پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Edge Of Tomorrow (لبه فردا)
جایی، کسی به طریقی فیلم «لبه فردا» را بدون اشاره به فیلم «روز موش خرمایی / Groundhog Day» نقد خواهد کرد،
اما همانطور که همین الان شنیدید، آن فرد من نخواهم بود. «لبه فردا» برداشتی علمی-تخیلی و بزن بهادر از «روز موش خرمایی
/ Groundhog Day» است که در آن تام کروز نقش بیل ماری را بازی می کند: یک آدم انزوا طلب خود محور و نچندان نجیب که خود را در حلقه‌ای ممتد می‌یابد که محکوم است یک روزش هر روز تکرار شود و سرانجام به کشف حقایقی می انجامد که زندگی‌اش را دگرگون می‌کند.
البته «روز موش خرمایی» روشن ترین تاثیر را بر «لبه فردا» داشته است، اما پرتو‌هایی از«کد منبع / Source Code»، «تاثیر پروانه ای / The Butterfly Effect»، «یادآوری مطلق / Total Recall»، «ارتش فضایی / Starship Troopers» و حتی «بازگشت به آینده / Back to the Future» را در آن می‌بینم. با وجود این، فیلم برتری های خاص خود را به عنوان یک ابتکار، یعنی ماجراجویی علمی-تخیلی شور انگیز و بد‌جنسی با هوش دارد. «لبه فردا» تا اینجا یکی از فیلمهای محبوب امسال من است.
در این فیلم باز می بینیم که آینده برای نوع بشر امیدبخش به نظر نمی رسد (اگر همه فیلم های ساخته شده در ده سال گذشته در باره آینده نزدیک را به صورت یک فیلم بسیار بلند در آورند، در حدود ۵۰ ستاره سینما خواهیم داشت که با حدود ۳۰۰ شکل مختلف از موجودات فرازمینی، هیولا، زامبی، و روبات در حال جنگ هستند. و من چنین فیلمی را تماشا خواهم کرد.) در باره موجودات با صدای جیغ مانند که ترکیبی از عنکبوت و هشت پا هستند و “میمیک‌ها / Mimics” خوانده می‌شوند و به کلیه قاره‌ها هجوم می آورند، چیز زیادی برای گفتن وجود ندارد، اما آنها دقیقاً همین کار را انجام می‌دهند و کل نیروهای ارتشی دنیا هم حریف هجوم گروهی آنها نمی‌شوند.
در واقع تام کروز، لااقل برای مدتی، در نقشی متفاوت با شخصیت معمول خود ظاهر می‌شود. سرگرد بیل کیج مدیر روابط عمومی حیله گری است که برای آرام کردن توده‌های مردم بر صفحه تلویزیون ظاهر می‌شود، در حالیکه خودش از زندگی نسبتاً آسوده دور از خط مقدم برخوردار است.
اما پس از مدتی، بِرَندِن گِلیسِن در نقش ژنرال بِریگام، تصمیم می گیرد کیج را به خط مقدم مهمترین نبرد در جنگ بفرستد. کیج امتناع می‌کند و به سرباز تنزل درجه داده می‌شود. یکدفعه می‌بینیم کیج در لباسی جنگی که از آن سردر نمی‌آورد، در میدان جنگ در میانه حمله‌ای ساحلی با قدم های سنگین در حال حرکت است، که به صحنه جنگ در فیلم «نجات سرباز رایان / Saving Private Ryan» شباهت دارد، با این تفاوت که در اینجا جنگ بین انسان ها و موجودات فرازمینی صورت می‌گیرد.
