پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم دراکولا
آخرین فیلم به نمایش درآمده از رضا عطاران در سینمای ایران « من سالوادور نیستم » نام داشت
که توانست به فروش خیره کننده ای دست پیدا کند و پرفروش بودن کمدی هایی از جنس عطاران
را تضمین نماید. « دراکولا » تجربه جدیدی است که اینبار عطاران علاوه بر نقش آفرینی و نگارش
فیلمنامه، خود به پشت دوربین رفته تا بتواند این اثر که مغلطه ای از ژانر وحشت – کمدی است
را هدایت کرده و به طرفداران پرشمارش در ایران ارائه نماید.
« دراکولا » در راستای مسیر بازیگری و در مجموع دید هنری عطاران که در یکی دو سال اخیر از خود به نمایش گذاشته می باشد؛ یعنی کمدی فارغ از هر نوع نبوغ که فیلمنامه ای در آن به چشم نمی خورد و تشکیل شده از موقعیت های کمیکی است که تک تک لحظات آن یا دلالت بر آثار فیلمفارسی دارد و یا کپی دسته چندمی از آثار هالیوودی درباره خون آشام می باشد. فیلمنامه « دراکولا » را می توان یکی از بدترین فیلمنامه های چند سال اخیر در سینمای ایران معرفی کرد.
فیلمنامه ای که رضا عطاران آن را به رشته نگارش درآورده، بطور بالقوه می توانست موقعیت های کمیک فراوانی پیش روی او قرار دهد؛ داستان یک خون آشام در آشفته بازار مصرف مواد مخدر در اجتماع ایران سوژه جذابی است اما عطاران به رسم سالهای گذشته، کلیدی ترین بخش فیلمنامه را سکانس های ” دستشویی ” معرفی کرده و بیشترین تمرکز را هم براساس این شوخی ها بنا نموده است. در موقعیت های بعدی، ما با اشارات جنسی متعدد و تکه کلامهای فضای مجازی روبرو هستیم که نه می خنداند و نه در جای درستی استفاده می شود تا کارایی جزئی اش برای نشاندن لبخند بر لبان مخاطب کم انتظار سینما را نیز از دست بدهد.
استفاده از موزیک های انگلیسی و اشاره به آثار سینما، یکی دیگر از بخش هایی است که در « دراکولا » وجود دارد اما ارتباط آن با هسته اصلی داستان مشخص نمی گردد. متاسفانه عطاران هرآنچه که فکر می کرده می تواند توجه بخش های مختلف اجتماع را جلب نماید در فیلم قرار داده تا بتواند آنها را هم به سینما بکشاند اما مشکل اینجاست که تمام این اشارات و موقعیت ها ابداً کارکردی در داستان ندارند و همانند یک آیتم در انواع و اقسام شوی تلویزیونی می باشد که بینندگان می بایست برای چند د قیقه به تماشای آن بنشینند و سپس به استودیو بازگردند. اما اینجا استودیویی در کار نیست و پیکره « دراکولا » تشکیل شده از موقعیت های چندپاره ای است که برخلاف « من سالوادور نیستم » اینبار حتی کمتر مخاطبش را به خنده وا می دارد.
تاکید بی جا و استفاده مکرر از دود و مواد مخدر نیز یکی دیگر از ایرادات فیلم به شمار می رود.در اینکه سوژه اصلی فیلم عطاران اعتیاد می باشد و نیاز بوده تا این مقوله در فیلم بصورت یک پرتره انتقادی و شاید با شکل و شمایلی کاریکاتور وار به تصویر کشیده شود شکی نیست، اما افراط در بکارگیری دود و مواد مخدر تاثیر بسزایی در موقعیت های کمیک داستان بر جای گذاشته و تمرکز مخاطب را برهم می زند چراکه هیچ مخاطبی در جهان نیست که بتواند به سکانس استعمال مواد مخدر به چشم یک موقعیت کمیک عالی بنگرد؛ چه برسد به آنکه این سکانس ها متعدد و در تمام دقایق فیلم در حال تکرار شدن می باشند و البته متاسفانه سینمای ایران کماکان درجه بندی سنی برای تماشای فیلم در نظر نمی گیرد.
« دراکولا » اثری سطحی و نازل است که سعی دارد در
بازار پرفروش آثار کمدی در سینمای ایران، سهم خود را
از فروش بدست بیاورد اما دستاورد تازه ای برای مخاطب
به ارمغان به همراه نداشته. شخصیت خون آشام در فیلم
جدید عطاران یک بهانه جدید برای پائین کشیدن شلوار و
شوخی هایی به سبک ” دستشویی ” می باشد که در
سالهای گذشته بارها و بارها تکرار شده اند و باعث تعجب
است که کماکان این شوخی می فروشد. شاید در سالهای
بعد بتوان شخصیت های تازه ای نظیر اَبَرقهرمان، زامبی یا
ربات را نیز به یک داستان کمدی اضافه کرد اما نیازی به
پرداخت موقعیت های کمیک متناسب با این شخصیت ها
نیست چراکه احتمالا این افراد هم به زودی راه دستشویی
را می یابند و به سبک و سیاق خودشان موقعیت هایی در
این چارچوب خلق خواهند کرد. اما باید دید که تا آن زمان
کماکان تماشاگر ایرانی بابت این نوع کمدی حاضر به پرداخت
هزینه بلیط خواهد شد یا خیر.