پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم The Gunman (هفت‌تیرکش)
اگر بخواهم برای یک فیلم اکشن قهرمان انتخاب بکنم انتخاب اولم «آرنولد شوارتزنگر» است و بعد «سیلوستر استالونه» را انتخاب می کنم
یا حتی «لیام نیسون» را ولی به احتمال زیاد «شان پن» را انتخاب نمی کنم. او برنده دو اسکار است اما از آن دسته بازیگر هایی نیست که با لذت گناه در این نوع فیلم ها راحت باشد. این فیلم حرفی برای گفتن ندارد. پن در این فیلم نچسب است و ذره ای نشان از قهرمان یک فیلم ندارد. او صحنه های اکشن فیلم را خوب انجام داده است ولی در حقیقت کار خاصی نکرده است.در فیلم نوعی احساس گناه وجود دارد. نه تنها فیلم خوب از آب درنیامده است بلکه کارگردان فیلم فکر کرده است تمام سفید پوستان باید با مشکل حرف های نژادپرستانه روبرو شوند. مشکلی که این فیلم دارد اعتبار و ماهیت کم سیاسی و روایت بی زرق و برق و البته صحنه های اکشن معمولی آن است.این فیلم بسیار حراف است یعنی بسیار طول می دهد تا به داستان اصلی یا همان مغز فیلم برسد. من در نیم ساعت اول فیلم از فرط خستگی چند بار ساعت خود را چک کردم.
فیلم تلاش کمی می کند تا ما را درگیر شخصیت ها کند، و فقط در چند صحنه این کار را می کند. نقش فلیکس که «خاویر باردم» آن را بازی کرده است کمی از دیگر کارکتر ها بهتر است(هر چند نه زیاد).اما شخصیت او در تمام طول فیلم یا در حال نوشیدن است یا در حال حسادت کردن. دومین کسی که بیش از بقیه جلوی دوربین است، «جسمین ترینکا» است که نقش انی یک دختر پریشان سنتی را دارد.فیلم در سال ۲۰۰۶ در مناطق جنگ زده کنگو آغاز می شود که جیم تریر یک قاتل حرفه ای و جاسوس است در حال حرف زدن با عشق زندگیش،انی است.این صحنه قبل از بیرون رفتن او با گروهش برای کشتن رییس معدن در آن منطقه است، رییسی که کار را برای موسسه استخدام کارگر جیم سخت کرده است. بعد از ۸ سال جدایی از انی جیم اسمش به عنوان یک مجرم و فراری بین المللی جا افتاده است.او تنها راه فرار از این مشکل را کشتن تمام کسانی که برایشان قتل و از این قبیل کار ها انجام داده است، می داند.در طول داستان فیلم شاهد دیالوگ های پیچیده و به هم تابیده هستیم و چند صحنه اکشن.در یکی از این صحنه ها پن با گروهی از مهاجمان چاقو بدست مواجه می شود کسانی که قصد داردند کار های انسان دوستانه جیمی را برهم بزنند.در ادامه جیم و انی با گروهی از مهاجمان مسلح روبرو می‌شوند، گروهی که آنقدر کودن هستند و کارهای احمقانه انجام می‌دهند که در نهایت، خود را به کشتن می‌دهند.
در بخش آخر صحبت های کلی و البته چند صحنه اکشن خوب دیده می شود اما
این صحنه انرژی و ضرورت کافی را ندارند. فیلم شدیداً به ریتم تند محتاج است.
شاید بهع خاطر عدم وجود این ویژگی بیننده خوابش ببرد.باید تیراندازی و چاقو
کشی رخ بدهد تا بیننده از خواب بیدار شود. کارگردان این فیلم «پیر مورل»
کسی است که فیلم «ربوده شده/Taken» را ساخته است و لیام نیسون را
برای نقش اولش انتخاب کرده بود. نیسون به آن فیلم شخصیت بخشید و
باعث فروش آن فیلم شد. مورل می خواست بار دیگر با بازی دادن پن بار
دیگر مطرح شود. درست است که پن دو اسکار برده است و نیسون هیچ
اسکاری را نبرده است اما پن نسبت به نیسون کاریزمای کمتری دارد.
سخت است بگوییم پن با این فیلم نامه به حالت کاریزماتیک وارد می
شود چون فیلم نامه قصد چنین کاری را ندارد و شاید برای بعضی مخاطبان
این اتفاق رخ داده باشد و این فیلم وسیله ی درستی برای این انتقال نیست.