پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Free Birds (پرنده های آزاد)
اکثر انیمیشن های بی اهمیت و درجه پایین آنقدر تکراری
هستند که ارزشش را دارد یک چنین پرنده ی عجیبی
را به عنوان شخصیت فیلمی برای کودکان که به صورتی
بشاش و سرزنده عجیب و غریب است، بپذیریم. فیلم
شاهکار نیست، اما اگر به دنبال یک فیلم خانوادگی هستید که همه را نسبتاً سرگرم نگه دارد، این فیلم مناسب شماست.
به لطف صداپیشگی تر و فرز اوون ویلسون در نقش رجی
، تنها بوقلمون باهوش در مزرعه، بیشتر اعتبار و ارزش
فیلم شایسته ی اوست. در حالیکه بقیه ی دسته ی پرندگان
همراه رجی به کودنی یک کنده چوب هستند، رجی وحشت
زده متوجه می شود که دارند همه ی آنها را برای یک
ضیافت پروار می کنند. اما او قبل از اینکه نصیب میز مراسم
روز شکرگزاری کسی شود، خود را بال بال زنان به یک مراسم عکاسی رسمی می رساند تا رسماً توسط شخص رئیس جمهور آزاد شود.
در نهایت لذت و حض بردن رجی، اتاقی مخصوص خودش
در کمپ دیوید* گیرش می آید که تلویزیون کابلی دارد
و علاوه براین می تواند هر چقدر بخواهد پیتزا بخورد. افسوس
که زمانی که پرنده ی دیگری به نام جیک (با صداپیشگی وودی
هارلسون) او را می دزدد، دنیای بهشتی اش ویران می شود.
جیک مأموریت دارد تا نژاد بوقلمون ها را نجات دهد و بایستی
این کار را با بازگشت به قرن ۱۷ ام، به وسیله ی یک ماشین
زمان سخنگو (با صداپیشگی خشک و خشن جورج تاکی)
انجام دهد تا تعریف جدیدی برای مراسم شکرگزاری ارائه کند.
برنامه ی جیک این است که مهاجران و بومی های آمریکایی
را قانع کند که یک جشن گیاهخوارانه خیلی مطلوب خواهد
بود. متأسفانه مایلز استندیشِ بدجنس (با صدا پیشگی کلم مینی) با سرسختی تمام عکس این عقیده را دارد. بنابراین جیک و رجی باید دوستان پرنده ی خود را، که شامل یک بوقلمون جذاب به نام جنی (با صداپیشگی امی پولر) هم می شود، قبل از رسیدن روز واقعه نجات دهند.
رجی (با صداپیشگی اوون ویلسون) و جیک (با صداپیشگی وودی هارلسون) در انیمیشن «پرنده های آزاد» به گذشته سفر می کنند. با وجود ترکیب انیمیشن سطح پایین (از خریدن بلیط نمایش ۳ بعدی صرفنظر کنید) و طرح داستانی ساده انگارانه، امکان ندارد کسی این اثر متوسط را با یکی از پروژه های پیکسار اشتباه بگیرد. اما فهمیدن اینکه فیلمنامه واقعاً اهداف والاتری دارد، نکته ی غافلگیر کننده ای است.
طنزها و جملات نغز یکی در میان هوشمندانه و به شکلی غیرمنتظره عجیب و غیر قراردادی هستند. و گروه صداپیشگان با توانایی بالایی با حساسیت کمی عجیب جیمی هیوارد (کارگردان فیلم) ارتباط برقرار می کنند، حساسیتی که وقتی کار با مشکلی مواجه می شود می تواند آن را به سوی موفقیت پیش ببرد.
بعد از یک نیمه ی اول به طرزی سرگرم کننده عجیب، وقایع تا انتهای داستان حالتی جدی پیدا می کنند و یک نبرد خشن غیر ضروری به سبک فیلم «شجاع دل» هم در این بخش گنجانده شده است. نحوه ی برخورد هیوارد با وضعیت نامساعد بومی های آمریکایی نیز – که به نظر می رسد به وسیله ی بوقلمون ها نشان داده شده باشد – اشتباه و نابخردانه به نظر می رسد.
البته بچه ها متوجه مفهوم مجازی سیاسی داستان نمی شوند. اما حتماً آماده باشید که وقتی از سالن سینما خارج می شوند از شما درخواست کنند از این به بعد برای جشن شکرگزاری فقط “توفورکی” (غذایی متشکل از سبزیجات و سویا که به شکل بوقلمون تزئین شده است) درست کنید.