پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
به گزارش شیعه آنلاین به نقل از اخلاق نیوز، حجهالاسلام شیخ حسین انصاریان در خاطره ای چنین می‌گوید: در یکی از سفرهایم به مشهد، در سال‌های قبل از انقلاب، در حسینیۀ همدانی ها اتاقی گرفته بودم. یک روز بعد از ظهر می‌خواستم به حرم بروم. برای وضو گرفتن از اتاق بیرون آمدم. در اتاق بغلی باز بود. هنگام برگشتن پیرمردی مرا به اسم صدا زد و تعارف کرد با هم چای بخوریم. برای اولین بار بود که او را می‌دیدم. رفتم و نشستم. گفت: بخوان. گفتم: شما بخوان. گفت: چشم. و شروع کرد به خواندن چند بیت از اشعار توحیدی. بسیار عالی و با صفا بود، چنان که همه را تحت تأثیر قرار داد و اشک برگونه ها جاری گشت. اسم او حاج علی بود که خودش پسوند «گدا» را بدان اضافه کرده بود: «حاج علی گدا».
این پسوند الهام گرفته از آیه ای از قرآن مجید است که خداوند می فرماید: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاء إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ.» کم کم شب فرا رسید. با او و همراهانش، که همه اهل همدان بودند، به زیارت رفتیم. آن زمان اجتماع در حرم ممنوع بود. آقای ولیان هم نایب التولیه بود. عجیب آن که حاج علی گدایی بی توجه به مأموران در جلو حرکت می کرد و ٣٠-۴٠ نفر دیگر هم دنبال او حرکت می کردیم.
به حرم رسیدیم. و با خواندن اذن دخول وارد شدیم. مأموران هیچ ممانعتی نکردند. گویا حاج علی در آنها تصرفی کرده بود. تا یکی، دو ساعت بعد از نیمه شب به راز و نیایش و قرآن و زیارات و ادعیه مشغول بودیم و سپس برگشتیم.
هشت – نه ماه بعد، طبق برنامۀ هر ساله، در نیمۀ دوم شعبان، همراه حاج ابراهیم مقدسیان به همدان رفته بودم. پانزدهم شعبان، روز عید میلاد، ما به میهمانی ای عمومی دعوت شده بودیم. ناگهان ساعت ١١، حالت بغض و گرفتگی عجیبی به من دست داد. بسیار غمگین و افسرده شدم؛ به طوری که می خواستم گوشه ای بنشینم و زار زار گریه کنم. آقای مقدسیان گفت: چه اتفاقی برای تو افتاده است؟ گفتم: نمی دانم. یک دفعه دلم گرفت و هیچ حال و حوصله ای برایم نمانده. گفت: الان هم که باید به میهمانی برویم. گفتم: با این وضعیتی که برایم پیش آمده ، اصلا نمی توانم بیایم. گفت: چه کار می خواهی بکنی؟ ناگهان هوای دیدار حاج علی گدا به سرم افتاد. گفتم: بیا برویم ده حصار، خانۀ حاج علی گدا. موافقت کرد و زود سوار ماشین شدیم و به آنجا رفتیم.
ده حصار، دهی قدیمی و جاده اش همه خاکی بود. پرسان پرسان به در خانه اش رسیدیم. ساختمانی دو طبقه، با در چوبی کلون دار قدیمی بود. در را که زدم، حاج علی از روی ایوان با صدای بلند گفت: آقای انصاریان، آمدم. در را باز کرد و از ما استقبال گرمی به عمل آورد. به طبقۀ بالا که رفتیم، دیدم سفره ای بزرگ پهن است و همه چیز مهیاست، فقط غذای گرم مانده بود که منتظر بودند میهمان برسد تا آن را بیاورند.
پرسیدیم: میهمان داری؟ گفت: آری، شما دو نفر میهمان من هستید. با شگفتی گفتیم: از کجا می دانستید که ما می آییم؟ گفت: من امروز صبح، بعد از نماز به امام عصر (عج) متوسل شدم که آقای انصاریان را به خانۀ ما بفرستد تا روز عید ناهار را با او بخورم و یقین داشتم که حاجتم برآورده می شود و شما می آیید؛ از این روی همه چیز را آماده کردم.
آری با صبر و تقواست که انسان می تواند به مقاماتی این چنین دست یابد و با یک توجه و توسل به حاجاتش برسد. رسیدن به حاجاتش، که چندان مهم نیست. همان عنایت و توجه پروردگار و ائمۀ اطهار به انسان، مایۀ افتخار و مباهات است. حضرت یوسف (ع) هنگامی که بر تخت پادشاهی مصر تکیه زده بود، برادرانش انگشت حیرت به دندان می گزیدند. به نقل از قرآن کریم، حضرت یوسف می گوید: « ….. إِنَّهُ مَن یَتَّقِ وَیِصْبِرْ فَإِنَّ اللّهَ لاَ یُضِیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِینَ»؛ یعنی … هر کس تقوی پیشه کند و شکیبایی و استقامت نماید (سرانجام پیروز می شود) چرا که خداوند پاداش نیکوکاران را ضایع نمی کند.
حاج علی گدا واقعا اهل تقوا و معرفت و فردی روشن ضمیر و بینا بود. او هیچ چیز را ازخود نمی دانست و می گفت مالک واقعی خداوند است و اوست که صاحب وجود ماست و همه به سوی او باز می گردیم. روی سنگ قبر او نیز نوشته شده است: «حاج علی گدا. امسال که برای زیارت قبرش به ده حصار رفته بودم، خانمی در آنجا بود و می گفت که اهالی ده هر وقت مشکلی برایشان پیش بیاید، سر قبر او می روند و دعا می کنند و پس از چندی مشکل آنها رفع می گردد.
دو شعر زیبا از محمدکاظم کاظمی / از دهان تفنگ
شعری زیبا و مفهومی / کسی تا قیامت نمی کرد پیدا – از آن گوشه ی کهکشان تیرِ ما را
گفتوگوی خواندنی ابوذر با عزراییل(ع)
از شیطنت های یک فیزیکدان معروف
علامه جعفری و ازدواج با زیباترین دختر دنیا!