پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Earth To Echo (اِکو در زمین)
تصور می‌کنم اگر «اِکو در زمین» را نوعی ادای احترام به فیلم “ای.تی. / E.T.” ( موجود فرازمینی) توصیف کنیم
دور از انصاف نخواهد بود. دست‌کم فرض من بر این است که کارگردان، “دِیو گِرین” و فیلمنامه‌نویس، “هِنری گِیدِن”، به دنبال چنین چیزی بوده‌اند: یعنی بازگشت به گونه‌های لطیف‌تر فیلم‌های علمی‌تخیلی دهه‌های ۷۰ و ۸۰، که اسپیلبرگ و امثال او پیشروان اصلی در تولید چنین فیلم‌هایی بودند. (همچنین مشابهت‌های اندکی با «برخورد نزدیک از نوع سوم / Close Encounters of the Third Kind» وجود دارد). در این فیلم‌ها، بیگانگان بچه‌های خوبی بودند و باید از انسان‌ها، به ویژه افراد وابسته به دولت، می‌ترسیدیم و به آنها اعتماد نمی‌کردیم. امّا، در رویکرد اتخاذ شده در «اِکو در زمین»، دو نقطه‌ضعف فاحش وجود دارد. نخست آن که فیلمنامه گُنگ است. این یک فیلم خانوادگی نیست، به عبارتی همۀ افرادِ حدوداً بالای ۸ سال بلافاصله به نامفهوم بودن قسمت‌های قابل‌توجهی از داستان پی می‌برند. دوم آن که تصمیم به استفاده از ژانر «تصاویرِ کشف‌شده»[۱] / روش اول شخص در روایت داستان نه تنها مایۀ آشفتگی و حواس‌پرتی است، بلکه به قدری ناشیانه است که افرادی که “بیماری حرکت” داشته باشند، در راهروهای بین صندلی‌ها حالشان بهم می‌خورد.
داستان سرراست است. آخرین شبی است که سه دوست دوران کودکی – اَلکس (با بازی تِئو هالم)، تاک (با بازی برایان “آسترو” بِرَدلی) و مانچ (با بازی ریس سی. هارتویگ)– دور هم هستند. فردای آن روز، همگی باید از محلۀشان [شهرک‌شان] اسباب‌کشی می‌کردند تا راه برای ساختن بزرگراه باز شود. در تلفن‌های همراه آنان اتفاقات عجیبی می‌افتد و آنها مصمم می‌شوند که از این قضیه سر در بیاورند. همین امر باعث می‌شود که شبانه روانۀ صحرا شوند. این سه یک موجود بیگانۀ رباتیک کوچک پیدا می‌کنند که در اثر یک برخورد آسیب دیده است و سعی دارد مسیر خود را برای رسیدن به یک فضاپیما پیدا کند. پسران به همراه همکلاسی خود، اِما (با بازی اِلا والشتِت)، به آن ربات کمک می‌کنند و این در حالی است که از سوی مأموران فدرال تحت تعقیب‌اند. مأموران با مقاصد شومی به دنبال این موجود بیگانه هستند.
لازم است چهار موضوع ساده را در مورد «اِکو در زمین» به خاطر داشته باشیم: (۱) موجود بیگانه به طرزی غیرممکن بانمک و دوست‌داشتنی است، (۲) همۀ بچه‌ها عاقل و باهوش‌اند، (۳) پدر و ومادرها ابله و کم‌عقل‌اند و (۴) مأموران فدرال افرادی شرور هستند. این چهار مورد به طور خلاصه و تا حد نسبتاً زیادی شخصیت‌پردازی‌ها را بیان می‌کند. ذره‌ای پیچیدگی و ظرافت در «اِکو در زمین» وجود ندارد. اقتباس از ای.تی. به قدری زیاد است که “مِلیسا مَتیسون” باید به خاطر اعتبار داستان فیلم از آن شکایت کند (حتی پوستر فیلم نیز کپی پوستر ای.تی. است). مسئله این است که «اِکو در زمین» تا حدی توانسته است تقریباً همۀ چیزهای خوب و سحرانگیز موجود در فیلم اسپیلبرگ را دور بیندازد و در عین حال، عناصر ضعیف و فراموش‌شدنی را حفظ نماید. همین امر است که ما را به روش به اصطلاح «تصاویرِ کشف‌شده» می‌رساند… اصلی‌ترین سؤالی که به ذهنم می‌آید آن است که: «چرا؟»
این فیلم از طریق ویدیویی به نمایش در می‌آید که توسط قهرمانان داستان گرفته شده است. فکر می‌کنم این کار در چند مرتبۀ اولی که (اکثراً در فیلم‌های ترسناکی مانند “پروژه جادوگر بِلِر / The Blair Witch Project”) انجام شد زیرکانه بود، امّا ترفندی است که به سرعت جذابیت خود را از دست می‌دهد. یک اشکال دیگر آن است که تکان‌های مستمر دوربین دستی و چرخش‌های افقی مداوم آن ممکن است باعث ایجاد حالت تهوع در برخی تماشاگران گردد. حتی، در مورد کسانی که در اثر تماشای تصاویر متحرک دچار دل‌به‌هم‌خوردگی نمی‌شوند، این قالب فیلمبرداری بیش از آن که نوآورانه و جالب باشد باعث آشفتگی و حواس‌پرتی است. می‌توان استدلال کرد که با استفاده از چنین سبکی تلاش شده است بر نارسایی‌های دیگر سرپوش گذاشته شود.
در بهترین حالت، بازی‌ها مناسب‌اند و گاه رضایتبخش نیستند.
از نظر فیلم‌شناسی، هیچکدام از چهار بازیگر اصلی سوابق
طولانی بازیگری ندارند و یکی از آنها، یعنی آسترو، به خاطر
شرکت در مسابقۀ خوانندگی تلویزیون با نام «اِکس فَکتور /
The X Factor» بسیار معروف است. کارگردان، دِیو گِرین، بعد
از تولید چند اثر تلویزیونی و ساخت چندین فیلم کوتاه، اولین
فیلم بلند سینمایی خود را ساخته است. به نظر می‌آید «
اِکو در زمین» به خاطر ارزش‌های تولیدی محدود و جلوه‌های
ویژه‌‌ای که از کیفیت بازی‌های ویدئویی برخوردار است به قصد
ارائه به کانال دیزنی ساخته شده است. با این حال، اگر
لحظه‌ای به عقب بازگردیم و متوجه باشیم که در ساخت
این فیلم، کودکان مد نظر بوده‌اند، آن را سرگرمی قابل قبولی
خواهیم یافت که قطعاً از بسیاری از آثاری که کودکان در تلویزیون
(یا به صورت آنلاین) تماشا می‌کنند بدتر نیست. تنها نکتۀ
شرم‌آور قضیه آن است که این فیلم طوری ساخته نشده
است که برای بزرگترهایی که به همراه فرزندانشان به سینما
می‌آیند قابل تحمل باشد.