پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم لامپ ۱۰۰
سعید آقاخانی در اولین تجربه کارگردانی خودش به سراغ سوژه ای مهم و فراگیر یعنی اعتیاد رفته است؛
سوژه ای که در سینمای ایران آثار زیادی درباره آن ساخته شده اما کمتر فیلمی به واقع توانسته تاثیرگذاری
ویژه ای بر ذهنیت مخاطبش داشته باشد. « لامپ صد » نیز یکی دیگر از این آثار است که قادر نیست تاثیر
زیادی بر ذهن مخاطب داشته باشد.
« لامپ صد » داستان بلند و پُر شاخه ای ندارد. ایده فیلم
شاید به زحمت به دو خط برسد و اینجاست که آقاخانی
مجبور شده با توسل به تکرار معضل توهمات شحصیت
اصلی داستان به دلیل اعتیاد، دقایق فیلم را پُر کند و
مخاطب را به پای فیلم بنشاند. به تصویر کشیدن توهمات
فرزین در اثری که درباره اعتیاد ساخته شده امری ضروری
به نظر می رسد اما تکرار مداوم این توهمات کمکی به
درک بهتر شرایط شخصیت اصلی داستان نمی کند.
برخی از این صحنه ها حتی زائد هستند و به ضرباهنگ
فیلم خدشه وارد کرده اند. از جمله این صحنه ها می توان
به مقدمه فیلم و سکانس تاکسی اشاره کرد که اجرای
این نماها بطور کل جدا از بافت اصلی فیلم محسوب می گردد.
حرکت در مسیر بین کمدی و درام یکی دیگر از ایرادات مشخص « لامپ صد » می باشد. به نظر می رسد که سعید آقاخانی نخواسته در اولین تجربه کارگردان در سینما نیز از طنز دل بکند و به همین جهت در بخش هایی از فیلم شاهد موقعیت های کمدی هستیم که ارتباط مشخصی به مسیر اصلی فیلم ندارند. سکانس اتوبوس که در آن محسن تنابنده در دقایق طولانی که مشخصا نیازمند تدوین مجدد بود، سعی در جلب توجه همسرش دارد، نمی تواند باعث خنده مخاطب شود چراکه تکلیف فیلم در دقایقی با خودش مشخص نیست. « لامپ صد » در دقایقی از ما می خواهد بحران رابطه فرزین و همسرش را جدی بگیریم اما در دقایق بعد این رابطه را تبدیل به شوخی های بی جایی می کند که در تضاد با موقعیت قبلی است.
« لامپ صد » در یک سوم پایانی وضعیت به مراتب بدتری را نیز تجربه می کند چراکه فیلمنامه ضعیف اثر، علناً ایده مشخصی برای به پایان رساندن فیلم نداشته و در یک سوم پایانی فرزین را به قلب بیابان می فرستد و در آنجا وی را تنها در بیابان رها می کند تا به اصطلاح فرزین معنای تنهایی را درک کرده و برای همیشه متحول شود. اما این فصل از داستان که مسلماً قرار بوده تاثیرگذارترین بخش فیلم باشد، به بدترین شکل ممکن به تصویر کشیده شده است.
ورود چوپان و در ادامه رستگار شدن فرزین بی آنکه دلیل مشخصی برای این اتفاق ذکر شود، پایان بندی ناامید کننده ای را در اولین تجربه کارگردانی سعید آقاخانی رقم زده است. برای یک اثر تلخ درباره اعتیاد، پایان بندی شاد و دم دستی به سبک « لامپ صد » بدترین اتفاقی بود که می توانست برای یک اثر اجتماعی رخ دهد.
با اینحال محسن تنابنده تا حدود زیادی توانسته از ضعف های مفرط اثر بکاهد. تنابنده به خوبی توانسته در اجرای موقعیت های درام و کمدی تعادل ایجاد کند و باعث جلب اعتماد تماشاگر شود. گریم سنگین روی چهره او و صدای ناله های وی البته در اوایل فیلم تماشاگر را تحت تاثیر قرار می دهد اما تکرار این ناله ها از نیمه داستان به بعد تاثیر خودش را از دست می دهد.
همچنین نباید از فیلمبرداری خوب امیر معقولی نیز غافل شد. فیلمبرداری چشم نواز از مناظر طبیعی که به نظر می رسد اطراف دلیجان باشد، حداقل تا زمانی که فرزین در داخل ماشین در حال رانندگی است، حس و حال خوبی به مخاطب می دهد.
استفاده افراطی آقاخانی از موسیقی در مدت زمان نمایش فیلم نیز بیشتر از اینکه بخواهد بر ذهن مخاطب تاثیر مثبتی بر جای بگذارد، به یک ضد ترفند مبدل شده است. متاسفانه آقاخانی در قرار دادن موسیقی در جریان فیلم افراط کرده و به نظر می رسد که وی برای قدم بعدی در کارنامه هنری اش باید تجربه های ارزشمندش از ساخت » لامپ صد » را به کار بگیرد.