پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی انیمیشن Treasure Planet (سیاره گنج)
تا نیمه «سیاره گنج» صدا از تماشاچیها در نمی آمد. نه به این خاطر که از فیلم لذت نمی بردند.
بلکه بیشتر به خاطر آنکه چنان محو منظره پیش رویشان شده بودند که نمی توانستند جیک بزنند.
بگذارید اینطور بگوییم: اگر دیزنی به دنبال شکار بودجه تعطیلات شما باشد، رنگی در جعبه آبرنگ باقی نمی گذارد. روی پرده (به خصوص در نسخه IMAX)، آسمان به رنگ صورتی کمرنگ است، نور درخششی طلایی دارد و پس زمینه باشکوه شایسته قاب گرفتن است. ریشه های کارتون های دیزنی جایی در آن میان پیدا می شود اما آنچه می بینیم در واقع یک تابلوی رنگ روغن زنده است.
البته «آتلانتیس :سرزمین گمشده / Atlantis: The Lost Empire» هم همینطور بود، یک انیمیشن خیره کننده دیگر از دیزنی که مثل همنامش، بدون کوچکترین اثری غرق شد. می توانیم ساعتها و ساعتها درباره ۳۵۰ “هنرمند، تکنیسین و انیماتور”ی که چهار سال و نیم وقت صرف کردند تا طراحی کامپیوتری و دستی شخصیت های «سیاره گنج / Treasure Planet» را با هم مخلوط کنند، صحبت کنیم.، اما آدم وقتی طرح مناسب نداشته باشد هیچ وقت نمی تواند «شیرشاه / The Lion King» بسازد.
راه حل دیزنی استفاده از داستانی با پایه هایی – که یکی از آنها چوبی است- در قصه ای کلاسیک مربوط به سال ۱۸۸۳ بود به نام «جزیره گنج». نتیجه،برخورد رابِرت لوئیس اِستیوِنسون با تونی هاوک است- آن هم در فضا.
جیم هاوکینز نوجوانی بی پرواست که بی ملاحظه در مرز فاجعه اسپیس برد سواری می کند. خب حالا، شما که فکر نمی کنید مهارت او در اسکیت کردن در اوج صحنه نهایی فیلم به کمکش بیاید، فکر می کنید؟
احتمال شورش بدون دلیل هاوکینز به اندازه احتمال پیدا کردن یک فیلم با درجه PG است! او موهایش را دم اسبی می بندد، گوشواره می اندازد و پیش پلیس سایبری بدسابقه است. اما خالکوبی ندارد تا شما بفهمید که او یک پسر خوب است که چند تصمیم بدگرفته است.
در عرض چند صحنه کوتاه او یک نقشه گنج پیدا می کند، سوار یک سفینه فضایی می شود و به سمت جهان پهناور به راه می افتد. در آنجا ستاره اصلی داستان، جان سیلور را ملاقات می کند (که دیگر “لانگ” نیست و کسی هم توضیح نمی دهد که چرا)
سیلور که صداپیشگی آن را هنرمند تئاتر، برایان موری برعهده دارد، نقطه عطف مرکزی فیلم است. باور سیلور توسط بچه ها می تواند آتش را برای «سیاره گنج» گلستان کند. او یک شخصیت هیکل گنده است که یک بازوی مکانیکی پرسرو صدا دارد. اما بیش از آن شخصیتی است جذاب، ترسناک، زبردست، مهربان، خطرناک و عجیب و غریب. باید لهجه ایرلندی برایان موری که زبان چرب و نرم یک دریانورد اصیل را به خوبی ارائه می دهد امتیاز کامل داد.
از اینجا به بعد شخصیت ها یکی بعد از دیگری ظاهر می شوند.
دیوید هاید پیرس (او در نقش نیلز در سریال «فریژر/ Frasier»
بازی کرده بود) چند دیالوگ خوب دارد اما دست و پایش بسته
است چرا که این شخصیت شبیه برادر زشت گوفی است.
مارتین شورت در نقش غیرقابل اجتناب و طنزآلود خود خوب است.
مشکل این است که رابین ویلیامز در انیمیشن «علاالدین /
Aladdin» همچین نقشی را ایفا کرده است و این نقش را
به قدری خوب بازی کرده است که همه افراد دیگر با فاصله
در مقام دوم قرار می گیرند.
اِما تامسون اسکار گرفته در نقش کاپیتان گربه ملوس
سفینه خوب عمل می کند. نه فقط دیالوگ هایش با
خودنمایی بیان می شوند، بلکه ظاهر خوب شخصیت
هم ممکن است به آرزوهای غیرمنتظره بعضی از تماشاگران جوانش دامن بزند.
با تمام این احوال ستاره واقعی برنامه انیمیشن است.
صحنه های پرواز سفینه چنان خیره کننده اند که ظاهراً
هیچ کس متوجه نمی شود در فضا اکسیژن وجود ندارد.
شاید، کاراکترها از یک سکانس اکشن هیجان انگیز تا
سکانس دیگر نفسهایشان را در سینه نگه می دارند.