پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم It Follows (دنبالت میآید)
«دنبالت میآید/It Follows»، برخلاف فیلمهای ترسناک این روزها که اغلب با درجه PG-13 تعریف میشوند، از فیلمی
که ۳۷ سال از عمرش میگذرد الهام گرفته است. کارگردان فیلم، دیوید رابرت میچل، با تکرار فیلم «هالووین/Halloween» جان کارپنتر (نه تنها از نظر روایت داستانی بلکه از هر جنبه دیگری که بتوان فکرش را کرد) گفته است که زیر بار محدودیتهای فیلمهای ترسناک مدرن نخواهد رفت. او لزومی نمیبیند که برای بیدار نگه داشتن بیننده هر چند وقت یک بار از صحنههای «تکان دهنده!» استفاده کند. او چیزهای غیرقابل توضیح را توضیح نمیدهد. و هیچ ابایی از نشان دادن مردان و زنان کاملاً عریان ندارد. مکتب قدیمی؟ مطمئن باش. و گرچه خوانندگان کتابهای الکترونیکی و خودروهای مدرن نشان میدهند که داستان فیلم در سال ۲۰۱۴ رخ میدهد، اما نوعی حس دهه هفتاد/هشتادی در همه چیز دیده میشود مثلاً در تلویزیونهای کاتدی قدیمی و گوشیهای تلفن مدل پرنسس.
«دنبالت میآید» تلاش نمیکند تا بینندهها را از روی صندلیشان بپراند. در عوض با استفاده از تکنیک [۱]slow build که به زمان احترام میگذارد به ناخنهای بیننده فشار میآورد تا درون دسته صندلی سینما فرو بروند. فیلم همچنین از صدا، موزیکی ناموزون از ریچ وریلند و صداهای عجیب و آزاردهنده، برای ایجاد حال و هوای مورد نظر خود استفاده میکند. درونمایه فیلم با لحن شمایل وار «هالووین» کارپنتر هماهنگی ندارد اما کار مشابهی را انجام میدهد. « دنبالت میآید » کمی بیشتر درون ضمیر ناخودآگاه فرو میرود و باعث میشود که پریشانی درون بیننده جاخوش کند.
بازیگران گمنامی همچون مایکا مونرو، کِیر گیلکرایست و لیلی سپ در لیست بازیگران به چشم می‌خورند. برخی کم و بیش آشنا هستند شاید به این دلیل که نقشهای کوچکی را در فیلمها یا سریالهای تلویزیونی دیگر بازی کردهاند، اما فیلم به چندین نفر مجال داده تا فرصتی برای دیده شدن بیابند. به خصوص مونرو بهترین فرصت را به دست آورده است. میتوانید یأس او را احساس کنید. صحنهای که کاراکتر او، جی، در بیمارستان بیدار میشود نشان میدهد او چقدر خوب میتواند باشد-وحشت و آسیب پذیری او باورپذیر هستند.
اگر باید تنها یک چیز درباره فیلمهای ترسناک مکتب قدیمی بدانیم، این است که رابطه جنسی (س*ک*س) همیشه عواقب بدی دارد و «دنبالت میآید» از این قاعده مستثنی نیست، اگرچه در این مورد شرایط دقیق تر است. شکارچی فرازمینی خطرناکی آن بیرون است که انسانهای بداندیش را دنبال میکند. او قوانینی دارد. این شکارچی در یک زمان فقط یک نفر را دنبال میکند و آن فرد میتواند با برقراری رابطه جنسی با فرد دیگری جای خود را با او عوض کند- به این ترتیب شریک جنسی به قربانی بالقوه تبدیل میشود. یک بیماری مسری مقاربتی را تصور کنید که با یک نامه زنجیرهای[۲] منتقل میشود. اگر شکارچی هدف را بکشد، دوباره به ابتدای زنجیره برمیگردد. دیوارها و دربها و موانع دیگر میتوانند مانع از عبور تجلی جسمی شکارچی شوند، اما او بسیار سرسخت است و خیلی دقیق میتواند موقعیت هدفش را پیدا کند. او آرام و متوقف ناشدنی است. آیا آن صحنه از «هالووین» را به یاد دارید که در آن مایکل با سرعت به دنبال لوری استرود، وقتی که او باعجله به درب خانهای که در آن از بچهها نگهداری میکند نزدیک میشود، از عرض خیابان رد میشود؟ میچل دقیقاً این کار را تکرار کرده است. بخش زیادی از فیلم او با حس ترس فزاینده جلو میرود.
