پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Only God Forgives (فقط خدا می بخشد)
فیلم هایی که در جشنواره کن هو می شوند معمولا جذابیتی
غریب در خود دارند.فیلم “Only God Forgives/فقط خدا می
بخشد” رایان گاسلینگ را در نقش خلاف کاری آمریکایی در
بانکوک به تصویر می کشد که تحت پوشش باشگاه مشت
زنی،معاملات مواد مخدر انجام می دهد.انتقاد اصلی وارد
به فیلم این است که فیلم چهره ای لذت بخش از خشونت
ارائه می دهد؛اما این تنها مشکل آن نیست،زیرا فرهنگ
عامه با خشونت غریبه نیست و گاهی،مثلا در بازی های
کامپیوتری از آن لذت هم می برد.موضوع ناراحت کننده تظاهر هنری این فیلم است.فیلم ساز دانمارکی،نیکلاس ویندینگ رفن (“Bronson/برانسن” و سه گانه “Pusher,Pusher II,Pusher III/فروشنده”) که همکاری او با رایان گاسلینگ در فیلم “Drive/بران” نتیجه درخشانی به همراه داشت،معمولا در فیلم هایش از زبان رمز گونه ای استفاده می کند.او معتقد است سینما تلفیقی از صدا و تصویر است که ترکیب این صداها و تصاویر برای هر بیننده معنی خاص خود را دارد.نیکلاس ویندینگ رفن فیلم خود را به آلخاندرو جودوروسکی فیلم ساز فرانسوی شیلیایی پیشرو و کارگردان فیلم “El Topo/ال توپو” تقدیم کرده است و با همین حرارت،اشاراتی هم به دیوید لینچ دارد.
خود نیکلاس ویندینگ رفن به استفاده مبتذل از خشونت در فیلم هایش اعتراف کرده است.شخصیت جولیان (رایان گاسلینگ)،هملتی امروزی با عقده ادیپ “در نظریات روان شناسی فروید به تمایل جنسی پسر به مادر که همراه با حس رقابت با پدر است،عقده ادیپ گفته می شود” است.در فیلم اشاره می شود که او احتمالا پدرش را به خواست مادرش،کریستال (با بازی سرگرم کننده کریستین اسکات تامس) کشته است.او بدترین کابوس هر فرزندی است.او برای انجام کاری آمده که جولیان یا نمی خواهد یا نمی تواند انجام دهد؛گرفتن انتقام فرزند اولش بیلی (تام برک) که به خاطر قتل فاحشه ای زیر سن قانونی،خود به قتل رسیده است.کریستال در توجیه کار بیلی اصرار به این نکته دارد که او احتمالا دلایل خودش را برای این کار داشته است و به جولیان طعنه می زند که همیشه به بیلی به خاطر بزرگتر بودن مردانگی اش حسادت می کرده است،به دوست دختر جولیان انگ فاحشگی می زند و او را در مسیر پلیسی خطرناک به نام چانگ (وایتا پنسرینگام) قرار می دهد که عادت دارد دشمنانش را با شمشیر تکه تکه کند و بین سر قطع کردن هایش موسیقی هم گوش می دهد.فیلم بردار فیلم،لری اسمیت که سابقه همکاری با استنلی کوبریک در فیلم هایی مثل “Barry Lyndon/بری لیندون”،”The Shining/درخشش” و “Eyes Wide Shut/چشمان تمام بسته” (چک کننده صحنه های جنسی باشگاه) را دارد،به فیلم جاذبه ای مرگبار داده است.موسیقی متن هماهنگ فیلم که نوشته کلیف مارتینز است هم خوب از کار درآمده است.
“Only God Forgives/فقط خدا می بخشد” برای سینما دوستان حکم کلکسیون عتیقه را دارد،که همین مسئله مشکل ساز می شود.در نقطه هایی از فیلم که انتظار دارید سبک خود نیکلاس ویندینگ رفن را ببینید بیشتر شاهد تاثیر دیگر کارگردانان روی وی هستید.در فیلم حرکت هست ولی گویی رمق ندارد.فیلم مثل فیلم “Drive/بران” خوش ساخت نیست.رایان گاسلینگ قرار بوده کاغذ سفیدی باشد که بیننده بتواند طوری که می خواسته آن را پر کند،ولی او تا پایان سفید و خالی باقی می ماند.جایی که“Drive/بران”پیچیده و رمز آلود می شد،“Only God Forgives/فقط خدا می بخشد”ساده تر و احمقانه تر می شود و در کل فیلم روانی نیست.اما باید به استعدادهایی مثل نیکلاس ویندینگ رفن فرصت داد،او از آن کارگردانانی است که حتی اگر بلغزند می توانند در قدم بعدی شما را غافل گیر کنند و همیشه می شود منتظر کارهای بعدی آن ها بود.