstellar (در میان ستارگان)
پس از موفقیت چشم گیر کارگردان بریتانیایی، کریستوفر نولان در زمینه علمی تخیلی و جدا از سه گانه بتمن، نگاه ها به عنوان جدید
این کارگردان بود. نولان در نهایت با زمینه علمی تخیلی و سفر به جهان نجوم به سینما بازگشت و مفهوم تازه ای از سینمای مفهومی
و پیچیده که در قالب بلاک باستر معرفی میشود را راهی سینماهای جهان نمود.
در میان ستارگان کمابیش تفکرات فلسفی از نجوم و تخیل ذاتی آن را، که “استنلی کوبریک” با ادیسه فضایی پایه گذاری نموده بود ، معنایی متفاوت و جدیدی میبخشد. در میان ستارگان مفاهیم کلی و پیچیده ای از نجوم و ارتباط داستانی با سیر وظیفه شخصیت ها را بیان میکند و در نهایت به روشی همیشگی نولان ، ناتمام رها میشود تا مخاطب به سرانجام آن فکر کند و دقدغه چند روزه او سر در آوردن از معمای نولان باشد. شاید در نگاه ابتدایی ارزیابی بر آن باشد که نولان نتوانسته فیلمی بهتر و قوی تر از “تلقین” را، راهی سینماها نماید و به نوعی روند پیچیده گویی او همان روش تلقین گانه است اما با این حال نمیتوان از دوگانگی خرج شده توسط او صرف نظر نمود. نولان با پایان بندی سنگین و به اعتقاد عده ای خارج از قاعده، دو دید “علمی” و “عرفانی” را از اینتراستیلار پدید آورده است که این خود همان دست آورد مهم سینماگر خلاق این روزهای سینما میباشد.
در میان ستارگان داستان تازه ای از جهان رو به پایان بشری است که هدف خود را نجات و بقا در نظر گرفته است، را بیان میکند. کوپر شخصیت اصلی داستان، مرد کشاورزی است که در گذشته خلبان سازمان ناسا بوده ولی با منحل شدن این سازمان از روی اجبار به کشاورزی در کنار پسر و دختر خود روی آورده است. همه چیز از پایان جهان بشری خبر میدهد و گردوغبار اَمان بشر را بریده است و به نظر میرسد که پدیده گردوخاک که ناشی از تاثیر بشری بر محیط زیست میباشد، در حال فروپاشی گونه ای دیگر بر روی کره زمین است اما به شکل کاملا اتفاقی کوپر با توجه به اتفاقات عجیب اتاق دخترش، از طریق کد مورس به محل خاصی پی میبرد و پس از رمزگشایی، راهی محل میشود و متوجه فعالیت مخفی سازمان ناسا به دور از چشم جامعه میشود. پژوهشگران ناسا به کوپر از پروژه نجات بشری میگویند …
درون مایه فیلم نولان در ابتدا روند خطی دارد و این روند همچنان ادامه پیدا میکند تا جایی که در نهایت پیچیدگی کل داستان رقم میخورد و در همان لحظه کل فیلم به سوال تبدیل میشود اگرچه سوال های آخرین ساخته نولان چندان به قدرت تلقین نیست و سکانس به سکانس آن عجیب به نظر نمیرسد ولی در نهایت کار خود را میکند و تا جایی که امکان دارد برای مخاطب سوال طرح میکند و معما را به شکل پازل احساسی بیان میکند. سناریو تازه و علمی خوب نولان در کنار بازی های قابل انتظار که در راس تمامی آنها ، متیو مک-کانهی قرار گرفته است، باور پذیری فیلم را بیشتر کرده است. انتخاب مک-کانهی کاملا به جا و مناسب بوده است، چرا که فیلم بر روی روابط عاطفی و احساسی به شدت تکیه زده است و مک-کانهی شاید یکی از بهترین بازیگران بخش احساسی و بازی های کاملا واقعی در القای حس به مخاطب سینمایی میباشد که نمونه های بارز آن سریال “کارگاه حقیقی” و فیلم “باشگاه دالاس” میباشد. اگرچه نقش مک-کانهی در پررنگ بودن فیلم در شرایط ویژه خود بسیار اهمیت دارد اما موفقیت اصلی فیلم تنها در بازی تک نفره خلاصه نمیشود. در بخش بازیگری بی شک یکی از بهترین روابط خرج شده در هنر اَکت زمانی دیده میشود که شاهد هنرنمایی بازیگر جوان سینما ، “مکنزی فوی” در قالب شخصیتی کلیدی به نام “مورف” میباشیم. رابطه احساسی قوی بین این دو بازیگر (میتو مک-کانهی و مکنزی فوی) در بخش ابتدایی فیلم نولان را خیره کننده و البته به یادماندنی و بار دیگر شاهد ترکیب بازیگری ذاتی در کنار بازی گرفتن درست و اصولی از بازیگران توسط کارگردان هستیم و شاید فراموش کردن سکانس های ابتدایی فیلم، جایی که همه چیز باید برای مخاطب قابل لمس باشد، نیازمند سال های سال تجربه آثار سینمائی متنوع و بهتر در قالب جهان خلقت و نجوم باشد. در طرف دیگر معادله بازیگری نمیتوان از حضور و ایفای نقش “جسیکا چیستن” ، “کیسی افلک” و “مت دیمون” چشم پوشی نمود و جالب آن است که قدرت سینمایی نولان به سطحی از موفقیت و حجم اهمیت رسیده که اکنون شاهد آن حضور فرعی و جزئی بازیگر مطرح و ستاره سینما همچون دیمون در قالب تنها سه الی چهار سکانس اگرچه با اهمیت هستیم.
نقطه عطف فیلم در میان ستارگان تعادل داستانی در بخش علمی و گفته های پیچیده و فیلسوفانه آن میباشد. نولان اگرچه نتوانسته فیلمی به بزرگی و اعجاب انگیزی فیلم “تلقین” را راهی سینماها نماید اما عملکرد او در روایت خلاقانه بار دیگر خبر از حس ناب کارگردانی و نبوغ این کارگردان دارد. در میان ستارگان در لایه های خود رمزی ندارد و معمای خود را بین حس انسانی و علم گم کرده است و مخاطب وظیفه معماگشایی را بر عهده دارد و به همین جهت تلقین چند درجه از لحاظ زبان تفکر و شوکه شدن، بالاتر از در میان ستارگان ارزیابی میشود. با تمام اوصاف موسیقی متن عالی (هانس زیمر) در کنار بازی های متناسب و چشم نواز بازیگران کلاس اول سینما که همگی در راستای داستان قوی علمی تخیلی نولان، حس خاص و ویژه ای را به مخاطبان سینما هدیه میدهد. نولان فیلمی بهتر از تلقین را راهی سینماها نکرده با اینحال فیلمی کم تر از تلقین را نیز نساخته و ساخته جدید نولان برای اهل تعقل حائز اهمیت میباشد و سینمارو ها اکنون و در نسل جدید میتوانند به جای خواندن کتب معمایی و رمزگشایی آن، راهی سینما شوند و فیلم های مرد خلاق سینما را رمزگشایی کنند و مخ خود را در حالت انفجار اتومات قرار دهند. اگر چه این انفجار با همان سبک و سیاق در سال های قبل تر با فیلم تلقین منفجر شده بود.