پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی گشت ۲
« گشت ارشاد » یکی از جنجالی ترین آثار چند سال اخیر سینمای ایران بوده است. اثری که در آغاز اکران با
محدودیت های بسیاری مواجه شد که در نهایت منجر به پایان اکران زودهنگامش شد. این فیلم مدتی بعد به
شبکه نمایش خانگی وارد شد اما در همانجا هم توفیقی کسب نکرد و پس از مدتی از دسترس خارج شد.
حالا پس از گذشت ۵ سال قسمت دوم با نام « گشت ۲ » به اکران عمومی درآمده و امیدوار است اینبار بدون مشکل بتواند اکران موفقی را پشت سر بگذارد.
اما وضعیت « گشت ۲ » در مقایسه با قسمت نخست ( که آن فیلم هم اثر منسجمی نبود ) یک عقبگرد آشکار محسوب می شود. فیلمنامه « گشت ۲ » مغلطه ای از تمام شوخی های رکیک اجتماعی است که سازنده تا جایی که امکان داشته آن را به مقابل دوربین آورده و بدون اینکه کارکردی در جریان داستان داشته باشند، آن را بر زبان شخصیت های داستان اضافه کرده اند تا شاید تماشاگر لبخندی از سر ناچاری بزند.
متاسفانه در « گشت ۲ » نه داستان مشخصی به چشم می خورد و نه کمدی پر مغزی که بتواند به معضلی پرداخته و با خلق موقعیت و بسترسازی مناسب برای آن، اثر را در ذهن مخاطب ماندگار نماید. فیلمنامه « گشت ۲ » شبیه به اپیزودهای مختلفی از داستان های چندپاره است که ارتباطی به یکدیگر پیدا نمی کنند و بصورت کاملا تصادفی و بدون قاعده در کنار یکدیگر قرار می گیرند تا یک فیلم سینمایی بلند را تشکیل دهند.
فارغ از سه شخصیت اصلی داستان که در قسمت قبل به آنها پرداخته شده، « گشت ۲ » تعدادی شخصیت جدید زن را نیز به داستان اضافه کرده که با کمترین میزان پرداخت استاندارد سینما همراه بوده اند و به نظر می رسد بیشتر یک بهانه برای انجام شوخی های جنسی در فیلم هستند؛ شوخی هایی که هیچ ارتباطی به ماهیت داستان و روند فیلمنامه پیدا نمی کنند و فقط آمده اند تا مخاطب سینما را به هر روشی که ممکن هست بخندانند؛ به نظر می رسد که خود فیلمساز هم می دانسته که تماشاگر امکان خندیدن به اتفاقات داستان را نخواهد داشت و فقط از طریق اشارات جنسی می تواند از او خنده بگیرد.
در میان بازیگران فیلم، تنها حمید فرخ نژاد است که وظیفه ایجاد کمدی را در تمام طول مدت زمان فیلم برعهده داشته است. فرخ نژاد با دیالوگ هایی که بسیار اندک دیده می شود در آن شوخی و توهین های جنسیتی به چشم نخورد، از یک سکانس به سکانس دیگر می رود و با توجه به موقعیتی که درش قرار گرفته، یک شوخی بی مزه به همراه کلماتی که تا حد امکان سعی شده معنی دوگانه ای داشته باشد را بکار میگیرد تا مخاطب بخندد. دیگر بازیگران فیلم از جمله ساعد سهیلی و پولاد کیمیایی نیز در اینجا نقش های حاشیه تری برعهده داشته اند و حتی از خودشان در « گشت ارشاد » یک پله عقب تر هستند.
نکته جالب آنکه فیلم پس از پایان یافتن مخزن شوخی های
عجیب و غریبش، با موقعیت سازی های شعاری در صدد
جبران و احتمالا بدست آوردن دل کسانی که قبلاً فیلم را
در اکران با مشکل مواجه نموده اند بر می آید. سکانس
های عجیب و غریبی از جمله تغییر وضعیت ناگهانی و بی
توضیح دختری که به یکباره با چادر بر سر قبر شهید گمنامی
می رود، نه تنها کارکرد موثری ندارند و حتی قادر نیستند
مطلبشان را به درستی به ذهن مخاطبانشان انتقال دهند،
بلکه به شدت بر شلختگی فیلم افزوده اند بطوریکه هیچکس
نمی داند قرار است سکانس بعدی این صحنه حمله موجودات
فضایی به عطا باشد یا مجددا رینگ بوکس!
« گشت ۲ » کمدی بسیار نازلی است که در نگارش فیلمنامه
آن کوچکترین هوشمندی دیده نمی شود و سازندگانش تنها راه
خندیدن مخاطب را در شوخی های به اصطلاح « پائین تنه ای»
جستجو کرده اند و البته با برچسب ” اثر مردمی ” روانه سینماها
کرده اند. شاید بازنده اصلی در اکران چنین فیلمی را بتوان خودِ
مردم دانست که در نظر فیلمسازان داخلی تا این حد سطح سلیقه
شان تنزل یافته که چنین اثر بی سر و تهی با عنوان ” فیلم مردمی”
به سینماهای کشور راه پیدا کرده است. شاید باید از یک جایی به
بعد به فیلمسازان این نکته را تفهیم کرد که ساخت کمدی فقط
شوخی های جنسی نیست و همانند هر اثر دیگری نیاز به نقد
اجتماعی دارد تا در نهایت مخاطب ، اندکی هم پس از تماشای
فیلم فرصت تفکر داشته باشد.