پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم The Woman In Black 2: Angel Of Death (زن سیاهپوش ۲: فرشته مرگ)
بیشترین چیزی که باعث جلب توجهها به «زن سیاهپوش/ The Woman In Black » سال ۲۰۱۲
شده بود حضور دنیل رادکلیف در این فیلم بود. «زن سیاهپوش» نخستین فیلم این بازیگر بعد از یک دهه حضور در مجموعه فیلمهای «هری پاتر» بود.
طرفداران جادوگری به تماشای تریلری خوش ساخت و البته تا حدی معمولی که علیرغم برخورداری از جوی شبح وار تاثیری کم دوام داشت مهمان شده بودند.
نسخه دوم این فیلم به نام «فرشته مرگ/Angel of Death» کم و بیش کپی بی کم و کاست نسخه قبلی است- به طرزی ترسناک زیبا و خوش ساخت اما فاقد هر گونه تاثیر عمیق بر مخاطب. حتی کاریزمای طبیعی رادکلیف نیز نتوانسته فیلم را نجات دهد. فیبی فاکس حداکثر تلاش خود را برای ایفای نقش ایو، معلمی که گروهی از کودکان را به خارج از لندن در طول دوران بلیتز[۱] فراری داده، به کار برده است. متاسفانه تلاش برای نجات کودکان نتیجه عکس میدهد چرا که آنها به خانهای دورافتاده و بسیار ترسناک که اتفاقاً محل تردد بانوی سیاه پوشی، که این فیلم به نام او نامگذاری شده، وارد میشوند. این زن نقابدار ظاهراً بیشتر از بقیه به ادوارد کوچولو (با بازی اوکلی پندرگاست) علاقمند شده است. ادوارد به تازگی در جریان بمباران ها والدینش را از دست داده و به خواست خود دیگر حرف نمیزند بنابراین نمیتواند آنچه بر وی رخ داده را توضیح دهد یا هنگام رویارویی با روح زن فریاد بکشد.
همین مقدار داستان برای یک فیلم شبحی پر از دلهره و هراس کافی است، اما بنابر دلایلی، جان کراکر، فیلمنامه نویس، و تام هارپر، کارگردان، سعی کردهاند در بسیاری از المانهای داستان از جمله رویای دائمی ایو درباره یک کودک، داستان پیچیده گذشته زن نقابدار و انحراف رمانتیکی عمیقاً غیرضروری با حضور سربازی به نام هری (با بازی جرمی اروین) و دست و پنجه نرم کردن او با بزدلی اغراق کنند. در نتیجه هر یک از این سرنخها خیلی زود از دور خارج میشوند. این اتفاق حتی وقتی که «فرشته مرگ» به پایان مبهم اما پر انرژی خود نزدیک میشود نیز میافتد.
در «فرشته مرگ» لحظاتی وجود دارند که کاملاً مهیج هستند- جرج استیل، فیلمبردار، باتلاق اطراف خانه جن زده را واقعاً به محیطی هم ترسناک و هم به طرزی عجیب جذاب تبدیل کرده است و حرکت سریع پایان فیلم بی شک لحظهای است که مو بر تن هر کسی سیخ میکند. پایان فیلم تا حدی به وسیله فریم آخر، که نشان دهنده ادامه دار بودن این فیلم است، مشخص میشود. به هیچ وجه نمیتوان این که زن سیاهپوش دوباره باز خواهد گشت را لو دادن فیلم نامید. تقریباً تمام فیلمهای ترسناک تجاری مایلند که دنباله دار باشند، دقیقاً به همین دلیل هم است که پایان تمام این فیلمها باز گذاشته می شود.
از چشم انداز تجاری، این کار منطقی است، اما همینطور کل ۹۰ دقیقه داستانگویی
پیش از آن را نفی میکند. «فرشته مرگ» و بسیاری از فیلم های دیگر اینچنینی
جهانی را مقابلمان تصویر میکنند که در آن شیطان امری مطلق و در عین حال
فناناپذیر است. در این صورت، پس چرا خودشان را با سرمایه گذاری روی کارهایی
که کاراکترها انجام میدهند آزار میدهند؟ چرا وقتی محکومیم به این که با توهمات
مبهم یک شبح نابود شویم با قهرمان پروری خود را می آزاریم؟ اگر خود فیلم
بیشتر به هر چیزی غیر از صرفاً وجود داشتن علاقه داشته باشد دیگر این
پرسشها (و پاسخهای بدبینانه اجتناب ناپذیرشان) به ذهن خطور نمیکنند.
«زن سیاهپوش ۲: فرشته مرگ» همچون نسخه قلبیاش نه تنها ترسناک
نیست، بلکه به طرز عجیبی خرد و ناچیز است. تمام تنشهای در طول لحظات
کلیدی فیلم بلافاصله بعد از روشن شدن دوباره تصویر دود میشوند و میروند
به هوا. شاید زن در نسخه بعدی دوباره ظاهر شود، اما «فرشته مرگ» آن
طور که باید در ذهن نمیماند.
————–
[۱]به انگلیسی Blitz بمباران شهرهای بریتانیا توسط هواپیماهای آلمانی در طول سال های ۱۹۴۰ و ۱۹۴۱