پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم We’re The Millers (ما میلرها هستیم)
در میان بازیگران سریال “Friends/دوستان” تا اینجا جنیفر آنیستون
از همه موفق تر بوده است.اما این موفقیت با کیفیت همراه نبوده
است.او تا مدتی برای تجربه نقش های متفاوت تمایل نشان می
داد (اوج آن فیلم “The Good Girl/دختر خوب” بود)،اما راهی که
او در دهه گذشته طی کرده ناامید کننده بوده است.فیلم های
او مشابه یکدیگر هستند و به ندرت می توان در شخصیت های
او عمق و گستردگی دید.فیلمی که جنیفر آنیستون در آن باشد
به احتمال زیاد فیلمی متوسط،بی زرق و برق و تکراری خواهد
بود که این جای افسوس دارد.در اینکه او استعداد و جذبه لازم
برای موفقیت را دارد نمی توان شک کرد،اما فیلم های او اجازه
ظهور این توانایی ها را به او نداده اند.فیلم های او در بهترین
حالت فراموش شدنی و در بدترین حالت غیر قابل تحمل بوده
اند و فیلم “We’re The Millers/ما میلرها هستیم” نیز جایی بین این دو حالت و بیشتر نزدیک به حالت دوم قرار می گیرد.
“We’re The Millers/ما میلرها هستیم” اثری کمدی است
و اگر قرار به تعریف باشد می توان گفت فیلم به اندازه خودش
لحظه های دیدنی و لذت بخش دارد.اگر تمام این صحنه های
خوب و با ارزش را کنار هم جمع کنیم زمانی حدودا ۶ دقیقه
ای را به خود اختصاص خواهند داد،ولی متاسفانه زمان کلی
فیلم ۱۱۰ دقیقه است و اگر عنوان بندی ها را از آن کم کنیم
حدودا ۱۰۰ دقیقه ملال آور باقی می ماند که نسبت صحنه های خوب به صحنه های کسالت بار در آن چیزی حدود ۱ به ۱۶ خواهد بود.ترجیح می دهم به جای اینکه ۱۰ دلار خرج کنم تا جنیفر آنیستون را در لباس زیر بدن نما و در حالی که ادای جنیفر بیلز از فیلم “Flashdance/فلش دنس” را در می آورد ببینم،این پول را خرج چیزهای دیگری کنم.
تکلیف فیلم با خودش مشخص نیست و نمی داند قرار است چه نوع فیلمی باشد،تلاش هایی برای برداشت از لحن شیطنت آمیز کمدی های سخیف و پر فروشی مثل “The Hangover/خماری” صورت گرفته که آن ها هم ناکام مانده اند.فحش و ناسزاهای به کار رفته در فیلم چیز خاصی ندارند و هر از گاهی ناسزایی از زبان جنیفر آنیستون و دیگر بازیگران مثل اما رابرتز و جیسون سودیکوس می شنویم.تنها صحنه برهنگی فیلم هم آلت مردانه ای مصنوعی است که شاید فقط برای پسرهای ۱۱ ساله خنده دار باشد.در کل شوخی های فیلم ملاحظه کارانه بوده و تندی لازم را ندارند،مثل صحنه ای که پلیس همجنس گرا می خواهد به عنوان رشوه رابطه جنسی داشته باشد و فیلم سعی کرده با شوخی هایی از این دست پیش برود.مشکل اصلی فیلم این است که خواسته یک کمدی حس دار باشد،اما جنبه عاطفی آن با عدم ظرافت سر هم بندی شده و مصنوعی از کار درآمده است.حتی کمدی های سخیف هم گاهی می توانند حس خوبی را منتقل کنند،اما در مورد “We’re The Millers/ما میلرها هستیم” این موضوع صدق نمی کند،چرا که فرمول ساخت فیلم از دست کارگردان فیلم،راسن مارشال تربر و نویسندگان آن در رفته است.