خوشبختانه « دنبالت میآید » چندان روی این نکته اخلاقی که رابطه داشتن با یک نفر مجازات مرگ را در پی دارد تاکید نمیکند. این خوب است چون این فیلم جزء فیلمهای اخلاقی محسوب نمیشود. «دنبالت میآید» اصلاً اثری عمیق یا فلسفی نیست؛ بلکه صرفاً بر پایه غریزه استوار است. با جی همذات پنداری میکنیم و مدام در این اندیشهایم آیا فردی که به ما نزدیک میشود یک عابر بیخطر است یا دیوی از جهنم. برای مدتی، جی باور دارد که میتواند از پس این جریان بربیاید تا اینکه بالاخره در می یابد اوضاع چقدر خطرناک است. حتی رابطه جنسی با دیگران چیزی را تضمین نمیکند- اینکار نه تنها فرد دیگری را به خطر میاندازد، بلکه اگر آن فرد بمیرد خود او دوباره برمیگردد به موقعیت قبلیاش. بهترین دوست مذکر جی، پل (با بازی کِیر گیلکرایست)، خیلی دوست دارد به او کمک کند اما جی نیز بیش از حد نگران او است. در عوض، او دنبال کسی می‌گردد که اطمینان بیشتری به خود داشته باشد.
ناشناختهها همیشه ترسناک هستند. به همین دلیل هم مایکل مایرز، که تیتراژ ابتدایی فیلم «هالووین» با عنوان «شبح» معرفی میشود، در فیلم اول ترسناک تر از دنبالههای بعدی است. هر چقدر بیشتر درباره او میدانیم، او خنثی تر می شود. «دنبالت میآید» آدمکشی بی چهره را به ما نشان میدهد و سعی نمیکند به جز چند چیز جزئیات بیشتری از او بگوید. شکارچی هر بار به شکلی متفاوت از دفعه قبل ظاهر میشود- کودکی وحشی، زنی عریان بیچاره، پیرمردی (دوباره عریان)، غولی …….احتمالات بی نهایت هستند. از ماهیت او چیزی گفته نمیشود. ظاهراً هیچ صحنهای هم وجود ندارد که در آن کاراکترها در کتابخانهای جمع شوند و کتابی قدیمی را پیدا کنند که سابقه شکنجه گر جی را فاش کند.
میچل به این جریان کنونی که میگوید فیلمهای ترسناک باید PG-13 باشند
تا ارزش دیدن داشته باشند اعتقاد ندارد. خشونت و خونریزی در فیلم زیاد
نیست. خبری از خون فراوان نیست و تعداد جسدها به طرز حیرت آوری
اندک هستند. اما تا دلتان بخواهد در فیلم برهنگی وجود دارد. اگر میچل
چند تا لباس تن بازیگرانش میکرد میتوانست درجه PG-13 را بگیرد، اما در
تماشای فردی که در حالتی کاملاً آسیب پذیر (عریان) وجود دارد چیز ترسانندهای
وجود دارد. با اضافه کردن لباس این عامل تهدید کننده ممکن است از بین برود.
روح «هالووین» با ارتفاع خیلی کمی بر فراز آسمان «دنبالت میآید» در پرواز
است به طوری که در فیلم مواقعی وجود دارند که در آنها فرد میتواند تقریباً
صدای نجوای جان کارپنتر را از لابه لای اصوات عجیبی که در فیلم شنیده
میشود تشخیص دهد. برخی نماهای میچل یادآور آثار کلاسیک ۱۹۷۸
هستند، مانند صحنهای که در آن دو دختر در پیاده رویی در حومه شهر
راه میروند. اما این لحن فیلم است که بیشتر ما را به آن سالها می برد
– میچل بازی درازی با فیلمش میکند و بیننده را بیش از ۹۰ دقیقه گروگان
میگیرد و باعث میشود که مدام در پیچ و تاب باشیم.
فیلم هایی که مانند «دنبالت میآید» به زیر پوستتان رسوخ میکنند نادرند
– آنها معمولاً فیلمهای بی ادعا و کم بودجهای هستند و معمولاً دهان
به دهان تبلیغ میشوند. این فیلم به جز چند لحظه غیرمنطقی فاصله
زیادی با موفقیت کامل در آنچه می خواسته انجام دهد ندارد، و خیلی
خوب به پایانی عمداً مبهمش میرسد. بیاید امیدوار باشیم که به فکر
هیچکس فکر بکر ساخت دنباله این فیلم نزند- «دنبالت میآید» نیازی به دنباله ندارد.