پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی انیمیشن Hotel Transylvania 2 (هتل ترانسیلوانیا ۲)
در این که انیمیشن، مدیومی که در آن هر چیزی امکانپذیر است، به شدت نخ نما و قابل پیش بینی است کنایه ای نهفته است.
در این جا منظور از انیمیشن فیلم های غالب هالیوودی است. موفقیت های مالی اخیر مانند «مینیون ها»( Minions)، «خانه»( Home) و «۶ قهرمان بزرگ»( Big Hero 6) بسیار دلچسب هستند، اما زیبایی شناسی خود را در صحنه اول مشخص می کنند و معمولاً تا آخر اسیر آن می ماند. حتی «ظاهر و باتن»( Inside Out) پیکسار، که یک سر و گردن از بقیه بالاتر است، بیشتر درباره رنگ و نقش است تا حرکت و غیرقابل پیش بینی بودن.
«هتل ترانسیلوانیا»( ۲۰۱۲) نشان داد که چه اتفاقی ممکن است رخ دهد وقتی که یک نمایشنامه نسبتاً معمولی «خب که چی» به دستان یک انیمیشن ساز دارای نگرش خلاقانه تر، دراین مورد خاص گِندی تارتاکوفسکی، بیفتد. با فیلمنامه ای نه بهتر و نه بدتر از فیلم هایی مانند «کله کدو»( Megamind)، «پنگوئن های ماداگاسکار»( Penguins of Madagascar) یا «ریو»( Rio)، «هتل ترانسیلوانیا» نخستین فیلم کارتونی بود که در عصر فرمانروایی کارتون هایی مانند وودی وودپکر، تام و جری یا باگزبانی توانست فروش بالایی در سینماها داشته باشد.
علاوه بر این، داستان ساده پدر خشنی (آدام سندلر صدای دراکولا را در می¬آورد) که خانه ای را با رفقای هیولای کلاسیکش (یک مومیایی، غول فرانکنشتاین، مرد گرگنما و….) اداره می کند ترسناک بود اما در واقع ایجاد هراس نمی کرد، بلکه مانند یک کش لاستیکی کشیده می شد و بعد محکم روی دیوار می خورد. گرچه متولد رایانه بود، اما بیشتر بر پایه طرح های اغراق آمیز و ساده جرالد مک بویینگ-بویینگ استوار بود. («هتل ترانسیلوانیا» گرچه صد در صد از غول های یونیورسالش استفاده نکرده بود، اما یک کار عالی در حوزه سرگرمی به شمار می رفت).
جنبه بصری تازه شونده «هتل ترانسیلوانیا» می توانست در یک سکانس از بلابی (blobby) به زیپی (zippy) تبدیل شود. علاوه بر موقعیت های تماشایی، با میزهای نهارخوری گردی که به ارواح شیرین و در حال پروازی تبدیل شده اند، اینجا با فیلمنامه بالاتر از حد استاندارد که خالی از شوخی های باددار نیست روبرو هستیم. متاسفانه، از آنچه سر و صدای زیادی در خط پایان فیلم قبلی به راه انداخته بود اینجا خبری نیست. اینجا با کاراکترهای یکنواخت و آزاردهنده و همچنین داستانی تکراری روبروییم که عبور از آن حتی برای دینامیسم بصری تارتاکوفسکی غیرممکن است.
بخش اعظمی از فیلم در کلیشه های معمول و نخ نمای آثار سیتکام گرفتار است.
دختر دراکولا، میویس (با صدای سلنا گومز) اکنون به مادر جوانی تبدیل شده است
که همراه با همسر انسانیش، جانی (با صدای ادی سمبرگ) زندگی می کند، او
نگران بزرگ کردن فرزندش در ترانسیلوانیا است. دراکولا و دار و دسته اش (با صداهای
استیو بوشمی، کوین جیمز، دیوید اسپید و دیگران) چندین کلک و ترفند سرهم
می کنند تا مانع از رفتن او به کالیفرنیا شوند.
فیلم با یک تعقیب و گریز شلخته تمام می شود و مل بروکس نیز صدای پدر
دو هزار ساله دراکولا را تقلید می کند.
چند صحنه جالب درباره «ازدواج های ترکیبی» در «هتل ترانسیلوانیای ۲»
( Hotel Transylvania 2) رخ می دهد، اما فیلمنامه سندلر و رابرت اسمیگل
(نابغه پشت ترایمف، سگ کمدین توهین کننده) به طرز غافلگیر کننده ای
بی روح است و پر از شوخی های سلفی است که نمی توانند چندین سال
خنده دار باقی بمانند. در واقع، همین حالا خنده دار نیستند. یک یک لحظات
قابل پیش بینی هستند و حتی گیج ترین بچه ها هم از این که چرا یک پدر و
دختر درباره احساساتشان با هم صحبت نمی کنند تعجب می کنند. در مقایسه
با داستان دقیق و موشکافانه «ظاهر و باتن» این فیلم حسابی آدم را از کوره به در می کند.
در پایان این فیلم ۸۹ دقیقه ای، تقریباً روی لبه صندلی ام نشسته بودم، البته
نه به دلیل تعلیق فیلم بلکه به خاطر احساس تحقیر شدنم به خاطر این فیلمنامه
بچه گانه.تارتاکوفسکی، که کار اولش شامل آزمایشگاه دکستر، جک سامورایی،
جنگ ستارگان: جنگ های کلونی و…. بود اکنون مشغول کار کردن روی کاری به
نام می تونی تصور کنی؟ برای همان استودیوی پخش کننده «هتل ترانسیلوانیای ۲» است.