پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Spectre (اسپکتر)
یک فیلم جیمز باند «متوسط» را میتوان با سه کلمه توصیف کرد: «رضایتبخش اما معیوب». این وصف تا یک جاهایی درست است،
«اسپکتر»(Spectre) قالب را پر میکند. با وجود داستانهای بسیار و حداقل ۲۰ دقیقه زمان اضافی، این فیلم شروع بزرگی دارد، به سختی خود را تا نیمه داستان میکشاند و بعد برای پایانی هیجان انگیز خود را احیا میکند. چهارمین (و احتمالاً آخرین) نقش آفرینی دانیل کریگ به عنوان مامور ۰۰۷ ادامه فرایند «بازراه اندازی» است که در سال ۲۰۰۶ با ساخت «کازینو رویال»( Casino Royale) کلید خورد. برای نخستین بار، شاهد ابرپلان تولیدکنندهها هستیم: آنها نه تنها باند (البته شخصیتش) را برای یک عصر جدید لخت و دوباره احیا میکنند، بلکه با دقت زیادی تمام المانهای دنیای او را مجدداً معرفی میکنند. «اسپکتر» (مخفف سازمان ویژه ضد اطلاعات، تروریسم، انتقام و اخاذی)، سازمان مخفی تبهکاری که باندِ کانری را به ستوه آورد، قبل از این که یک بار دیگر اینجا ظاهر شود به مدت بیش از ۴۰ سال (بیشتر به دلیل مسائل کپی رایت) غایب بود. در پایان «اسپکتر»، تقریباً تمام قطعات در جای خود قرار میگیرند تا تیم سازنده باند بتواند بازسازی کلاسیکهای اولیه را شروع کند. آیا به زودی شاهد ساخت یک «دکتر نو»ی جدید خواهیم بود؟
«اسپکتر» «سنتی ترین» فیلم از مجموعه باندهای کریگ است. گرچه ابزارهایی که در آن به کار رفتهاند کمی سبکتر هستند، اما از نظر موارد دیگر از جمله (برای اولین بار بعد از آخرین فیلم ناموفق برازنان) وجود عنبیه باز شونده کم و کاستی ندارد. با شروع فیلم، ام (رالف فینس) و مانی پنی (نائومی هریس) داخل دفتر هستند و کیو (بن ویشاو) در آزمایشگاه است. ۰۰۷ در مکزیکوسیتی مشغول تعقیب یک قاتل است. تحقیقاتش، که توسط نکتهای توسط رئیس سابقش (جودی دنچ) تشویق میشود، او را به دنبال یک تهدید جهانی جدید میفرستند: رئیس سازمان اسپکتر فرانتز اوبرهاوزر (کریسوف والتز) است. اوبرهاوزر رابطه نزدیکی با باند دارد و به فکر انتقام است. وقتی که یکی از مقامات جدید سازمان اطلاعات بریتانیا گروه ام را از کارافتاده توصیف میکند، سی (اندرو اسکات، شخصیت موریاتری در شرلوک)، باند باید با دو زن (مونیکا بلوچی، لی سیدوکس) رابطه عشقی برقرار کند، با دستیار اول اوبرهاوزر، هینکس (دیو باتیستا)، مبارزه کند و پرده از حقیقت مربوط به اوبرهاوزر (که اصلاً طرفدارهای قدیمی باند را غافلگیر نمیکند) بردارد.
اگر «اسپکتر» ناامید کننده است، به دلیل خیلی خوب بودن «اسکای فال»( Skyfall)، جیمز باند قبلی (که آن نیز توسط سَم مندز کارگردانی شده بود)، است. در واقع، دو فیلم کریگ (اسکای فال و کازینو رویال) بعد از ترک کانری بهترین فیلمهای باند بودهاند. «اسپکتر» جایگاه متوسطی دارد. بخش عمدهای از صحنههای مربوط به لندن، که در آن ام مشغول مبارزه با سی بر سر ارزشهای مامورهای «قدیمی» است، به فیلم متفاوتی تعلق دارند. این بخش کاملاً زاید است و در وهله اول برای طولانی تر کردن یک فیلم پر از اغراق ساخته شده است. همچنین، ماجرای عشقی باند با دکتر مادلین سوان (لی سیدوکس) برای یک فیلم اکشن کمی کند پیش میرود.