اگر پیش پرده یا حتی پوستر مربوط به «لبه فردا» را ملاحظه نکرده باشید، شاید جریان داستان لو برود: (و در مورد نام فیلم که اصلاً به عنوان شبیه نیست چه می‌گویید؟ انتخاب منبع اصلی، رمان علمی-تخیلی ژاپنی با عنوانی که به عبارت فوق العاده «تمام نیاز شما کشتن است / All You Need Is Kill» ترجمه می‌شود و تغییر آن به عنوانی تا این حد کلی را به هالیوود واگذار کنید.) کیج برای مدتی شانس می‌آورد، اما از همان روز اول از نبرد جان سالم به در نمی‌برد، و اینجا است که وارد حالت شبه رؤیا می شویم، چون کیج بیدار می شود و می‌بیند روز قبل دوباره از سر گرفته شده است و وقایع آن تکرار می‌شوند. اگر کیج یک میمیک آلفای نادر را بکشد دیگر نمی‌میرد. او مجبور است رویدادها را بار‌ها و بار‌ها زندگی کند که برای کیج امکان کسب مهارت‌های جنگی فوق العاده و توانایی پیش بینی دقیق ترتیب رویدادها را فراهم می‌کند.
اِمیلی بِلانت همچون یک جواهر است. کیست که او را دوست نداشته باشد؟ شخصیت نسبتاً ظریف روی پرده او به آدری هِپبورن شباهت دارد و به همین دلیل، انتخاب او برای بازی در نقش افسانه نیروهای ویژه، یعنی ریتا وِراتاسکی، یا شخصیت نامشخص تمام فلزی، عجیب می نماید. اما بِلانت این نقش را بازی می کند و تا حد زیادی هم از عهده آن برمی آید. او به خوبی هوش سرکش و شخصیت جدی خود را در هم می‌آمیزد و کمی دیوانگی و حتی کمی هم عاطفه اضافه می کند. کیج تنها هنگامی به وجود این عاطفه پی می‌برد که تقریباً صد بار همان روز تکراری را با وی می‌گذراند.
در واقع در فیلم «لبه فردا» صحنه های سه بعدی بسیار
خوبی وجود دارند و فیلمبرداری نیز در مواردی عالی است.
داگ لیمَن (کارگردان فیلم های دیگری چون «هویت بورن
/ The Bourne Identity» و «آقا و خانم اسمیت / Mr. and Mrs
. Smith») در کارگردانی سکانس‌های نبرد تصاویر کامپیوتری
پیچیده مهارت دارد، اما در عین حال می داند صحنه‌های اجباری
را نیز چگونه کنترل کند، جایی که دو شخصیت اصلی در لحظات
آرام فیلم بر زخم‌های یکدیگر مرهم می‌گذارند و در حالیکه با
یکدیگر بیشتر آشنا می شوند، موسیقی فیلم ملایم می‌شود.
کروز یکی از بهترین بازی های دوران کاری اش را ارائه می‌دهد.
بازی او در نقش کارمند روابط عمومی چرب زبان بدون نقص
است و با وجود گذشت تقریباً ۳۰ سال از «سلاح برتر / Top Gun
» هنوز به عنوان قهرمان فیلم های اکشن پذیرفتنی است. بیل
پَکِستون در نقش سرگروهبان دیوانه سرزنده جالب و خنده دار
است. بِرَندِن گِلیسِن در نقش ژنرال عالی است.
می خواهید درباره میمیک آلفا و میمیک معرکه آدم‌های کله
گنده و برنامه هایی که کیج و ریتا می چینند هم چیزی بدانید؟
خوب، اینها از کلک‌های سینمایی در فیلمهای علمی-تخیلی
هم فراتر می‌روند. و مطابق رسم فیلم‌هایی که در آنها زمان
از سر گرفته می‌شود، ناگهان می‌بینید دارید می‌گویید: “خوب
چرا پس این کار را نمی‌کند؟” یا “چرا نمی‌توانند آن کار را بکنند؟”.
اما این یک فیلمنامه هوشمندانه است که تعداد پاسخ‌هایش
بیش از نواقص پی رنگ است.
«لبه فردا» استعاره نهایی در مورد حرفه تام کروز است.
تام کروز را نمی توان کشت. او باز هم می‌آید. و شاید به
یک دلیل کماکان بزرگترین بازیگر سینمایی جهان باقی بماند
. اینطور وانمود می‌کند.