نقد و بررسی فیلم اوقات بد در ال رویال ( Bad Times at the El Royale )

Related Articles

اگر حجاب و نماز خوبه! پس چرا برخی از آدم های مشهور کشورمون مثل بازیگران و ورزشکاران نماز نمی خوانند و خودشون و اعضای خانواده شون حجاب لازم رو ندارند ؟

دی ۲۷, ۱۴۰۱

معرفی برگزیدگان سیزدهمین جشنواره عمار

دی ۲۲, ۱۴۰۱

داوران فصل سوم «عصرجدید» معرفی شدند

اسفند ۴, ۱۴۰۰

نقد و بررسی فیلم اوقات بد در ال رویال ( Bad Times at the El Royale )

۶ سال پیش دریو گادارد فیلم « کلبه ‌ای در جنگل » را در سال ۲۰۱۲ کارگردانی کرد که اثر خوش ساخت و جذابی بود

و یک هدیه مناسب برای طرفداران ژانر وحشت. اما پس از آن گادارد از کارگردانی فاصله گرفت و در این مدت علاوه بر تهیه کنندگی به نویسندگی روی آورد که ثمره اش فیلمنامه « مریخی » بود که باعث شد او نامزد دریافت اسکار شود. ۶ سال زمان زیادی برای دوری از فیلمسازی به نظر می رسد اما بهرحال گادارد حالا با « اوقات بد در ای ال رویال » دوباره بر صندلی کارگردانی تکیه زده و بازگشته که باز هم بتواند طرفدارانش را غافلگیر کند.

قصه جدید فیلم او البته مثل « کلبه ای در جنگل » قرار نیست روایت ساده ای داشته باشد. اینبار داستان در چند دهه گذشته در هتلی به نام ال رویال اتفاق می افتد که از زمان رونقش سالها گذشته و حالا تنها یک مستخدم در آنجا به چشم می خورد. مستخدمی که با خیال راحت می توان به تماشای مسابقات بسکتبال بنشیند و مطمئن باشد که حتی یک امتیاز را هم از دست نمی دهد! اما ناگهان ۴ غریبه از راه می رسند و به هتل وارد می شوند که اتفاق غیرعادی محسوب می شود. غریبه هایی که هرکدام داستانهای خودشان را دارند و نمی توان به هویتی که بازگو می کنند اعتماد کرد.

گادارد اینبار با فیلمی به سینما بازگشته که شباهت های انکار ناپذیری به آثار تارانتینو دارد، با این توضیح که رگه هایی از فضای معماگونه آگاتا کریستی را هم می توان در این هتل مرموز و آدمهای مرموزتر آن یافت. مطابق انتظارمان، قصه آدمهایی را به ما معرفی می کند که در ابتدا هویت متفاوتی از خود ارائه می دهند اما در طول داستان مشخص می شود که هیچکدام از آنها قرار نیست صادق باشند و چیزی را پنهان می کنند. به همین جهت کارگردان برای کشف حقایق و دنبال کردن سرنخ ها ، با فلشبک های مداوم ، تماشاگر را به گذشته می برد و نحوه رسیدن آدمهای داستان به محل مورد نظر ار شرح می دهد تا بتواند در نهایت یه یک جمع بندی برای حل پازل داستان برسد.

در فیلمنامه « اوقات بد در ای ال رویال » می توان شباهت هایی به فیلم پست مدرن « پالپ فیکشن » یافت. مخصوصاً اینکه مانند فیلم تارانتینو، در اینجا نیز خشونت رنگ غالب است و مخصوصاً زمانی که گره ها گشوده می شوند، نقش بیشتری در داستان ایفا می کند. اما ایراد روایت گادارد در فیلم جدیدش در اینجاست که او هوشمندی اینچنین روایتی را ندارد و به نظر می رسد آدمهای قصه در پرداخت دچار ضعف هستند به همین جهت هم زمانی که زمان به گذشته می رود و سپس به حال باز گردد، اتفاق ویژه ای برای تماشاگر در درک شخصیت ها رخ نمی دهد و در واقع نمی توان آنها را همانگونه که می شد وینست و جولز را تمام و کمال باور کرد، در طول داستان پذیرفت.

این ضعف بیشتر زمانی به چشم می آید که ما رفته رفته به دقایق پایانی فیلم نزدیک تر می شویم و نقطه اوج داستان را شاهد هستیم. در اینجا به نظر می بایست فیلمساز بلیت برنده خودش را در جیب داشته باشد و سر بزنگاه آن را خارج کرده و تماشاگر را در شوک فرو ببرد اما احتمالاً گادارد خیلی خوش شانس نیست و بلیتش برنده نشده است. به همین جهت قصه نمی تواند ضربه اصلی را به ذهن مخاطب بزند و او را به فکر فرو ببرد. اما خشونت و بکارگیری آن می تواند پا به پای تفکر تارانتینو قدم بردارد و شوخی های کلامی نیز مقبولیت بیشتری به آن ببخشد.

با اینحال « اوقات بد ای ال رویال » بازی های بسیار خوبی دارد که مخصوصاً درباره بازیگران ناشناخته تر در سینما ( آنها در تئاتر شهرت بسیاری دارند ) این نقش آفرینی ها باورپذیر تر هستند. جف بریجز با شوخی های همیشگی خود که بی رحمی آن را پیش از این درباره مکزیکی ها در فیلم « Hell or High Water  » دیده بودیم، در اینجا گزندگی خود را حفظ کرده است. داکوتا جانسون هم در اینجا جذابیت همیشگی خود را به رخ می کشد و می خواهد ثابت کند که می تواند بازیگر بزرگتری باشد. سینتیا اریوو نیز در اینجا بازی بسیار خوبی از خود به نمایش گذاشته است که از تجربه ارزشمندش در برادوی سرچشمه می گیرد.

این بی رحمی است که بخواهیم اثر جدید گادارد را

فیلم بدی بنامیم. « اوقات بد ای ال رویال » ابداً یک

فیلم بد نیست و کارگردانی هنری گادارد اتفاقاً توجهات

فراوانی را به خود جلب می کند. اما مشکل شاید اینجا

ست که گادارد در سرزمینی قدم گذاشته که پیش از این

یک پادشاه واقعی به نام تارانتینو در آنجا حکمفرما بوده

است. فیلم جدید گادارد در هرحال چه از منظر خشونت

و چه فیلمنامه با آثار تارانتینو مقایسه خواهد شد و در

مرتبه پائین تری قرار خواهد گرفت. اما اگر فراموش کنیم

که تارانتینو در سینما حضور داشته و « هشت نفرت انگیز

» و « پالپ فیکشن » را کارگردانی کرده، می توانیم با

لذت بیشتری به تماشای « اوقات بد ای ال رویال » بنشینیم.