پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Escape From Planet Earth (فرار از سیاره زمین)
آخرین باری که «راب کوردری/ Rob Corddry » را در حال زد و خورد با
موجودات آسمانی دیدیم، زمانی بود که در فیلم «در جستوجوی یک
دوست برای پایان دنیا / Seeking a Friend for the End of the World»
در نقش یک مرد خانواده دار بازی می کرد و بچه هایش را تشویق می
کرد به سبک سال ۱۹۹۹ (سال عوض شدن هزاره) جشن بگیرند. حرف
ندارد! درست همان خرابکاری هایی که از کارگردان و بازیگر مجموعه
«بیمارستان اطفال/Childrens Hospital» و خبرنگار سابق برنامه ی
«جُنگ روزانه/ Daily Show» انتظار دارید. همین که نام او را در تبلیغات
مربوط به یک انیمیشن سینمایی بلند و مستقل به نام «فرار از سیاره
ی زمین/ Escape from Planet Earth » می بینید، فوراً مشتاق می
شوید ببینید او این بار با مسائل فضایی چه برخوردی پیش می گیرد،
آن هم وقتی این اثر با رده بندی PG و برای هواداران پرشور پیکسار اکران شده است.
با وجود اینکه موجودات فضایی سه بعدی و خنده داری که در میان
ما هستند حسابی رنگ آمیزی شده اند، نقشی که به کوردری
و دیگر همبازیانش رسیده تا جای ممکن بی رنگ و خاکستری
ست. اگر قرار است دیدن فیلم «فرار از سیاره ی زمین» جزو برنامه های ماه فوریه ی شما باشد، احساس نخواهید کرد که پولتان را دور ریخته اید. اما از طرف دیگر این از آن دسته انیمیشن هایی نیست که بچه ها وقتی بعد از دیدن آن به مدرسه می روند، درباره اش مدام صحبت کنند و هیاهو برپا کنند.
کوردری نقش یک تکنسین خبره در امور فضایی به نام گری سوپرنوا را بازی می کند، آدمی که مدام نگران امنیت است و مسوولیت اداره ی اتاق کنترل سکوی پرتاب فضا پیماهای برادر زرنگ و از زیر کار درو اش، باز لایت، آم، نه، منظورم اسکورچ (برندن فریزر/ Brendan Fraser) را برعهده دارد. وقتی اسکورچ با بی دقتی سفینه ی خود را برای پاسخ به پیغام اضطراری که از سمت زمین می آید، از جا بلند می کند، معلوم است که گری با ترشرویی با او برخورد می کند. در حالیکه کامپیوتر کنترل مرکزی (ریکی گراویس/ Ricky Gervais) توجه آنها را به خود جلب می کند، آن دو مشغول صحبت درباره ی دنیایی هستند که با خطر تکامل روبرو شده و مشهور است که افرادی که را که برای بار اول به آنجا می روند، در خود فرو می دهد.
چیزی مثل تاریخچه ی پر سر و صدایی برای کره ی زمین که با تصاویر زنده ای از گروه های موسیقی ZZ Top و Castro ترکیب شده تا نشان بدهد ما تا چه حد ساده – و دارای محاسن بلند- هستیم. این یکی از آن معدود قسمت های ابتکاری و کنایه آمیز فیلم است که دلتان می خواهد بیشتر از این در فیلم گنجانده می شدند.
همانطور که از ابتدا معلوم است، اسکورچ دستگیر شده و همراه یک عده جانور دیگر (کریگ رابینسون، جین لینچ و…) در یک ساختمان دولتی نگهداری می شود که مطمئنیم در فیلم «هیولاها بر علیه موجودات فضایی/ Monsters vs. Aliens» آن را دیده ایم.
کاملاً واضح است که سازندگان فیلم سعی خودشان را کرده اند. آنها برای شخصیتی که لینچ نقش آن را ایفا می کند، یک صدف دریایی، یک ترایسراتاپس و یک غول افسانه ای یک چشم را با هم ترکیب کرده اند، و ویلیام شاتنر را برای صداپیشگی ژنرال ارتش که شخصیتی خود بزرگ بین دارد، برگزیده اند، اما این چیزها و تلاش هایی از این دست برای فیلمی که به کل الگو گرفته شده است، کاری از پیش نمی برد.
در عین حال، وقتی صحبت از کلیت اکشن به میان می آید – وقتی گریِ پشت میز نشین به منطقه ی عملیاتی می رود تا برادرش را پیدا کند – داستان به همین که طبق روال قابل پیش بینی فیلمنامه عمل کند، بسنده می کند. که البته مشکلی هم ندارد، اما علاوه بر آن زمینه آنکه کوردری مهارت خود در موقعیت های پیش بینی نشده را به رخ بکشد، از وی دریغ می دارد.