پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Maze Runner: The Scorch Trials (مازگرد: محاکمات اسکورچ)
در معبد مجموعه کتابهای به فیلم تبدیل شده پادآرمانشهری مختص نوجوانان، اگر «بازیهای مرگبار/ »(The Hunger Games)
را در صدر این معبد بنشانیم در این صورت «مازگرد»( The Maze Runner) در قعر آن جای خواهد گرفت. بعد از نیمه نخست دلگرم کننده و جذاب فیلم اول «مازگرد»، این فیام دچار سقوط آزاد شد و دنباله دوم نخ نما و تکراری آن این افسانه را در معرض خطر تبدیل شدن به یک بازنده تمام عیار قرار داده است. با حداقل پیشرفت ممکن در داستان و دویدنهای بسیار در دالانهای تاریک، «محاکمات اسکورچ»(Scorch Trials) کیفیت پایینی دارد. و روی بخش کوچکی از آنچه اتفاق میافتد فکر شده است. تصاویر یک شهر ویران شده تاثیر گذار هستند اما به سختی میتواند هزینه ده دلاری نشستن روی صندلی سینما و تماشای یک عده کاراکتر در نیامده که برای مدتی نامعلوم از دست زامبیها فرار میکنند را توجیه کند.
«محاکمات اسکورچ» درست از جایی شروع میشود که «مازگرد» تمام شده بود، یعنی جایی که نقش اول فیلم توماس (دیلان اوبرایان) و سایر جان به در بردگان- ترزا (کایا اسکودلاریو)، نیوت (توماس برادی-سانگستر)، مینهو (کی هونگ لی) و چند تن دیگر- سعی میکنند از جایی پر از خطر به محل امنی بروند. بعد از رسیدن به این محل امن جانسون (آیدان گیلون)، مسئول آنجا، به آنها قول میدهد تا بلیط رفتن به سرزمین موعود را به دستشان برساند- فقط باید صبور باشند و تا ردیف شدن اوضاع صبر کنند. آریس جونز (جیکوب لوفلند)، پسری که از ماز دیگری گریخته است، به شرایط و جیسون بدبین و مظنون است و توماس نیز با او موافق است. وقتی که حقیقت برملا میشود، تعقیب و گریزی طولانی در صحرایی خشن موسوم به «اسکورچ» شروع میشود. در این حین، توماس و دوستانش از اعضا گروهشان جدا می شوند و متحدان جدیدی پیدا میکنند (جیان کارلو اسپوزیتو در نقش یورگ و رزا سالازار در نقش برندا)، اما هدف تقریباً شبیه هدف قبلی است و فیلم بدون پیشرفتی قابل توجه در قوس داستانی به پایان میرسد.
ممکن است گفته شود که این فیلم برای طرفداران این قبیل کتابها ساخته شده است، گرچه مشخص نیست که چقدر دوستداران رمان جیمز داشنر از جراحی داستان توسط فیلمنامه نویس تی اس نولین راضی هستند. «محاکمات اسکورچ» اساساً با رمان منبع خود متفاوت است. حاصل کار محصولی پر زرق و برق پر از مواجهات کش دار با موجودات زامبی گونه مبتلا به بیماری Flare از آب در آمده است. کارگردان، وس بال، آزادانه از فیلمهای دیگر و بهتری تقلید کرده است. گرچه فیلمهای پادآرمانشهری قبلی روی نگرش او درباره آینده تاثیر گذاشتهاند اما دو فیلم «بیگانه»(Alien) و «بیگانگان»(Aliens) بدنه اصلی چندین ارجاع آشکار فیلم را تشکیل میدهند.
بازی دیلان اوبرایان نشان دهنده رویکردی مینیمالیستی است. او از آن آدم های متفکر و گوشه گیر است. توماس نگاه گیرایی دارد اما دامنه عاطفیاش محدود است. این کاراکتر با ماهیت مشکوکی تعریف می شود که، با توجه به دنیای پیرامون وی، قابل درک است. با این حال بر خلاف «مازگرد» خیلی گوشت تلخ است و نمی توان او را دوست داشت. دوستان قدیمیاش، از جمله ترزای نسبتاً دوست داشتنی، با بازی کایا اسکودلاریو، زمان چندانی برای نقش آفرینی روی پرده نیافتهاند. تازه واردها، جیان کارلو اسپوزیتو و رزا سالازار، نیز مجال زیادی برای رخ نمودن نیافتهاند، علاوه بر این سالازار مدت زمان زیادی را صرف همراهی با اوبرایان میکند (که در این همراهی این دو در دالان های تاریک در حالی که از دست زامبیها فرار میکنند میدوند). شخصیت لیتل فینگرِ «بازی تاج و تخت»(Game of Thrones)، آیدان گیلن، نقاب از چهره خبیث پاتریشیا کلارکسون بر میدارد، گرچه کلارکسون هر از گاهی به ما یادآوری میکند که او در فیلم اول نمرده است.
«محاکمات اسکورچ» را نمیتوان کلاً بدون نقطه مثبت در نظر گرفت.
به لحاظ مفهومی، این فیلم سعی میکند به این پرسش قدیمی پاسخ
دهد که آیا هدف وسیله را توجیه میکند یا خیر؟ آیا قربانی کردن یک
جماعت برای نجات یک جمعیت بزرگتر منطقی است؟ چه زمانی
حقوق فردی بر مسئولیت اجتماعی و مدنی اولویت دارند؟ رویکرد
فیلم متعادل نیست اما حداقل فیلم به این موضوعات می پردازد.
علاوه بر این، دلایل پشت سر یک «پیچش» غافلگیرکننده به سختی
پرورش یافتهاند (گرچه یک پس زمینه متقاعد کننده از طریق فلاش بک
های متعددی ایجاد شده است).
داستانهای فرا آخرالزمانی برای نویسندهها و فیلمسازها جذابیت
دارند چون غنای این فرض اساسی و نیز مفهوم آن هم انسانهای
بدبین (افرادی که معتقدند تمدن محکوم است) و هم انسانهای
خوشبین (افرادی که معتقدند انسانیت میتواند بر شرایط بسیار
ناگوار غلبه کند) را جذب میکند. اشتباهات «مازگرد:محاکمات اسکورچ»
بیشتر در پروراندن ایدهها قرار دارند تا در خود ایدهها. جهان سازی این
مجموعه ناسازگار و غیرمتقاعد کننده است- تصاویر کامپیوتری تاثیر گذار
و نگاههای یک جامعه عجیب جایگزین ساختار دقیق شدهاند. میزان
غافلگیر شدنها به مفهوم ضعیف گرچه غیرعادی نیست اما ناامید کننده
است. مضاف بر این که چرخ این داستان میلنگد و نمی تواند ۱۲۸ دقیقه
زمان خود را توجیه کند «محاکمات اسکورچ» بی حاصل ترین فیلم پادآرمانشهری
(مختص نوجوانان یا دیگران) است که توانسته در چند سال اخیر روی پرده
سینماها اکران شود. فقط میتوان امیدوار بود که اکران سومین قسمت از
«مازگرد» بتواند حضور و نه طول مدتش را توجیه کند.