هینکس با بازی دیو باتیستای «پاسداران کهکشان»( Guardians of the Galaxy) اضافه دلپذیری به گالری دستیاران تبهکار ۰۰۷ است. گرچه به اندازه شخصیتهای آدجاب یا جاوز به یادماندنی نیست، اما میتواند برند خود را داشته باشد. صحنه مبارزهاش با باند بالای یک قطار در حال حرکت یادآور مبارزه کانری با شخصیت گرانت رابرت شاو در «از روسیه با عشق»( From Russia with Love) است- شباهتها بدون شک عمدی هستند. به عنوان مرد در سایه، کریستف والتز بلا استفاده مانده است. رویکرد خونسرد و مودبانه وی تهدیدآمیز است اما به اندازه سیلوای «اسکای فال» وحشی نیست.
«اسپکتر» روند اخیر تغییر شکل مردان زن پرست سریالی به یک قهرمان رومانتیک را ادامه میدهد. رابطه باند با مادلن دارای عمقی است که تنها دو بار در تاریخچه ۵۳ ساله این فیلمها رخ داده است («در سرویس مخفی ملکه»( On Her Majesty’s Secret Service) و کازینو رویال) و نشان میدهد که تولید کنندهها میدانند که مفهوم یک «علاقه عشقی» باید از آنچه قبلاً بوده متحول شود. اگرچه لی سیدوکس بخش عمده زمان بازی زنان روی پرده این فیلم را در اختیار دارد، اما نقش کوچک مونیکا بلوچی به عنوان همسر مردی که توسط باند کشته شده است به او اجازه می دهد تا به اولین پنجاه و چندمین «دختر باند» تبدیل شود (تصور کنید که خانم مانی پنی، لوئیس مکسول، را نشمرده باشیم).
از نظر آتش بازی، صحنههای مبارزه و بدل کاری «اسپکتر» از تمام کارهای انجام شده در «اسکای فال» پیشی می گیرد و به خوبی نظر سَم مندز مبنی بر این که اتفاقات در دنباله یک فیلم باید تماشاییتر باشند را محقق میکند. گرچه فیلم به ارتفاعات ابزورد فرانشیزهای اکشن رقیب مانند «سریع و خشن»( The Fast and the Furious) و «ماموریت غیرممکن»( Mission: Impossible) نمیرسد اما در آن لحظاتی وجود دارند که به آنها نزدیک میشود. توماس نیومن، آهنگ ساز، ثابت میکند که در مقایسه با دیوید آرنولد، که آهنگ پنج تا از هفت فیلم اخیر جیمز باند را ساخته است، جانشین بهتری برای جان بری است.
در مقایسه با آرنولد او در درهم تنیدن تِم مونتی نورمن در کارش مشتاق تر و
تواناتر است. (با این حال، آهنگ سَم اسمیت اثر فاخری نیست و گام رو به
عقب بزرگی است بعد از ساخت آهنگ «اسکای فال» با صدای آدل.)
یکی از نکات جالب «اسپکتر» این است که چگونه میتواند به سئوال موسوم
به بلوفلد پاسخ دهد. با توجه به این که ارنست استاورو بلوفلد اسپکتر شماره
۱ بود و رقیب سرسخت و دشمن باند در طول دوران کانری بود، عجیب به نظر
می رسد که هیچ اشارهای به او در هیچ یک از اخبار مربوط به اسپکتر نشده
است. اما خیالتان راحت، فیلم به او اشاره میکند. نمی خواهم درباره موضوعات
خاص بحث کنم یا حدس بزنم که آیا بینندهها از تماشای نحوه برخورد با او خرسند
میشوند یا خیر، اما مندز و فیلمنامه نویس این شخصیت را از یاد نبردهاند.
«جیمز باند بازخواهد گشت.» این عبارت مثل تمام فیلم های دیگر جیمز باند در
تیتراژ پایانی دیده میشود. اگرچه «اسپکتر» بهترین فیلم ۰۰۷ نیست، اما چیزی
در آن وجود ندارد که به این فیلم قابل احترام آسیب بزند. در این فیلم تمام اجزای
لازم برای موفق شدن در گیشه وجود دارند و نوعی از اکشن ولتاژ بالا را نشان
می دهد که فیلم بینهای امروزی عاشقش هستند. در پایان، این باند سرسخت
عدالت را در خصوص میراث طولانی این شخصیت اجرا میکند و در عین حال توجه
زیادی به آنچه تحت نظارت دانیل کریگ صورت گرفته است مبذول میکند.