حکم سنگسار در ادیان مختلف چیست؟

 پیشینه تاریخی سنگسار

 مجازات سنگسار دارای پیشینه تاریخی بلندی است.

در کتب تاریخی به رواج سنگسار به عنوان مجازات در

یونان باستان اشاراتی شده است. در منابع ادیان همچون

اسلام، یهودیت و مسیحیت نیز به مجازات سنگسار اشاراتی

شده است.

الواح سومرى، قدیمی ‏ترین اسنادى است که قوانین بشرى

را در خود جاى داده است. قدمت این الواح به ۲۴۰۰ سال قبل

از میلاد مسیح بر می‌گردد. در بخشى از این اسناد تاریخى آمده است :
)کسى را که دزدى کرده و زنى را که با دو مرد زناشویى کرده،

باید سنگسار کرد. زنى را که به مردى چیزى را که نباید می‌گفته،

گفته باید دهانش را با آجر پخته کوبید تا دندان‏هایش خرد شوند.(

در قوانین حمورابى مجازات زن زناکار، غرق کردن او بوده است.

در زمان هخامنشیان و ساسانیان نیز در ایران، مجازات سنگسار

برای جرائم خیانت به وطن، هتک ناموس و ایجاد رابطه با کنیزان

پادشاه پیش‏ بینى شده است.

برخلاف نظر برخی منتقدین که سنگسار را حکمی مختص دین

اسلام می دانند، این مجازات بصورت مشخص در سایر ادیان

ابراهیمی نیز وجود داشته و به آن اشاره شده است. لازم به

ذکر است مواردی که به موجب آن مجرم محکوم به سنگسار

می شود در ادیان دیگر مانند یهودیت بسیار بیشتر و سخت

گیرانه تر از دین مبین اسلام است.

سنگسار در اسلام

در احکام جزایی اسلام، حد زنای محصنه « رَجْم » (سنگسار کردن)

است. منظور از « مُحصن » مردى است که همسر دارد و همسرش

در اختیار او است، و « مُحصنه » به زنى می‌گویند که شوهر دارد و

شوهرش نزد او است.

هر گاه کسى با داشتن چنین راه مشروعى، باز هم مرتکب زنا بشود،

حدّ او سنگسار است، و این قانون اگر چه در قرآن به آن اشاره‏اى

نشده است ولی در احادیث پیامبر صلى الله علیه و آله ومعصومین

علیهم السلام به طور مسلّم وارد شده است.

البته باید توجه داشت که نه تنها این حکم، بلکه بسیارى از احکام مسلم شرعى که حتى از ضروریات دین به شمار می آید، در قرآن نیامده است؛ البته ضرورتى هم ایجاب نمى‏کند که تک تک احکام شرعى به صورت مبسوط در قرآن ذکر شود؛ در واقع قرآن همانند قانون اساسی هر کشور است و معلوم است که مجموعه قوانین حقوقی، جزایی، مدنی، و … ده ها برابر قانون اساسی است که توسط حقوق دانان تنظیم و ارائه می شود.

سنگسار در روایات اهل بیت علیهم السلام

۱- امیرالمومنین علیه السلام به این قانون اسلامی اشاره دارند ومی فرمایند: « وَقَدْ عَلِمْتُمْ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله علیه و آله رَجَمَ الزَّانِیَ الْمُحْصَن‏؛ می‌دانید رسول خدا صلى الله علیه و آله زناکار همسردار را سنگسار ‏کرد.

۲- عَنْ زُرَارَهَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام فِی الْمُحْصَنِ وَ الْمُحْصَنَهِ جُلِدَ مِائَهً ثُمَّ الرَّجْمَ؛ از امام باقر (علیه السلام) نقل شده که فرمودند: مرد و زن همسردار (که مرتکب زنا شده باشند) نخست صد تازیانه مى‏خورند سپس سنگسار مى‏شوند.

۳-عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ الرَّجْمُ حَدُّ اللَّهِ الْأَکْبَرُ وَ الْجَلْدُ حَدُّ اللَّهِ الْأَصْغَرُ؛ امام صادق علیه السلام می فرمایند: سنگسار حدّ بزرگ الهی ، و تازیانه زدن حدّ کوچک الهی است.

 
سنگسار در روایات اهل تسنن

۱- صحیح بخاری ، ج ۲۲ ، ص ۳۴۶

حَدَّثَنَا آدَمُ حَدَّثَنَا شُعْبَهُ حَدَّثَنَا سَلَمَهُ بْنُ کُهَیْلٍ قَالَ سَمِعْتُ الشَّعْبِىَّ یُحَدِّثُ عَنْ عَلِىٍّ (رضى الله عنه) حِینَ رَجَمَ الْمَرْأَهَ یَوْمَ الْجُمُعَهِ وَقَالَ قَدْ رَجَمْتُهَا بِسُنَّهِ رَسُولِ اللَّهِ – صلى الله علیه وسلم

شعبی نقل می کند از علی علیه السلام که روز جمعه، زنی را رجم کرد و فرمود : بر اساس سنت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) او را رجم کردم .

