پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم The Transporter Refueled (مامور انتقال: سوختگیری مجدد)
«مامور انتقال: سوختگیری مجدد»(The Transporter Refueled) چهارمین فیلم از یک
مجموعه موفق است که با تأخیری طولانی روی پرده آمده است و البته برخلاف انتظارها قهرمان مرد این مجموعه در این قسمت به عضوی حاشیهای از گروهی از قهرمانان زن تبدیل شده است. اما فیلم کَمیل دولامار، که عملاً تلاش میکند تا هر دو جنبه تبعیض جنسیتی (مثبت و منفی) را داشته باشد، هرگز به موفقیت «مکس دیوانه: جاده خشم»(Mad Max: Fury Road) نزدیک هم نمیشود. زمان کمی برای جا انداختن قهرمانان واقعی فیلم تلف شده است. آنها ابتدا در سال ۱۹۹۵ در منطقه ریویرا فرانسه در حالی که در چنگ یک قاچاقچی انسان روس تبار بیرحم به نام یوری (یوری کولوکولنیکف) گرفتار شدهاند دیده میشوند، بعد آنا (لونا چابانل) ۱۵ سال بعد به عنوان رهبر گروهی از روسپیهای سابق، که همگی اکنون تلاش میکنند تا از مردی که سالها قبل آنها را به این مسیر انداخته است انتقام بگیرند، دیده میشود.
به نظر میرسد در معرض تماشای توانمندسازی زنانه معکوس دیگری آن هم در ژانری قرار گرفتهایم که حس جنسیت گراییاش معمولاً مردها را به صلابه میکشد. اما در «جاده خشم» جرج میلر هرگز به اندازه دولامار برای شخصیت بخشیدن به زنها تا این حد کرنش نشان نداد در حالی که ظاهراً آنها را به خاطر ایستادگی در مقابل زورگویان مذکر تحسین می کرد. بنابراین در این فیلم بدنهای زنانه در لباسهای تحریک کننده به وفور دیده میشوند؛ و از آن بدتر در صحنهای در کلوپی شبانه دو عضو از این گروه زنان جنگجو در حالی که تصادفاً یکدیگر را میبوسند دیده میشوند تا بهتر بتوانند حس هرزگی بیننده را اقناع کنند.
جایی وسط این توانمندسازی کاذب شلخته و در کانون چند حرکت تخیلی بکش بکش (تلفیق کابینتهای آشپزخانه در یک مبارزه تن به تن، سکانس فرودگاه-باندپرواز که با تعقیب و گریز از در فرودگاه زیبای Côte d’Azur همراه است) قهرمان هم نام فیلم، فرانک مارتین، قرار دارد. علاوه بر تقلید بی چون و چرا از خیره نگاه کردن، کت وشلوار پوشیدن و انجام ماموریتهای بزن بزن از جیسون استاتهام، اد اسکرین ثابت میکند که جایگزین مفیدی است، به خصوص به عنوان نقش جدی در برابر نقش کمدی فیلم: پدرش، فرانک سینیور (ری استیونسون)، پروفسور هنری جونز در مقابل ایندیانا جونز فرانک. با این حال تماشای فرانک سنیور برونگرا در کنار پسر درونگرایش به خوبی نشان میدهد که چقدر مامور انتقال طی چهار فیلم افت کرده است.
نوعی جو پیچیده و اسرارآمیز حول شخصیت مامور انتقال اول وجود داشت،
به خصوص به عنوان مردی که به پیشه خطرناک رانندگیاش به عنوان شغلی
برای امرار معاش نگاه میکرد، و قوانینی برای خود وضع کرده بود تا بتواند
ریسکهای فیزیکی و عاطفیاش را به حداقل برساند. اما «مامور انتقال ۲»
بخش زیادی از ابهامات اخلاقی این شخصیت را حذف کرد و «مامور انتقال ۳»
او را با یک ماجرای عشقی پیش پا افتاده که به اکشن فیلم ضربه میزد زمین
گیر کرد. بنابراین تماشای او در «مامور انتقال: سوختگیری مجدد» در حالی که
درخدمت کاراکترهای دیگر و کشت و کشتار پیرامونش است پر بیراه نباشد-
استعارهای برای مجموعه ای که سوختش تمام شده است.