نقد و بررسی فیلم هفت ماهگی

یکی از موضوعات مورد علاقه سینمای ایران که در سالهای اخیر منجر به ساخت آثار متعددی شده ، موضوع خیانت می باشد

که هربار با انواع و اقسام شمایل، خود را در سینما به نمایش می گذارد. جدیدترین اثر هاتف علیمردانی پس از فیلم « کوچه بی نام » نیز تمام و کمال در خدمت چنین سوژه ای بوده و داستان آن درباره چندین نوبت خیانت است که به نوبت از راه می رسند و به تماشاگر معرفی می شوند.

بزرگترین دستاورد یک فیلمساز و نویسنده برای به تصویر کشیدن سوژه خیانت در سینما بطور کامل در بخش فیلمنامه بدست می آید. یعنی نقطه ای که می بایست اتفاقات فیلم در بستری پرداخت شده و باورپذیر مطرح شوند تا تماشاگر قادر به همراه شدن با شخصیت های داستان شوند و ما به ازای بیرونی آن را در زندگی خود بیابد. در واقع تماشاگر با تماشای یک اثر اجتماعی درباره یک معضل بزرگ می بایست بر داشته هایش افزوده شود و در ضمیر ناخودآگاه ذهنش تلنگری زده شود تا اشتباهات را اینبار در زندگی واقعی تجربه نکند. اما « هفت ماهگی » هاتف علیمردانی ابداً نمی تواند یک اثر مناسب برای تعریف یک داستان « خیانت محور » باشد چراکه در نخستین ستون یعنی فیلمنامه، با مشکلات عدیده و شلختگی بسیاری مواجه است که نتوانسته آن را کنترل نماید و به مرحله پختگی برساند.

اولین مشکل فیلم، شخصیت پردازی های غلط و دیالوگ نویسی است که به شدت نازل بوده و توانایی فراتر رفتن از دانش مخاطب عمومی سینما را ندارد. شوخی های فیلم برگرفته از اصطلاحات نم پس داده سالهای اخیر نظیر تعبیر کردن مردان به ” جای پارک ماشین ” که در ادامه به یک بگو و مگو به مراتب بدتر و کهنه تر منجر می شود، می باشد که در آن نه خلاقیت طنازانه بکار رفته و نه بارِ ارزشمندی دارد که در ذهن مخاطب باقی بماند. معمولاً در دیالوگ نویسی فیلمنامه نویسان جملاتی خلق می کنند که باعث استفاده مجدد آن توسط تماشاگران می شوند اما در « هفت ماهگی » این مورد برعکس می باشد چراکه فیلم چندین سال از ذهن آماده مخاطبش عقب تر است!

در پرداخت داستان و موقعیت ها نیز « هفت ماهگی » توفیقی کسب نمی کند. فیلم با یک موضوع ساده آغاز شده و نیازمند گسترش داستان می باشد. اما شاخ و برگ هایی که به داستان اضافه می شوند تا داستان اصلی با جزئیات بیشتری به انتها برسد، کاملاً در نقطه مقابل این اصل قرار گرفته اند و یک دوجین از داستانهای فرعی را روایت می کنند که کاملاً نصفه و نیمه می باشند و در مجموع با حذف آنها از داستان حتی می شد به نتیجه بهتری نیز دست یافت.

هاتف علیمردانی که علی رغم کارگردانی، نویسنده فیلمنامه نیز بوده، مجموعه ای از بدترین اتفاقات ممکن را برای پیشبرد داستان در نظر گرفته که ” زلزله ” و بستر خیانت در آن، یکی از عجیب و غریب ترین ها می باشد. اینکه برای ایجاد موقعیت خیانت بتوان به مقوله ای به نام ” زلزله ” رسید، شاید از آن دست ایده هایی باشد که بتوان کمتر ردی از آن در سینمای حرفه ای یافت. همچنین دقایقی از فیلم نیز به سفر به مرزن آباد به منظور گره گشایی و در واقع رفع تعلیق فیلم می گذرد اما دستاورد این دقایق در فیلم، نه تنها کمکی به درک بیشتر موقعیت شخصیت ها نکرده بلکه به جهت ضعف در کارگردانی، وضعیت را پیچیده تر می کند.

پایان بندی اثر نیز همسو با ضعف فیلمنامه، به نقطه پایانی ختم می شود که در آن همه نوع اتفاق کلیشه ای که می شود نمونه اش را در فیلمهای سینمای بدنه سالهای پیش از انقلاب جستجو کرد ،رخ می دهد. اینکه یکی باید بین دو مسئله تنها یک انتخاب داشته باشد در حالی که شاید می شد منطق بهتری هم برای آن در نظر گرفت، علناً « هفت ماهگی » را تبدیل به یکی از ضعیف ترین کارهای هاتف علیمردانی مبدل نموده است.

مجموعه بازیگران فیلم که چهره های شاخصی نیز

در آن حضور یافته اند ، بازی های غیرقابل قبولی را

به نمایش گذاشته اند و این در حالی است که شاید

موفق ترین بخش فیلم قبلی کارگردان یعنی « کوچه

بی نام » بازیگرانش بودند. باران کوثری در « هفت

ماهگی » معمولی ترین نقش آفرینی خود را به

نمایش گذاشته و حامد بهداد نیز به راحتی در حال

منتقل شدن از یک فیلم به فیلمی دیگر با شکل و

شمایلی ثابت می باشد. در این بین، فیلم یک پگاه

آهنگرانی هم دارد که با اختلاف زیاد، یکی از بدترین

نقش آفرینی های دوران بازیگری اش را به نمایش

گذاشته و این در حالی است اگر فیلمنامه هوشمندانه

تر به نگارش در می آمد، حتی می شد شخصیت او در

فیلم را مهمترین فرد توصیف کرد.

« هفت ماهگی » یک اثر اجتماعی ناامید کننده است

که از فیلمنامه گرفته تا کارگردانی و بازیگری، ضعف های

فراوانی را به خود می بیند و به نظر می رسد که هاتف

علیمردانی بسیار شتابزده آن را نوشته و کارگردانی کرده.

در سینمای حرفه ای امروز ، اثری به شلختگی « هفت

ماهگی » تنها می تواند به سبب بازیگران مشهورش

سینما دوستان را به سینما بکشاند. اما اگر نامهای

مشهور را از فیلم جدید هاتف علیمردانی حذف نمائیم،

با مجموعه ای از ضعف ها مواجه می شویم که قطعاً

علیمردانی بیش از هرکس دیگر از آنان آگاه بوده چراکه

نام فیلم، بیانگر وضعیت کل فیلم می باشد!