پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد فیلم Closer
داستانی درباره‌ی چیستی معنای عشق و احساسی که انسان‌ها تقدیم یکدیگر می‌کنند. «نزدیک‌تر» ساخته‌ی مایک نیکولزِ
فقید است که با اکرانش در سال ۲۰۰۴ میلادی، پس از مدت‌ها اثری از او را که تماما در اوج به سر می‌برد و قدرتمندانه روایت می‌کرد و معنا می‌رساند بر پرده‌های نقره‌ای برد. یک قصه، درباره‌ی چهار انسان و دو زوج عاشق، که از عاشق شدن‌شان شروع می‌کرد و درباره‌ی تصویر تلخ و پرجزئیات نابود شدن احساس‌شان به یکدیگر حرف می‌زد و از مخاطب این سوال را می‌پرسید که اگر همه‌ی این لحظات پرهیجان زندگی، می‌توانند انقدر پست و ظالمانه به پایان برسند، وقتی همه‌چیز به توطئه‌ی افراد برای نزدیکان‌شان شبیه می‌شود و در جهانی که عشق‌ها می‌آیند و مثل بازیچه‌ها می‌روند، چه‌قدر باید برای این احساس ارزش قائل شویم؟ اصلا آیا عشق صرفا باید به عنوان نوعی از سرگرمی‌های مادی جهان شناخته شود که می‌تواند با یک اتفاق به وجود بیاید و با یک اتفاق از بین برود، یا عنصر مهمی از زندگی آدم‌ها است که با تمام دردها و دروغ‌هایی که می‌شود درون لذت‌ها و غم‌هایش یافت، باید به خاطرش بجنگیم و سعی کردن برای یافتن جلوه‌ی حقیقی آن، ارزش بسیار زیادی دارد؟ بررسی چنین کانسپت ویژه‌ای، همان‌قدر که می‌تواند به نقاط اثرگذار و مهمی برسد، توانایی خسته کردن مخاطب و گم کردن در وسط شعارهایی بی‌فایده را نیز دارد.
Closer با تقدیم کردن فیلم‌نامه‌ای غنی به بازیگران خود، کاری کرده که کلایو اوون و ناتالی پورتمن به خاطر درخشش‌شان در ثانیه‌های آن، جایزه‌ی گلدن گلوب و نامزدی اسکار را به دست بیاورند
ولی Closer، با شخصیت‌پردازی فوق‌العاده‌ی کاراکترهایش و بازی بی‌نظیر ستاره‌هایی که شیمی خلق‌شده برای ارتباط آن‌ها با یکدیگر به غایت معنادار و پرکشش جلوه می‌کند، ابتدا گارد بیننده را می‌شکند و وی را مهیای پذیرش حرف‌هایش می‌کند. بعد با قصه‌سرایی مناسب و سر زدن به نقاطی تاریک و روشن از دنیای این چهار نفر، در ظاهر تنها روایتی از بین آن‌ها را با کمک انواع و اقسام ویژگی‌های سینمایی تحسین‌برانگیز تحویل تماشاگرش می‌دهد و از آن‌جایی که او پیش‌تر در این داستان غرق شده، هم‌گام با دریافت لذت مواجهه با جنس خاص اثر و شنیدن دیالوگ‌های استخوان‌بندی‌شده‌ای که دارد، حرف‌ها و باورهای فیلم‌ساز را هم درک می‌کند؛ حال این که آیا آن‌ها را می‌پذیرد یا خیر، بحثی جداگانه و متفاوت است. جولیا رابرتز، جود لاو، کلایو اوون و صد البته ناتالی پورتمن، ستاره‌ها و اصلی‌ترین نقاط قوت Closer هستند؛ بازیگران بزرگی که اجراهای‌شان کنار هم می‌نشیند و چرخ‌دنده‌های فیلم را طوری راه می‌اندازد که فیلم‌نامه و کارگردانی و همه‌ی ویژگی‌های لایق ستایش صحنه، پشت سر قدرت نقش‌آفرینی آن‌ها جا می‌ماند. بالاخره داریم درباره‌ی اثری حرف می‌زنیم که باعث شده کلایو اوون و ناتالی پورتمن جایزه‌ی گلدن گلوب و نامزدی اسکار را به دست بیاورند و در ساده‌ترین بیان ممکن، یکی از همان فیلم‌هایی است که با تمام خوبی‌های‌شان در قسمت‌های مختلف، قطعا و یقینا بدون بازیگران انتخاب‌شده، نمی‌توانستند به نصف جایگاه فعلی‌شان هم برسند!
کارگردان مایک نیکولز
نویسنده پاتریک ماربر
بازیگران جولیا رابرتس
جود لا
ناتالی پورتمن
کلایو اوون
موسیقی گابریل یارد
توزیع‌کننده سونی پیکچرز انترتینمنت
تاریخ‌های انتشار
۳ دسامبر ۲۰۰۴ (آمریکا)
مدت زمان
۱۰۴ دقیقه
کشور ایالات متحده
زبان انگلیسی
هزینهٔ فیلم ۲۷ میلیون دلار
فروش گیشه ۱۱۵ میلیون دلار