پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد فیلم Dope
فیلم‌هایی که بتوان همزمان با لذت بردن از تماشای‌شان و خندیدن به دیوانگی و خوش‌خیالی خاص آن‌ها، گام به
گام به عمق معناسرایی‌های مد نظر کارگردان و نویسنده‌شان نیز قدم گذاشت، همیشه آثار محترمی هستند و Dope محصول سال ۲۰۱۵ که ماجرای مالکوم، دِگی و دام را روایت می‌کند، دقیقا لیاقت طبقه‌بندی شدن در گروه همین محصولات سینمایی را دارد. اثری شکل‌گرفته بر پایه‌ی تصویرسازی واقع‌گرایانه از زندگی سه نوجوان دبیرستانی متفاوت با اطرافیان‌شان که ناگهان خود را گیرافتاده در بخشی از دنیای قاچاق مخفیانه‌ی مواد در لس‌آنجلس می‌بینند.
Dope خوش‌بختانه در ارزش قائل شدن برای تک‌تک کاراکترها، دست کمی از Juno، فیلم عالی جیسون ریتمن با بازی اِلِن پیج، ندارد
Dope را باید اثری دانست که به بهترین‌های زیرژانر خود یعنی فیلم‌هایی مانند Boyz n the Hood نگاه انداخته است، از داستان‌گویی کمدی به سبک Superbad نمی‌هراسد و در احساس‌گرایی به‌جا در راه ارزش قائل شدن برای تک‌تک کاراکترها، دست کمی از «جونو» (Juno)، فیلم خارق‌العاده‌ی جیسون ریتمن و دیابلو کُدی با بازی الن پیج، ندارد. شخصیت‌پردازی‌های Dope، آن جنسی از پیچیدگی ارزشمند را دارند که سبب می‌شود تماشاگر حتی در صورت مخالفت مطلق با نگاه و باورهای یکی از پروتاگونیست‌های اصلی، بتواند او را به‌عنوان یک انسان بشناسد و از همراهی با وی لذت ببرد.
همین هم باعث می‌شود که هنگام تغییر و تحول
پیدا کردن منطقی کاراکترها، بیننده هم شانس
تغییر دادن برخی از افکار و قضاوت‌هایش راجع
به داستان را همزمان با آن‌ها داشته باشد.
راستی، در دنیای Dope همه‌ی اهنگ‌های
جذاب و آشنای این جنس از فیلم‌ها، همه‌ی
سکانس‌های جذب‌کننده‌ی مرتبط با فعالیت
گروه‌های موسیقی تشکیل‌شده توسط دانش
آموزهای گوناگون و همه‌ی آن تخطی کردن‌های
شخصیت‌های اصلی از دستورها والدین و مسئولان مدرسه‌شان را نیز، می‌توان یافت؛ البته در فرمی بی‌تعارف‌تر و گاها در بیان عامیانه، خفن‌تر!