پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Victor Frankenstein (ویکتور فرانکنشتاین)
جالب است که دو سال پشت سرهم فیلمی با وجود نام «فرانکنشتاین» در عنوانش در لیست «بدترین فیلم‌های سال» من جای می‌گیرد.
از بسیاری جهات، «ویکتور فرانکنشتاین»(Victor Frankenstein) فیلم حتی بدتری از «من، فرانکنشتاین»(I, Frankenstein) است. «من، فرانکنشتاین» حداقل می‌توانست ادعای داشتن یک فرضیه (هر چند هدررفته) جالب را داشته باشد. اما «ویکتور فرانکنشتاین» نمی‌تواند چنین ادعایی داشته باشد- هیچ چیز فریبنده، هوشمندانه یا اندکی متقاعد کننده در این فیلم وجود ندارد. فیلمنامه نویس، ماکس لندیس، برای اجتناب از این اتهام که این فیلم بازسازی غیرضروری یک داستان تکراری است داستان سرراست ماری شلی را به یک کمیک بوک بد عاری از روح و هوش تبدیل کرده است. به جای پرسش‌های تند و تیز مربوط به هستی، او سکانس‌های اکشن بد پرداخت شده و غیرمنطقی، یک رمانس لنگ و چند المان مختلف دیگر که به طرز عجیبی نابه جا به نظر می‌رسند را در فیلم قرار داده است.
گرچه این فیلم « ویکتور فرانکنشتاین» نامیده می‌شود، اما از چشم دوست/دستیار او، ایگور، نقل می‌شود. در کمال تعجب، نه در رمان شلی و نه در معروف‌ترین اقتباس سینمایی ساخته شده از این رمان، کلاسیک جیمز وال در سال ۱۹۳۱، اسمی از ایگور نیامده است. در کتاب، فرانکنشتاین هیچ دستیاری ندارد. در فیلم بورس کارلوف، مرد گوژپشت «فریتز» نام دارد. ایگور معمولاً شخصیتی کاریکاتوری دارد ]مارتی فلدمن در «فرانکنشتاین جوان»( Young Frankenstein)[. با این حال، «ویکتور فرانکنشتاین» آنقدر از داستان اصلی منحرف شده است که گنجاندن و تمرکز روی این شخصیت نباید عجیب به نظر برسد.
تِم اصلی فرانکنشتاین- درباره اثرات کار مردی که با خدا بازی میکند- به صورتی بچگانه در سراسر «ویکتور فرانکنشتاین» دیده می‌شود، هر چند به دلیل ناتوانی در تکامل یافتن هرگز اهمیت نمی‌یابد. بنابراین، اگرچه در فیلم دیالوگ‌هایی وجود دارند که در آن‌ها شخصیت‌ها درباره این که آیا تفکرات ویکتور درباره مرگ و زندگی توهین به مقدسات هستند یا خیر بحث میکنند، اما هیچ‌یک از این‌ها برای او هزینه ماندگاری ندارند. خلق او، موجودی محزونی در رمان شلی، به یک غول سینمایی ژنریک تنزل یافته است. از نظر طرفدارهای داستان اصلی، جان بخشیدن به این موجود وحشی و بعد گلاویز شدنش با حیات «خوراک» فرانکنشتاین را تشکیل می‌دهد. این چیزها به طرز اسفناکی در «ویکتور فرانکنشتاین» نادیده گرفته شده‌اند.
فیلم نقش‌های اصلی را با بازیگران شناخته شده پر میکند. جیمز مک آووی، هنرپیشه تطبیق پذیری که بعد از بازی در نقش پروفسور ایکس در فیلم «مردان ایکس: منشأها»( X-Men: Origins) به شهرت رسید، انتخاب مناسبی برای نقش فرانکنشتاین است. بازی مصنوعی و اغراق شده او با لحن ناهموار مورد استفاده کارگردان پل مک گیگان در این فیلم همسو است. مک آووی سهم خود از فریاد زدن و جست و خیز کردن را دارد به جین وایلدر و کالین کلیو ادای دین میکند. با این حال، دانیل رادکلیف (معروف به هری پاتر)، در نقش ایگور، به نظر می‌رسد در یک فیلم اشتباهی حضور پیدا کرده است. نقش آفرینی او محدود و پیش پا افتاده است. این نوع بازی برای این فیلم جواب نمی‌دهد و باعث شده که صحنههای او با مک آووی- که کم هم نیستند- هماهنگ از آب در نیایند.
دور از انصاف نیست اگر بپرسیم که چرا «ویکتور فرانکنشتاین»- همچون این موجود- پای به عرصه وجود گذاشته است. مطمئنم که پاسخ این است که لندیس و مک گیگان دوست داشتند به یک داستان آشنا و شناخته شده از منظر متفاوتی بپردازند. با این حال، دست به تغییر خیلی چیزها زده‌اند- شاید حدود ۸۰% از داستان اصلی را حذف کرده‌اند-
به طوری که آنچه باقی مانده چیزی جز شلختگی نیست.
فیلم با آن صحنههای اکشن ژنریک، رمانس بی روح، صحنه های
وحشت-کمدی و دودلیاش درباره این که دراماتیک باشد یا کمدی،
به ملغمهای از ژانرها تبدیل شده است. تنها چیزی که در ویکتور
فرانکنشتاین ارزش تمجید دارد طراحی صحنه است. از نظر بصری
این فیلم، تأثیرگذار است اما بهتر است تصاویر زیبا را برای کارت پستال‌ها
کنار گذاشت.
تصاویر یک لندن ویکتوریایی دوست داشتنی همراه با انرژی دیوانه‌وار
بازی مک آووی مانع از انداختن «ویکتور فرانکنشتاین» به زباله دان
فراموشی می‌شوند اما این فیلم هنوز به عنوان یکی از بدترین فیلم
های پرهزینه سال ۲۰۱۵ شناخته می‌شود. «ویکتور فرانکنشتاین»
فیلمی مبتذل، زشت و ناشایست است که جلوه های ویژه اغراق
شده و ایدههای احمقانه را جایگزین جو و تراژدی داستان کرده است.
بحث من علیه «ویکتور فرانکنشتاین» این نیست که فیلم سعی میکند
تا شکل جدیدی به این افسانه بدهد، بلکه این است که این فیلم این
کار را به بدترین شکل ممکن انجام می‌دهد.