نقد فیلم نیش و زنبور ( نیش زنبور)
رضا و اسد، دو قالتاق به تمام معنی هستند که با صحنه سازی از پیرزنان پول می گیرند و زندگی می گذرانند. در جریان
دستگیری رضا در سر یکی از صحنه ها و سپس آزادی او، رقابتی بین این دو برای کنار زدن دیگری شکل می گیرد..
نقد: چه بگویم؟! فیلمی که مضمون جدیدی ندارد اما به قدری خوب ساخته شده که ما را به آینده سینمای کمدی ایران امیدوار می کند! نیش و زنبور (یا به متن نوشته اشتباه روی جلد VCD آن نیش زنبور) دومین فیلم بلند سینمایی آقای صلاحمند است (با فیلم زمانه معرفی شد و البته این فیلم ظاهراً بسیار ضغیف بوده!). او که دستیار کارگردانانی چون بیضایی بوده، به نظر می رسد آینده بسیار درخشانی پیش رو داشته باشد.
پرداخت دیالوگ ها، تدوین و بازی های فیلم (به خصوص در مورد رضا عطاران و همسرش) بسیار خوب است! با این حال از پرداخت شخصیت و نفوذ عمیق در روحیات او (با توجه به نوع فیلم) خبری نیست که البته ایرادی هم به شمار نمی رود.
دیالوگ ها اغلب بدیع و تک ضرب هستند و در ادای آن ها نیز نقصی دیده نمی شود (به جز برخی اداهای ناجور رضا کیانیان که چندان به دل نمی نشیند و از کار بیرون می زند).
هدف فیلم، این است که به شما
بگوید: هیچگاه در زندگی فکر نکنید
که زرنگید و می توانید همه را مقهور
کنید، بدانید که دست بالای دست بسیار است!
سال تولید:
۱۳۸۸
کارگردان:
حمید رضا صلاحمند
نویسنده:
سروش صحت
نمره کلی :
۲۰/۱۸
جمله فیلم -از -:
دست بالای دست بسیار است!