پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
.در پی درج خبری با عنوان“خیابان‌گردی تا نیمه‌های شب، تنها به خاطر خرافه!” در “تابناک” که با هدف هشدار در مورد ترویج برخی خرافات در امور دینی ومذهبی منتشر شد، با توجه به حجم زیادی از نظرات کاربران محترم در مورداینکه پس چرا صداوسیما در برخی از بخش های خبری، خبر از باز بودن در مساجددر شب اول ماه ربیع الاول تا صبح را داده بود، ظاهرا سوء برداشتی صورتگرفته که بدین وسیله توضیح بیشتری ارائه می شود.
به گزارش “تابناک” بنابر مستندات تاریخی و روایی معتبر شیعه و سنی، شب اول ماه ربیع الاول بهواسطه واقعه مهم خوابیدن حضرت على(علیه السلام) در بستر پیامبر اکرم(صلىالله علیه وآله) در سال سیزدهم بعثت ـ در همان شبی که کفار مکه تصمیم بهقتل دسته جمعی حضرت رسول(ص) در بستر خواب گرفته بودند و در همان شب ایشانبه مدینه هجرت فرمودند ـ به «لیله المبیت» مشهور است.
بنابر اینگزارش، بنابر نظر فقها و بر اساس آنچه در روایات مستند و معتبر آمده است،مستحب است که مومنین در این شب ـ به یاد آن مجاهدت امیرالمومنین(ع) ـ درمساجد حضور یافته و تا سحر به راز و نیاز و مناجات با خداوند متعالبپردازند و لذا آن چیزی که از رسانه ملی با عنوان باز بودن در مساجد تاصبح عنوان شده به این دلیل بوده است، نه تاکید و یا احیانا ترویج آن مسئلهخرافی ـ رفتن به در مساجد و در زدن و شمع روشن کردن برای رفع حاجت ـ که درخبر پیشین ذکر آن رفت.
به هر حال به نظر می رسد که اطلاع رسانی وآگاه ساختن صحیح، دقیق و به موقع مردم در مورد مسائل دینی ـ و کلا هرمسئله ای ـ از ضروریات و اصول کاری دستگاه های مربوطه و از جمله رسانه استکه می تواند جلوی ترویج و گسترش خرافات ـ که همچون موریانه ریشه اعتقاداتجامعه را می خورد ـ را گرفته و به تعالی جامعه یاری رساند.
اما خلاصه ای از واقعه مهم و تاریخی لیله المبیت به نقل از پایگاه اطلاع رسانی مذهب:
خلاصهآن واقعه از این قرار است که در سال سیزدهم بعثت سران قریش در یک شوراىعمومى تصمیم گرفتند که نداى توحید را با زندانى کردن پیامبر یا کشتن و یاتبعید او خاموش سازند، چنان که قرآن کریم مى فرماید: «وَ إذ یَمکُرُ بِکَالَّذیِنَ کَفَرُوا لِیُثبِتوکَ اَوْ یَقتُلوکَ أَو یُخْرِجُوکَ وَیَمکُروُنَ وَ یَمکُرُ اللهَ وَ اللهُ خَیرُ المَاکِرینَ»; [۱] به خاطربیاور هنگامى را که کافران نقشه مى کشیدند که تو را به زندان بیفکنند یابه قتل برسانند و یا از مکه خارج سازند. آنها چاره مى اندیشیدند و نقشه مىکشیدند، و خداوند هم تدبیر مى کرد; و خدا بهترین چاره جویان وتدبیرکنندگان است. سرانجام سران قریش تصمیم گرفتند که از هر قبیله، فردىانتخاب شود تا افراد منتخب در نیمه شب یک باره بر خانه حضرت هجوم برده، اورا قطعه قطعه کنند. بدین طریق هم از تبلیغات او آسوده شوند و هم خون او درمیان قبایل عرب پخش شود تا خاندان هاشم نتوانند با آنها به مبارزهبرخیزند.
فرشته وحى، پیامبر را از نقشه شوم مشرکان آگاه ساخت وبه آن حضرت دستور داد تا از مکه به عزم مدینه خارج شود. پیامبر اکرم(صلىالله علیه وآله) حضرت على(علیه السلام) را از این نقشه آگاه کرد و به اوفرمود: «امشب در خوابگاه من بخواب و رواندازِ سبزِ مرا به خود بپیچ تاآنان تصور کنند که من هنوز در خانه و در بستر آرمیده ام و مرا تعقیبنکند». آن گاه پیامبر مخفیانه به سمت غار ثور حرکت کرد و از خداونددرخواست نمود تا دشمن را از دست یابى به او گمراه کند و آنان نتوانند اورا پیدا کنند … . [۲]
در روایات شیعه و اهل سنت آمده است کهعلى(علیه السلام) این کار را انجام داد و خداوند به خاطر این کار بهفرشتگان مباهات نمود و موقعى که پیامبر به سوى مدینه در حرکت بود، این آیهرا در شأن حضرت على (علیه السلام) نازل فرمود: (وَ مِنَ النّاسِ مَن یشرىنَفسَهُ ابتِغاءَ مَرضاتِ الله و اللهُ رَئوفٌ بالعباد); [۳] بعضى از مردمـ با ایمان همچون على(علیه السلام) به هنگام خفتن در جایگاه پیامبر ـ جانخود را به خاطر خشنودى خدا مى فروشند، و خداوند نسبت به بندگان مهرباناست. از این رخداد بى نظیر مى توان به نتایج ذیل پى برد: درجه ایثار فوقالعاده امام على(علیه السلام); تبعیت محض ایشان نسبت به فرمان الهى و نبوى (صلى الله علیه وآله); عشق و علاقه غیر قابل توصیف آن بزرگوار نسبت بهرهبر و مقتداى خود; و این نکته که در مواقعى که اصل و اساس اسلام در خطرقرار مى گیرد مى باید بهترین شخصیت ها، حتى وجود مقدس على بن ابىطالب(علیه السلام) فدا گردد. نظیر آن را در ماجراى شهادت امام حسین (علیهالسلام) براى حفظ اسلام مى توان دید.
پاورقی:
[۱] سوره انفال، آیه ۳۰، ر.ک: تفسیر قرطبى، ج ۷، ص ۳۹۷، (داراحیاءالتراث العربى، بیروت).
[۲] فروغ ولایت، استاد جعفر سبحانى، ص ۴۵-۵۷، بخش دوم از فصل سوم، مؤسسه امام صادق، ۱۳۷۴ش.
[۳] احیاءالعلوم، الغزالى، ج ۳، ص ۳۷۸، (دارالهادى بیروت); تذکره الخواص، ابنالجوزى، ص ۳۵، (مکتبه النینوى الحدیثه، تهران); شواهد التنزیل، الحاکمالحسکانى، ج ۱، ص ۱۲۳، ش ۴، (مجمع احیاء الثقافه اسلامیه); الغدیر، علامهامینى، ج ۲، ص ۴۹ ـ ۴۷، (دارالکتاب العربى، بیروت، ۱۳۹۸ هـ ق).