پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Fantastic Four (چهار شگفت انگیز)
سر و صدای منفی به راه افتاده دور و بر تولید پردردسر «چهار شگفت انگیز»(Fantastic Four) ممکن است باعث شود
که بینندههای باهوش با بیم و نگرانی به فیلم نزدیک شوند. شاید در کمال تعجب، این فیلم فرقی با سایر فیلمهای ابرقهرمانی سال ۲۰۱۵ نداشته باشد. این وضعیت بیش از آنکه گویای کیفیت آخرین محصول کمپانی مارول روی پرده باشد نشان میدهد که امسال تا چه حد برای ارتش کتابهای کمیک ناراحت کننده و ناامیدکننده بوده است. میتوانستم بگویم که این فیلم بهترین تکرار اکشن زنده ماجراهای این تیم ستودنی است اما آن با توجه به اسلاف خود (یک فیلم بی کیفیت از راجر کورمن و یک اقتباس مسخره از ۰۰ها) آن طور که باید تحویل گرفته نشده است. شاید طرفدارهای «چهار شگفت انگیز» کلاسیک از دیدن آنچه جاش ترانک کارگردان (کرونیکل/Chronicle) ساخته است شوک زده شوند. آن‌هایی که امیدوار به دیدن یک اقتباس وفادار به کتاب هستند محکوم به ناامیدی اند. (نبود یک حضور کوتاه از استن لی به خوبی نشان می دهد که اتفاقات تا کجاها منحرف شدهاند.) اما این کارگردان برای ساخت یک تقلید کورکورانه به کار گرفته نشده است. نیت از آوردن او به هم ریختن همه چیز بوده است و نمیتوان گفت که او نتوانسته از پس ماموریت خود برآید. برای یک فیلم ابرقهرمانی مارولی، همه چیز تیره و تار بوده است (حداقل تا به الان). لحن این فیلم بیشتر به «بتمنهای» نولان نزدیک است تا به کارهای پرزرق و برقی که قبلاً از مجموعههای سینمایی مارول دیده بودیم.
هنوز معلوم نیست که چرا فیلم سازها تصور کردهاند که بیان دوباره داستان چهار شگفت انگیز ضروری بوده است. )سه تا از چهار اکشن زنده فیلمهای «چهار شگفت انگیز» روی همین زمین بایر کاشته شدهاند). درست است که این یکی کمی با فیلمهای قبلی که از آن دیدهایم کمی متفاوت است، اما این تفاوت آنقدر نیست که بتوان از دل آن یک داستان تازه بیرون کشید. (و صراحتاً بگویم، مکانیک تغییرشکل بی نهایت پیچیده است). برای تغییر ماجرا، خوب میشد اگر فیلم از شر الزام مولفه «نحوه به وجود آمدن آنها» خلاص میشد و یک راست سراغ یک داستان جالبتر میرفت. افسوس، این اتفاق اینجا رخ نداده است. بنابراین، دوباره با نسخه تعمیر شده نسخه سال ۲۰۰۵ روبرو میشویم البته به جز حضور بازیگران جوانتر و یک لحن متفاوت.
در این بازسازی «چهار شگفت انگیز» پنج کاراکتر اصلی دور هم جمع میشوند تا روی یک وسیله دورگردی کار کنند. وقتی که سفر به یک منطقه منفی به طرز وحشتانکی اشتباه از آب در میآید، همگی دچار تغییر شکل میشوند- رید ریچارد (مایلز تلر) از محدودیتهای خود در قالب آقای شگفت انگیز دور میشود، سو استورم (کیت مارا) به عنوان دختر نامرئی از نظرها دور میشود، جانی استورم (مایکل بی جوردن) به شکل اشیا در میآید و ویکتور وان دوم (توبی کبل) به شکل اسمش به عنوان دکتر دوم در میآید. وقتی که انسان ها سوپرانسان میشوند، داستان کار زیادی غیر از هموار کردن راه برای این چهار قهرمان برای مبارزه با دوم خودشیفته، که هدفش تبدیل کردن سیاره زمین به یک حفره سیاه است، نمیکند. انتقامجوها کجا هستند وقتی به آنها نیاز دارید؟ اوه بله آنها در دنیای دیگری هستند.
لحن تاریک فیلم خوشایند است، گرچه اینجا به اندازه «بتمن آغاز می کند»
(Batman Begins) جواب نمیدهد. این لحن باعث شده که «چهار شگفت انگیز»
جدیتر و بزرگسالانهتر از آنچه انتظار میرود به نظر برسد. متأسفانه، حرف زیادی
برای گفتن درباره این فیلم وجود ندارد. نیمی از فیلم (نیمه بهتر آن) صرف معرفی
شخصیتها میشود و نیمه دیگر نیز به نمایش تغییر شکل و مقابله آنها با دوم
به مدت حدود ۴۰ دقیقه میپردازد (از جمله یک پرش زمانی یک ساله مصیبت بار).
اوج فیلم خیلی عجولانه ساخته شده است و جنگ نهایی بین ابرقهرمانها به امری
عادی در فیلمهای کمیکی تبدیل شده است.
زنان و مردان بازیگر «چهار شگفت انگیز» بازیگران خشک و کاریزماتیکی هستند
و نهایت تلاش خود را برای ایفای نقش کاراکترهای فانتزی به کار بردهاند. زمان
و انرژی کمی صرف ساخت افراد سه بعدی شده است و تعاملات بین فردی آن
ضعیف است. مدام روی مولفه «خانواده» تاکید میشود، اما این هرگز جواب نمیدهد.
هیچگونه حس نزدیکی یا رفاقتی میان این چهار تن دیده نمیشود. دوستی بن و رید
مصنوعی است. یک رمانس کاذب بین رید و سو رخ میدهد. در مورد دوم (doom)،
این یک آغاز ننگین برای یکی از بدنام ترین ومنفورترین شخصیت های منفی مارول
است. انگیزههای او ضعیف هستند و بازیاش ربطی به شخصیت نمادین موجود در
کتاب ندارد. شاید بتوان او را تنها آدم بده کمیک همیشگی #۱ نامید.
افرادی که میتوانند «چهار شگفت انگیز» را از کتاب اصلی دور کنند، شاید بهتر
از طرفدارهای دیرپای یکی از قدیمیترین مجموعههای مارول بتوانند این خطاها
را ببخشند. به عنوان یک فیلم ابرقهرمانی، این را می توان نه فیلمی به یادماندنی
و نه فراموش شدنی نامید. نشانههایی از یک فیلم متقاعد کننده تر دیده میشوند،
اما هرگز اینها پرورده نمیشوند و فیلم به طور کلی چیزی شبیه به ازدواج ناخوشایند
موضوعات رقیب تبدیل میشود. چیز جدیدی برای تماشا در اینجا وجود ندارد.