۲- صحیح مسلم ، ج ۹ ، ص ۷۵

و حَدَّثَنِی هَارُونُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ حَدَّثَنَا حَجَّاجُ بْنُ مُحَمَّدٍ قَالَ : قَالَ ابْنُ جُرَیْجٍ أَخْبَرَنِی أَبُو الزُّبَیْرِ أَنَّهُ سَمِعَ جَابِرَ بْنَ عَبْدِ اللَّهِ یَقُولُ : رَجَمَ النَّبِیُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ رَجُلًا مِنْ أَسْلَمَ وَرَجُلًا مِنْ الْیَهُودِ وَامْرَأَتَهُ ؛ ابو زبیر می گوید از جابر بن عبدالله شنیدم که می گفت : رسول خدا (ص) مردی از اسلم ، و مردی از یهود و زنش را رجم کرد .

 
سنگسار در آیین یهودیت

در کتاب مقدس یهودیان، سنگسار شیوه رایج اعدام در زمان شکل ‏گیری کتاب مقدس بوده است و همچنین از اجرای این مجازات در کتاب مقدس نیز خبر داده شده است. گاهی نیز برای تشدید مجازات، جسد پس از سنگسار سوزانده شده است. 

تعداد عناوین جرایمی که در عهد قدیم مستوجب اعدام به شیوه سنگسار بوده، بسیار زیاد است، که این جرایم عبارتند از:

1. قربانی فرزند برای بت ها (لاویان۲۰:۲)
2. جادوگری (لاویان ۲: ۲۷)
3. کفر گویی (لاویان ۲۴:۱۶)
4. حرمت‏ شکنی روز سبت(شنبه) (اعداد، فصل۱۵)
5. دعوت کردن به بت ‏پرستی (تثنیه، فصل ۱۳)
6. بت پرستی (تثنیه، فصل ۷)
7. سرکشی پسر: هر کسی را پسری سرکش و فتنه انگیز باشد که سخن پدر و سخن مادر خود را گوش ندهد و هر چه او را تأدیب نمایند ایشان را نشنود پدر و مادرش او را گرفته نزد مشایخ شهرش به دروازه محله‌اش بیاورند و به مشایخ شهرش گویند این پسر ما سرکش و فتنه انگیز است، سخن ما را نمی‌شنود و میگسار است. پس جمیع اهل شهرش او را با سنگ سنگسار کنند تا بمیرد (تثنیه،فصل ۲۱)
8. زنای محصنه و غیر محصنه(تثنیه، فصل ۲۲)
9. سنگسار حیوانات: در یهودیت سنگسار ویژه انسان ها نیست، بلکه اگر حتی گاوی شخصی را به قتل برساند، باید سنگسار شود: هرگاه گاوی به شاخ خود مردی یا زنی را بزند که او بمیرداگر گاو قبل از آن شاخ ‏زن می‏بود و صاحبش آگاه بود و آن را نگاه نداشت و او مردی یا زنی را کشت، گاو را سنگسار کنند و صاحبش را نیز به قتل رسانند و اگر دیه بر او گذاشته شود، آن‏گاه برای فدیه جان خود هرآنچه بر او مقرر شود ادا نماید) خروج، ۲۱: ۲۸ـ۳۰)

سنگسار در آیین مسیحیت

درباره سنگسار در کتاب انجیل یوحنا در فصل هشتم باب ۸ آیات ۱-۱۳ درباره حکم زن زناکار آمده است: “فریسیان زنی را در حال زنا گرفته بودند، کشان کشان به مقابل جمعیت آوردند و به عیسی گفتند: استاد! ما این زن را به هنگام عمل زنا گرفته ایم او مطابق قانون موسی باید کشته شود، ولی نظر شما چیست؟ عیسى سر را پایین انداخت و با انگشت بر روى زمین چیزهایى مى‏نوشت. سران قوم با اصرار مى‏خواستند که او جواب دهد. پس عیسى سر خود را بلند کرد و به ایشان فرمود: بسیار خوب؛ آن‏قدر بر او سنگ بیندازید تا بمیرد. ولى سنگ اول را کسى به او بزند که خود تا بحال گناهى نکرده است.”

همچنین روایتى از امام صادق(ع) بر اجراى حکم سنگسار توسط حضرت عیسى(ع) بر مرد زناکار خبر مى‏دهد که حضرت(ع) فرموند: «مردى نزد عیسى بن مریم(ع) آمد و به او گفت: یا روح‏الله من زنا کرده‏ام مرا پاک کن. عیسى(ع) امر کرد: کسى در جایى نماند؛ بلکه همه بیرون آیند براى پاک ساختن فلان کس. پس هنگامى که وى با مردم گرد آمدند و مرد براى سنگسار در حفره شد، فریاد زد: «مرا حد نزند آن‏کس که حدى به گردن دارد.

پس همه مردم رفتند؛ جز یحیى و عیسى(ع). پس یحیى(ع) به وى نزدیک شد و گفت: اى گنهکار! مرا موعظه کن. مرد گفت: نفس خود را در کارها رها نکن که آزادانه هرچه هوا کند آن را انجام دهد؛ زیرا این موجب سقوط تو باشد. یحیى(ع) فرمود: بیشتر برایم بگو. مرد گفت: خطاکار را به خطایش ملامت و سرزنش نکن. گفت: برایم بیشتر بگو. مرد گفت: سعى کن غضب نکنى. یحیى(ع) گفت: مرا بس است.