فیلم مقدمه کوتاهی دارد.دیوید (جیسون سودیکوس) که مواد فروشی پاره وقت است در شرایط بدی قرار می گیرد و پول و جنس هایش به سرقت می رود.او که حالا به مواد فروش بالا دستی اش (اد هلمز) ۴۰ هزار دلار بدهکار شده تنها یک راه برای پرداخت آن دارد.او باید وارد مرز مکزیک شود و محموله کوچکی از علف بسیار اعلا را با خود برگرداند.در صورت انجام این کار هم بدهی او بخشیده می شود و هم ۱۰۰ هزار دلار پول نقد دریافت می کند.از آن جا که پلیس با خانواده هایی که برای گذراندن تعطیلات قصد عبور از مرز را دارند کاری ندارد،دیوید تصمیم می گیرد از این موضوع به عنوان پوشش استفاده کند.در این راه یک رقاص برهنه شونده به نام رز (جنیفر آنیستون)،دختری بی خانمان به نام کیسی (اما رابرتز) و پسری به نام کنی (ویل پولتر) که مادری بی توجه دارد به او ملحق می شوند.آن ها خود را به عنوان خانواده میلر جا زده،از مرز رد می شوند و بعد از برداشتن محموله به آمریکا باز می گردند،ولی بعد از برگشتن تازه دردسرهای آن ها شروع می شود.
تمام این اتفاقات تا بازگشت آن ها به آمریکا در ۴۵ دقیقه ابتدایی فیلم روی می دهد و از روی همین می شود حدس زد که در ادامه قرار است دردسرهایی برای آن ها ایجاد شود.اما فیلم در مدت باقی مانده تنها تلاش می کند پایان خود را به تعویق بیندازد.در ادامه فیلم شاهد حضور روسای عصبانی باند قاچاق،طبیعت گردانی با رفتار بیش از حد دوستانه (این یکی از فرصت های فیلم سازان برای خلق صحنه های کمدی بود که با محافظه کاری آن ها از دست رفته است) و برقراری ارتباطی ناگزیر بین اعضای این خانواده قلابی هستیم.به شخصه زمانی که عنوان بندی پایانی فیلم شروع شد،دوست داشتم هر چه زودتر سالن سینما را ترک کنم،هر چند این به معنی از دست دادن صحنه های گنجانده شده در عنوان بندی پایانی بود.
شاید بعضی بر این عقیده باشند که فیلم ظرفیت دیده شدن در خانه یعنی جایی که سطح توقعات پایین تر از سینما است را داشته باشد.اما باید در جواب گفت حتی در آن صورت ممکن است لازم شود بعضی صحنه های کسل کننده را رد کنند تا فیلم برای آن ها قابل تحمل شود.طرفداران جنیفر آنیستون بار دیگر دست انداخته می شوند،چرا که با رقاص برهنه ای طرف هستند که لباس های زیرش را در نمی آورد.طرفداران جیسون سودیکوس هم احتمالا حس می کنند در حال تماشای یکی از نمایش های SNL (برنامه کمدی زنده پر طرفدار Saturday Night Live مشهور به اس ان ال که از شبکه ان بی سی پخش می شود) هستند که بی مزه است و قصد تمام شدن ندارد.نیک آفرمن و کاترین هان کمی انرژی به فیلم اضافه می کنند که آن هم مدت زیادی دوام نمی آورد.”We’re The Millers/ما میلرها هستیم” کمدی ای مصنوعی با درجه کیفی R (درجه بندی سنی محدود یا Restricted،افراد زیر ۱۷ سال با حضور والدین مجاز به تماشای این فیلم ها هستند) است که شهرت بد فیلم های جنیفر آنیستون را از قبل بدتر می کند.فیلم نه آن قدر خوب است که بتوان دیدنش را توصیه کرد و نه آن قدر بد است که بتواند طرفداران سادیستی فیلم های افتضاح را به خود جذب کند.بودجه ۳۰ میلیون دلاری فیلم نسبت به استانداردهای هالیوود پایین است،ولی می شد راه های بهتری برای خرج کردن آن در هالیوود پیدا کرد،مثلا می شد از آن برای پرداخت صورت حساب تهیه غذای فیلم بزرگ بعدی جیمز کامرون استفاده کرد.