پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Pasolini (پازولینی)
برخی هنرمندان عاقبت خونینی دارند [یعنی به پیری نمی رسند]، برخی دیگر رو به زوال و نابودی می روند
و اندکی هم آخر عمری عاقبت به خیر می شوند. بیایید آبل فرارا را در دسته سوم قرار دهیم- حداقل فعلاً- تا ببینیم بعد چه می شود. این کارگردان آمریکایی سلیقه خوب، احساس خوب را به مبارزه می طلبد و مرتب با مصیبت و بلا بازی می کند. اما در طول ۱۲ ماه گذشته تصمیم گرفته تا دوباره روی فرم بیاید. درمان جواب داده و همه چیز بر وفق مراد است. فیلم جدیدش، پازولینی، در زمره بهترین آثار او قرار گرفته است.
پیر پائولو پازولینی اندیشمند مارکسیست پرحرف و فیلم سازی با استعدادی نادر و تابو شکن بود. او مردی بود که اصرار داشت «رسواسازی حق و رسوا شدن لذت است». فرارا بدون شک این ایتالیایی را به چشم خویشاوند معنوی خود نگاه می کند و درام شوخ و شنگ و محترمانه اش ۲۴ ساعت پایانی زندگی پازولینی، تا زمانی که در قرار ملاقات سرنوشت سازش در حومه رُم حاضر می شود، را به تصویر می کشد. فیلم پر از زشتی ها و زیبایی ها است و از آهنگ «قدم زدن در نیمه وحشی /Walk on the Wild Side» لو رید به عنوان قدیس حامی خود استفاده می کند.
ویلم دافو انتخاب خوبی برای ایفای نقش کارگردانی بزرگ، پلنگی نحیف و استخوانی در میان سالی، بوده است. پازولینی تازه از جلسه ملاقاتی با اینگمار برگمان برگشته است. برای ادیت فیلم «سالو / Salò» عجله دارد و پروژه فیلمسازی بعدی اش را نیز مشخص کرده است. او در بهترین دوران زندگی خود به سر می برد، در آپارتمان پر از کتابش قدم می زند و مهمانان و روزنامه نگاران مذکر مودب و خوش قد و قیافه را به عنوان مهمان می پذیرد. با این حال به نظر می رسد که زندگی پازولینی به شدت بخش بندی شده است. هر روز صبح با نوازش های مادر پیرش از خواب بیدار می شود. و عصرها خرامان سراغ پسرهای اجاره ای خیابان های نزدیک ایستگاه می رود.
در صحنه ای به گزارشگری می گوید، «همه ما در خطریم.» ظاهراً پازولینی دارد درباره دنیای غرب، که با مصرف گرایی مبتذل به عنوان مظهر دیگری از فاشیسم احاطه شده است، به طور کلی صحبت می کند. اما تلویحاً دارد می گوید که ممکن است دوران او به سر رسیده باشد.
فرارا با فیلم «خوش آمدی به نیویورک/ Welcome to New York»، پانتومیم روانی-جنسی تشنج آوری که از ماجرای رسوایی دومینیک استوس کان (رئیس سابق صندوق بین المللی پول) الهام گرفته است، شور و هیجانی در جشنواره فیلم کن امسال به راه انداخت. و با این حال، «پازولینی» علیرغم موضوع لطیفش (که نخستین بار در جشنواره فیلم ونیز قرار است نمایش داده شود) تقاوت زیادی با فیلم قبلی فرارا ندارد. فیلم حتی در طول تاثیرگذارین فرازهای خیالی اش، خونسرد است. فرارا در فواصل معینی تصمیم می گیرد تا روایت فیلم را قطع کند تا نسخه خودش از آخرین
تصویر مشوش از پازولینی را ارائه کند. در فیلم او، دو خشک
مقدس در شهر سرخوش و رویای رم- جایی که هر سال
اجتماعات گ*ی‌ها و ل*زب*ین‌ها برای ترویج فرهنگ خود
گرد هم جمع می شوند- ول می گردند. به نظر می رسد
که این آرمانشهر پازولینی است: تفریحگاه بامدارای جنسی،
دنیایی غرق در هارمونی لذتبخش. اما همه این ها در ساحل
استویا چیز دیگری هستند.
شاید شبی بالاخره کشتی فرارا در ساحل خودش به گل
بنشیند. به نظر می رسد که او نیز مانند پازولینی کارگردانی
است که عاشق خطر است. اما این مشکلی برای روز دیگری
است. در عین حال، «پازولینی» فرارا فوق العاده است؛
خوانشی است در سیاهی های مخملین و سبزهای
مه آلود. آغاز بلوغ و دور شدن از دنیای خطاهای اصلاح
ناپذیر، رویایی کوچک که در نهایت به تاریکی می انجامد.
تماشای این فیلم در جشنواره فیلم ونیز کشف شعفناکی
بود، و احساسی همچون کشف مینیاتوری گرانبها در کتابفروشی
کثیف می داد. فیلم کفرآمیز، ارزشمند و تابان چون ماه است.